Το Καραϊσκάκη θέλει…αβγά…

Απορούν πολλοί, πως ο Ολυμπιακός μέσα στο Καραϊσκάκη ίδρωσε τόσο πολύ να κερδίσει τόσο την Σλόβαν Μπρατισλάβας, όσο και την Σερίφ Τίρασπολ, ομάδες που αν μη τι άλλο δεν θεωρούνται ούτε καν τρίτης διαλογής στα κύπελλα Ευρώπης.

Προφανέστατα δεν ξέρουν τι είναι το Καραϊσκάκη για την ομάδα του Ολυμπιακού. Μα, θα πείτε, είναι η μεγάλη του δύναμη. Βεβαίως και είναι. Όμως, το Καραϊσκάκη είναι και κάτι άλλο. Είναι ένα γήπεδο στο οποίο για να παίξει και να στεριώσει ένας παίκτης στον Ολυμπιακό πρέπει να έχει…αβγά, που έλεγε και μία ψυχή.

Με 30 χιλιάδες λαό από πάνω του, κόσμο που θέλει μόνο νίκη και πολλές φορές δεν του αρκεί ούτε η νίκη, αλλά ζητάει και καλή μπάλα, αφού ξέρει ότι είναι φίλαθλος της πρώτης ομάδας στην Ελλάδα, ο παίκτης έχει πίεση. Σε μικρά η, μεγάλα παιχνίδια. Και η πίεση γίνεται μεγαλύτερη όταν ένα παιχνίδι στραβώσει. Η, όταν τέλος πάντων δεν μπει ένα γρήγορο γκολ, όταν η ομάδα δεν βρεθεί σε ημέρα κλπ, κλπ.

Τότε η μπάλα…καίει στο Καραϊσκάκη. Και τότε ο παίκτης που ξεχωρίζει είναι ο παίκτης με την προσωπικότητα. Αυτός που θα σηκώσει ψηλά το κεφάλι και θα βοηθήσει και τους συμπαίκτες του. Και δεν αρκεί να ξέρεις καλή μπάλα. Πρέπει να έχεις και κότσια. Έτσι είναι αυτή η φανέλα, πώς να το κάνουμε.

Ο Τζόλε ήταν τέτοιος. Ο Νικοπολίδης είναι τέτοιος. Ο Στολτίδης είναι τέτοιος. Ο Πάντος είναι τέτοιος. Πόσοι άλλοι είναι;

Γιατί δεν πάω στους ξένους; Γιατί ο ψυχισμός μίας ομάδας «βγαίνει» κυρίως από το ελληνικό στοιχείο. Και με τραυματία και τον Τοροσίδη, Έλληνα στην ενδεκάδα του Ολυμπιακού βλέπουμε μόνο τον Αβραάμ, μπροστά από τον Αντώνη.

Ο Αβραάμ μήπως ήταν ο καλύτερος παίκτης και στα δύο παιχνίδια με τους Μολδαβούς;