Άλλαξε κάτι βρε αδελφέ...

Αυτό που μου έχει λείψει από τα παιχνίδια του Ολυμπιακού-πέραν βέβαια των…νικών, για να είμαι ειλικρινής-είναι να δω κάποια στιγμή κάτι διαφορετικό ρε αδελφέ. Μία αλλαγή. Όχι τα ίδια και τα ίδια. Κάτι να κάνει ο προπονητής για να γυρίσει ένα παιχνίδι, όταν δεν πάει καλά.

Θυμάμαι για παράδειγμα ακόμη από τον ίδιο τον Βαλβέρδε, στην αρχή της σεζόν, πως όταν δεν του πήγαινε ένα ματς, έβγαζε έναν εκ των δύο κεντρικών χαφ (Ντουντού, Στολτίδη, Πατσατζόγλου) και περνούσε στη θέση του, πιο πίσω δηλαδή, τον Μπελούτσι κι έπαιζε με δύο κυνηγούς μπροστά, τον Κοβάσεβιτς η, τον Μήτρογλου με τον Ντιόγο. Και μάλιστα του είχε βγει.

Τώρα, έχω βαρεθεί όλο τα ίδια και τα ίδια. Ξέρεις από πριν τι θα γίνει. Και δεν φέρνει κι αποτέλεσμα ρε αδελφέ.

Και μην μου πείτε πάλι το γνωστό παραμύθι της έλλειψης λύσεων. Εδώ ο Λεμονής στην ανάγκη είχε κάνει δεξί μπακ τον…Μενδρινό. Και δεν ήταν κακή ιδέα, όπως είχε αποδειχθεί.

Υπάρχουν πράγματα να κάνει ένας προπονητής. Αρκεί να έχει ιδέες και διάθεση να ρισκάρει λίγο.

Και τέλος θα ήθελα να μου εξηγήσει κάποιος. Υπάρχει έστω ένα τοις εκατό λογικής να μην έχουμε δει ξανά ποτέ τον Γιαννάκη Παπαδόπουλο στην ενδεκάδα του Ολυμπιακού ή έστω να παίζει αλλαγή μισή ώρα, εδώ και 4,5 μήνες, από τότε που τον είχε βάλει σε εκείνα τα δύο κολλητά παιχνίδια με ΑΕΚ και Πανθρακικό, περίπου 90 λεπτά μαζεμένα;

Ειλικρινά, εγώ δεν μπορώ να βρω ούτε ψήγμα λογικής σε αυτή την απόφαση. Το παιδί τι έχει κάνει; Στο…πηγάδι έχει κατουρήσει;