Μπαμπά με είδες; Πήρα πρωτάθλημα (pics/video)

Αφιερωμένο σε όλους τους μπαμπάδες που περίμεναν υπομονετικά να τελειώσει η προπόνηση...


Είσαι πιτσιρικάς, παίζεις μπάλα στην αλάνα – ναι είμαστε και μιας ηλικίας – ή στο 5Χ5 και έχεις μόνο έναν καημό. Να διακριθείς, να πετύχεις και να κερδίσεις.

Όχι για σένα, αλλά εκείνον τον τύπο που στέκεται σε μια γωνιά, πίσω απ’ τα σύρματα ή στην άκρη της κερκίδας και θες να τον κάνεις περήφανο. Θες να τον κάνεις να φύγει χαμογελαστός και να πάει μετά στο καφενείο και να πει όλο περηφάνια στους φίλους του «έσκισε ο γιος μου σήμερα στο γήπεδο». Για τον πατέρα σου...

Γράφει, ο Γιώργος Σπανομανώλης

Κάποιοι στις αλάνες τα κατάφεραν και κάποιοι όχι, αλλά είναι και εκείνοι που κλήθηκαν να μπουν σε μεγάλα ποδοσφαιρικά παπούτσια και τα κατάφεραν.

Όχι μόνο έκαναν περήφανους τους ποδοσφαιριστές μπαμπάδες, αλλά απέδειξαν ότι το μήλο έπεσε για τα καλά κάτω από τη μηλιά.

«Η λέξη περηφάνια, δεν μπορεί να περιγράψει τι νιώθω» έγραψε στο twitter μετά την κατάκτηση του πρωταθλήματος από τη Λέστερ και τον γιο του Κάσπερ, ο Πίτερ Σμάιχελ.

Και όμως, ο Κάσπερ Σμάιχελ, έπρεπε να φτάσει 29 χρονών και να πετύχει το απόλυτο θαύμα με τις «αλεπούδες» για να πάψει επιτέλους να είναι ο Κάσπερ και όχι «ο γιος του μεγάλου Πίτερ, που δεν θα γίνει ποτέ σαν τον πατέρα του».

Αυτά τα «παιδιά» έπαιζαν πάντα με το βάρος του ονόματος που κουβαλούσαν.

Κάποιοι τα κατάφεραν και κάποιοι όχι. Κάποιοι κέρδισαν «ασημικά» και κάποιοι ξεπέρασαν τους παιχταράδες μπαμπάδες. Όπως και να έχει, συνέχισαν τη «δυναστεία».

Πίτερ και Κάσπερ Σμάιχελ



Ο Πίτερ Σμάιχελ είναι ένας θρύλος. Και οι ιστορίες που θα έχει να λέει στα εγγόνια του θα μοιάζουν παραμυθένιες. Όπως τότε το 1992 που μαζεύτηκε μια παρέα από τις παραλίες και κατέκτησε το Euro, ή όπως τότε το 1999 στο «Καμπ Νου» που κατέκτησε σε έναν απίστευτο τελικό το Τσάμπιονς Λιγκ. Για να μην πούμε για τις ιστορίες των πέντε Πρέμιερ Λιγκ που έχει πάρει σπίτι.





Τι να πουν όμως αυτά τα παραμύθια, σε εκείνο που θα έχει να διηγηθεί στα δικά του εγγόνια ο Κάσπερ Σμάιχελ. Ναι, έπρεπε να φτάσει κοντά 30 για να μην είναι επιτέλους ο «μέτριος» γιος του Πίτερ, αλλά έκανε το απόλυτο θαύμα. Πήρε πρωτάθλημα με τη Λέστερ – ναι τη Λέστερ – 17 χρόνια μετά τον πατέρα του.

Δεν το λες και μικρό κατόρθωμα για εκείνο τον ξανθό πιτσιρικά που τρύπωνε στα αποδυτήρια του «Ολντ Τράφορντ».



Γιόχαν και Ζόρντι Κρόιφ



Αλήθεια, τι πρέπει να κάνεις για να σε θυμούνται ως ξεχωριστή προσωπικότητα και όχι ως τον γιο του Γιόχαν Κρόιφ. Ο Ζόρντι έπρεπε να μπει σε μεγάλα ποδοσφαιρικά παπούτσια, αφού έφερε το όνομα του σπουδαιότερου ποδοσφαιριστή που έβγαλε αυτή η ήπειρος.



Για τον Γιόχαν Κρόφι τι να πεις; Απλά, ότι άλλαξε το ποδόσφαιρο. Όσο για τον Ζόρντι, εντάξει δεν έκανε και μια σπουδαία καριέρα, αλλά το μετάλλιο του πρωταθλητή της Πρέμιερ Λιγκ το πήρε σπίτι και το έδειξε στον μπαμπά τρεις φορές με τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, όπως και εκείνο του Τσάμπιονς Λιγκ το 1999.





Τσέζαρε και Πάολο Μαλντίνι



Ίσως η μοναδική ιστορία που ο γιος κατάφερε να ξεπεράσει τον σπουδαίο πατέρα και να γίνει εκείνος σημείο αναφοράς. Μιλάμε για δύο θρυλικές μορφές της Μίλαν που αποτέλεσαν σημαία των ροσονέρι.

Ο Τσέζαρε, που έφυγε πριν λίγο καιρό από τη ζωή, «υπηρέτησε» τη Μίλαν από το 1954 ως το 1966, κατακτώντας τέσσερα πρωταθλήματα Ιταλίας και ένα Κύπελλο Πρωταθλητριών.



Αυτό το έκανε και ο γιος Πάολο... Μόνο που το επανέλαβε πέντε ακόμα φορές. Τόσα ήταν τα Τσάμπιονς Λιγκ που σήκωσε ο εμβληματικός αρχηγός των «ροσονέρι», μαζί με ακόμα επτά πρωταθλήματα Ιταλίας.

Σίγουρα οι δυο τους θα είχαν να πουν πολλές ποδοσφαιρικές ιστορίες σε παιδιά και εγγόνια.



Ίαν Ράιτ και Σον Ράιτ Φίλιπς



Μέχρι να τους «κλέψουν» τη δόξα οι Σμάιχελ, οι Ίαν Ράιτ και Σον Ράιτ Φίλιπς ήταν η μοναδική περίπτωση μπαμπά – γιου που είχαν κατακτήσει αμφότεροι την Πρέμιερ Λιγκ. Ο μπαμπάς με την Άρσεναλ το 1998 και ο γιος με την Τσέλσι το 2006.

Μάλιστα ο Ίαν Ράιτ υιοθέτησε τον γιο του, όταν ήταν τριών ετών.

Άρνορ και Έιντουρ Γκούντγιονσεν



Ίσως δύο από τους κορυφαίους Ισλανδούς ποδοσφαιριστές όλων των εποχών.

Ο μπαμπάς Άρνορ διέπρεψε με την Άντερλεχτ τη δεκαετία του 1980, ενώ ο γιος Έιντουρ αποτέλεσε για πολλούς Ισλανδούς το λόγο να αρχίσουν να κλοτσούν το τόπι, με μια σπουδαία καριέρα στην Ευρώπη.



Οι δυο τους θα έχουν να θυμούνται μια απίστευτη στιγμή. Σε ένα φιλικό της εθνικής Ισλανδίας το 1996 με την Εσθονία, ο 17χρονος Έιντουρ αντικατέστησε στο ματς τον πατέρα του, γράφοντας ιστορία αφού μπαμπάς και γιος έπαιξαν στον ίδιο αγώνα.



Φρανκ και Φρανκ Λάμπαρτ



Ίσως και εδώ μία από τις περιπτώσεις που ο γιος ξεπέρασε τον πατέρα.

Ο μπαμπάς Φρανκ αποτέλεσε σπουδαίο παίκτη της Γουέστ Χαμ τις δεκαετίες 70 και 80 με περισσότερες από 500 συμμετοχές με τα «σφυριά», αλλά ο γιος Φρανκ κατάφερε να αποτελέσει μια θρυλική μορφή της Τσέλσι, κατακτώντας τρεις Πρέμιερ Λιγκ, ένα Τσάμπιονς Λιγκ και ένα Γιουρόπα Λιγκ.

Πάντως ο μπαμπάς Φρανκ θα είναι περήφανος για το μετάλλιο του Ιντερτότο που είχε κατακτήσει ο γιος του με τη Γουέστ Χαμ το 1999.



Greek edition, Άνθιμος και Μιχάλης Καψής



Έχουμε και εμείς εδώ, στη δική μας γειτονιά μια τέτοια ιστορία μπαμπά – γιου για να διηγηθούμε. Ο Άνθιμος και ο Μιχάλης Καψής είναι η πιο τρανή εγχώρια περίπτωση μπαμπά – γιου στα δικά μας μέρη.

Ο Άνθιμος που γεννήθηκε στην Αστυπάλαια, αγωνίστηκε μόνο με τη φανέλα του Παναθηναϊκού που την τίμησε από το 1969 ως το 1984.

Πέντε πρωταθλήματα, τέσσερα κύπελλα και ένα βαλκανικό κύπελλο το 1977 δεν τα λες και λίγα για να έχει να λέει στα παιδιά και τα εγγόνια του. Όπως το ότι ήταν αρχηγός της Εθνικής ομάδα στο Ευρωπαϊκό Κύπελλο το 1980, το μοναδικό στο όποιο είχαμε πάει ως το 2004.

Ο μπαμπάς ήταν αρχηγός το 1980, αλλά ο γιος Μιχάλης, έμελλε να γράψει το απόλυτο ποδοσφαιρικό παραμύθι με την εθνική Ελλάδος το 2004 κατακτώντας το... πειρατικό.

Τα δύο πρωταθλήματα Ελλάδας, τα τέσσερα κύπελλα και το πρωτάθλημα Κύπρου το 2007 με το ΑΠΟΕΛ είναι επίσης λόγοι που μπορεί ο μπαμπάς Άνθιμος να καμαρώνει.