Μουρίνιο: Προπονητής από κούνια

Ο Ζοσέ Μουρίνιο είναι ένας από τους πιο αναγνωρίσιμους μάνατζερ στην υφήλιο. Κι αν ο περισσότερος κόσμος τον γνώρισε στον πάγκο της Πόρτο την περίοδο 2002-2004 με την ομάδα-θαύμα να σαρώνει στη σειρά το κύπελλο UEFA και το Champions League, τα γήπεδα της Πορτογαλίας τον ήξεραν πολλά χρόνια πριν, μιας και –κατά κάποιον τρόπο- τον μεγάλωσαν.

Γόνος καλής οικογενείας

Ο Μουρίνιο πέρασε μια ξέγνοιαστη από άποψη χρημάτων παιδική ηλικία, κυρίως χάρη στην οικογένεια της μητέρας του Μαρία ντος Σάντος, η οποία ήταν δασκάλα σε γνωστό ιδιωτικό σχολείο. Ο θείος της Μαρία ντος Σάντος ήταν ο «βασιλιάς της σαρδέλας» στην Πορτογαλία και ένας από τους πιο πλούσιους επιχειρηματίες της χώρας. Μάλιστα ο ίδιος είχε χρηματοδοτήσει την ανέγερση του γηπέδου της Σετούμπαλ παραχωρώντας την απαιτούμενη έκταση γης.

Ο πατέρας του Ζοσέ, Φέλιξ, ήταν τερματοφύλακας με αμοιβές που καμία σχέση δεν έχουν με τα σημερινά δεδομένα. Ως παιδί, λοιπόν, είχε πρόσβαση σε ό,τι επιθυμούσε. Παρ’ όλα αυτά: «Τα πόδια μου παρέμεναν στο έδαφος, χάρη στους φίλους μου που προέρχονταν από πολλά κοινωνικά στρώματα», θυμάται ο ίδιος.



Από πολύ μικρή ηλικία το ποδόσφαιρο έπαιζε κυρίαρχο ρόλο στη ζωή του, αν και αυτό δεν έβρισκε σύμφωνη όλη την οικογένεια. Συγκεκριμένα, η μητέρα του δεν έβλεπε με καθόλου καλό μάτι το ενδεχόμενο να ακολουθήσει τον δρόμο του πατέρα του. Αντίθετα ο Φέλιξ, δεν ήθελε τίποτα πιο πολύ από το να δει την παραμονή του ονόματος Μουρίνιο στα γήπεδα, μέσω του γιου του.

Προπονητής των ball boys

Από την ηλικία των 4 ετών, ο Ζοσέ παρακολουθούσε προπονήσεις του πατέρα του και βρισκόμενος πίσω από το τέρμα του ήταν ένα από τα νεαρότερα ball boys του γηπέδου. Εξαιτίας των αγωνιστικών υποχρεώσεων του Φέλιξ, δεν είχε την δυνατότητα να περάσει παρά ελάχιστο χρόνο με τον γιο του. Παρ’ όλα αυτά το μεταξύ τους δέσιμο γινόταν όλο και μεγαλύτερο με το πέρασμα του χρόνου.
Μάλιστα όταν ο μπαμπάς του κρέμασε τα γάντια του και ακολούθησε την προπονητική, οι ώρες που περνούσαν μαζί έγιναν ακόμα περισσότερες. «Όταν ο Ζοσέ ήταν 13-14 ετών έγινα προπονητής και αναγκαζόμουν κάθε σαββατοκύριακο να ταξιδεύω σε όλη την Πορτογαλία. Εκείνος έβρισκε πάντα τρόπο να είναι εκεί μαζί μου», θυμάμαι ο πατέρας Μουρίνιο.



Πολύ σύντομα όμως, ο νεαρός Πορτογάλος, έδειξε πως δεν ήταν εκεί απλά για να παρακολουθεί τους αγώνες: «Στην αρχή ήταν ο μάνατζερ των ball boys. Καθόταν πάντα πίσω από τον πάγκο και συχνά τον έστελνα από την μία πλευρά του γηπέδου στην άλλη προκειμένου να μεταφέρει τις οδηγίες μου στους παίκτες. Έτσι έμαθε πολύ νωρίς να καταλαβαίνει τακτικές και συστήματα», διηγείται ο πατέρας του.

Η μεγάλη απόφαση

Στην ηλικία των 15 χρόνων ανακοίνωσε στον πατέρα του ότι θέλει να γίνει προπονητής: «Άρχισε να παρακολουθεί τους αγώνες των αντιπάλων μας και ετοίμαζε αναφορές που με βοηθούσαν πολύ. Θυμάμαι χαρακτηριστικά έναν εκτός έδρας αγώνα κόντρα στη Αμαδόρα όταν ήμουν στην Ουνιάο ντε Μαδέιρα. Χρειαζόμασταν μία ισοπαλία για να μπούμε στα play offs της πρώτη δεκάδας και τα καταφέραμε». Κάθε Δευτέρα, πατέρας και γιος συζητούσαν ατελείωτες ώρες για την σημαντικότητα των αλλαγών, το πότε και το πώς πρέπει να γίνονται αυτές κατά την διάρκεια μιας αναμέτρησης. Ο δρόμος είχε ήδη χαραχτεί.

Από μπάλα… πέρασε και δεν ακούμπησε

Παρά το γεγονός ότι δοκίμασε τις δυνάμεις του εντός αγωνιστικού χώρου, τόσο ο ίδιος όσο και ο πατέρας του κατάλαβαν αρκετά νωρίς ότι ο Ζοσέ «δεν το έχει». Άλλωστε ο Μουρίνιο junior δεν είχε σκοπό να ασχοληθεί με κάτι στο οποίο (ήξερε πως) δεν είναι καλός. Ακόμα και όταν ο Φέλιξ όντας προπονητής στην Ρίο Άβε τον είχε πάρει ως παίκτη, δεν είχε πρόβλημα να τον αφήνει στον πάγκο. Μάλιστα, γρήγορα του βρήκε ασχολίες οι οποίες του ήταν ιδιαίτερα ενδιαφέρουσες στον τότε 19χρονο: Ανέλαβε το scouting της ομάδας, μάνατζερ στην ομάδα κάτω των 16 ετών ενώ μετέφερε τα μηνύματα του προπονητή στους παίκτες κατά την διάρκεια των αγώνων.
Η πορεία του ως ποδοσφαιριστής έληξε μάλλον άδοξα και ιδιαίτερα σύντομα. Μόλις στα 23 χρόνια του αποφάσισε να κρεμάσει τα παπούτσια του και να ασχοληθεί με αυτό που πραγματικά ήταν καλός.

Όλοι οι δρόμοι οδηγούν στον πάγκο

Η μητέρα του που δεν ήθελε καν να σκεφτεί το ενδεχόμενο να ασχοληθεί και ο γιος της με το ποδόσφαιρο, ήλπιζε να ακολουθήσει τα χνάρια του παππού του (και πατέρα της) και να γίνει ένας επιτυχημένος επιχειρηματίας.

Μάλιστα τον έπεισε να γραφτεί σε σχολή Διοίκησης Επιχειρήσεων, την οποία όμως παράτησε μετά από μόλις μία μέρα σπουδών. Αντ’ αυτού, άκουσε την καρδιά του, αποφοίτησε από Σχολή Αθλητικών Επιστημών ενώ παρακολούθησε σειρά σεμιναρίων τόσο στην αγγλική όσο και στην σκωτσέζικη ποδοσφαιρική ομοσπονδία.

Η συνέχεια είναι λίγο έως πολύ γνωστή και –κυρίως- γεμάτη τρόπαια, διακρίσεις και πορεία με βλέμμα πάντα την κορυφή.

Επιμέλεια: Μαρία Ζαφειράτου