Μισέλ Πλατινί: Ένας ιδιαίτερος και ατόφιος βασιλιάς

Από μία ρεζέρβα της Νανσί, στην «ρετσινιά» του πανηγυρισμού στο Χέιζελ και από εκεί, στον καλύτερο Γάλλο παίχτη όλων των εποχών. Ο Μισέλ Πλατινί κλείνει, σαν σήμερα, τα 65 χρόνια ζωής, με τις εξελίξεις της τελευταίας πενταετίας να μην «δαμάζουν» ούτε στο ελάχιστο την προσφορά του στο γαλλικό και ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο. Η ευφυΐα και το ταλέντο ολοκλήρωσαν το παζλ του τέλειου «10».

Μέσα στον 20ο αιώνα, το ποδόσφαιρο γνώρισε την καλύτερη εκδοχή του εαυτού του, «γεννώντας» εντυπωσιακούς ποδοσφαιριστές, οι οποίοι είχαν ως σκοπό να τραβήξουν την φαντασία, των εκατομμύρια φίλων, ένα βήμα παραπέρα. Από την μεριά της, η Γαλλία, μπορεί να νιώθει ευλογημένη που μέσα από τα «σπλάχνα» της, δημιούργησε τον άνθρωπο που κατάφερε να πρωταγωνιστήσει σε μία εποχή που ο «συνωστισμός» των αστέρων ήταν από τους μεγαλύτερους στην ιστορία. Σαν σήμερα, στις 21 Ιουνίου του 1955, γεννιέται στο Ζεφ της Γαλλίας, ο Μισέλ Πλατινί, ο άνθρωπος που τα ρεκόρ, οι τίτλοι, οι μαγικές στιγμές στο γήπεδο και η αλησμόνητη μορφή του με το εθνόσημο στο στήθος είναι αρκετά για να αποβάλλουν τα δεδομένα της τελευταίας πενταετίας.

Η… «ασθένεια» που μετατράπηκε σε αφετηρία!

Στην πιο τρυφερή ηλικία της εφηβείας, ο Μισέλ Πλατινί επιλέγει να δοκιμάσει την «τύχη» του στις ακαδημίες της Μετς, έπειτα από τα πρώτα του βήματα σε ομάδα του Ζεφ. Η δυσκολία στην αναπνοή κατά την διάρκεια μίας προπόνησης και η διάγνωση που έλεγε ότι υπάρχει μεγάλο καρδιολογικό πρόβλημα ήταν ο λόγος για να απορριφθεί από τις υποδομές του γαλλικού συλλόγου. Αυτό ήταν το έναυσμα για την αρχή της ολοκλήρωσης του απόλυτου «10». Η άγνοια κινδύνου που τον χαρακτήριζε, θα συνδυαστεί με το αξεπέραστο πείσμα και την φλόγα, στο να γίνει μέλος του κορυφαίου αθλήματος στον κόσμο. Με τον πατέρα του προπονητή στην Νανσί (δεύτερη κατηγορία Γαλλίας εκείνη την περίοδο), ο ίδιος προβάρει την φανέλα της με τον ρόλο της «ρεζέρβας».



Φυσικά, αυτό θα ίσχυε μέχρι το ντεμπούτο του, όταν σε ηλικία μόλις 18 ετών, θα σημειώσει χατ-τρικ, αφήνοντας στον «κάδο των απορριμμάτων» την εκτίμηση ότι υπάρχει πρόβλημα στην υγεία του. Η καριέρα του είχε πάρει θέση στην γραμμή εκκίνησης αφού θα προβιβαστεί άμεσα στην πρώτη ομάδα, την ίδια χρονιά (1973). Τα κατορθώματά του με τους «κόκκινους» ήταν εμφανή, με αποκορύφωμα την πρώτη θέση της δεύτερης κατηγορίας το 1974/75, όπου οδήγησε στην άνοδο. Ωστόσο, η κατάκτηση του κυπέλλου με δικό του τέρμα, κόντρα στην Νις, το 1978, του πρόσφερε ένα μεγάλο συμβόλαιο στην κορυφαία δύναμη του γαλλικού πρωταθλήματος, την Σεντ- Ετιέν, ένα χρόνο αργότερα. Με την συμπλήρωση 131 συμμετοχών και 98 τερμάτων, ο «Le Roi» κλείνει τις βαλίτσες του και ετοιμάζεται να ζήσει το όνειρο μέσα στο «Ζοφρουά-Γκισάρ».



Πρωταθλητής Γαλλίας και η «μετανάστευση»!

Τα πάντα είχαν πάρει τον δρόμο τους και ο διεθνής μεσοεπιθετικός αποδεικνύει από την πρώτη σεζόν, ότι δεν είναι απλά ένας παίχτης του κέντρου αλλά μία «μηχανή» της επίθεσης. Με τους «πράσινους» δίχως τίτλο πρωταθλητή για 5 χρόνια και τον Πλατινί να βαδίζει τα 26 του, χωρίς να έχει φτάσει στην κορυφή της χώρας του, η σεζόν 1980/81 θα φέρει την πρώτη μεγάλη επιτυχία.

Μπορεί ο Ονις της Τουρ να ήταν ασταμάτητος (αναδείχθηκε τρεις σερί φορές πρώτος σκόρερ του πρωταθλήματος) και η Ναντ να αποτελούσε μία άξια αντίπαλο, όμως τα 20 τέρματα στην δεύτερη χρονιά του, στους «στεφανούα», θα του προσφέρουν ένα τίτλο πρωταθλητή στα χέρια. Αυτός ήταν ο 10ος και τελευταίος τίτλος του ιστορικού συλλόγου μέχρι σήμερα αλλά και αυτός που τον κρατάει στην κορυφή με τα περισσότερα τρόπαια της Ligue 1. Ωστόσο, η «δίψα» του Πλατινί για ευρωπαϊκή διάκριση, ήταν αρκετή για να νιώθει περιορισμένος εντός συνόρων και κάπου εκεί, η Γιουβέντους έπιασε την πένα και άρχισε να γράφει την δική της ιστορία.



Τίτλοι και ρεκόρ με την «Χρυσή Μπάλα»!

Η μεγάλη καριέρα του «Le Roi» ξεκίνησε, ουσιαστικά, όταν αποκτήθηκε από την Γιουβέντους, το 1982. Με προίκα τα 58 τέρματα σε 104 εμφανίσεις από την Σεντ- Ετιέν, ο κορυφαίος Γάλλος ποδοσφαιριστής ξεκίνησε να μετράει αντίστροφα για την ανάδειξή του ως ο κορυφαίος «μπιακονέρο» στην ιστορία. Αυτό άλλωστε, το μαρτυράει η τεράστια συλλογή τίτλων που πρόλαβε να κάνει στα πέντε χρόνια παρουσίας στο Τορίνο. Εκτός από τα δύο πρωταθλήματα και το ένα κύπελλο Ιταλίας, η αποτυχία στον τελικό του 1983 κόντρα στο Αμβούργο για το Κύπελλο Πρωταθλητριών, θα τον οδηγήσει στην πρώτη του ευρωπαϊκή διάκριση, στο Κύπελλο Κυπελλούχων το 1984.

Αυτή η κατάκτηση, παρότι αρκετοί πίστευαν ότι ήταν μοναδική, εξελίχθηκε σε μία αρχή από ένα αξιοζήλευτο σερί. Η προσθήκη του Σουπερ Καπ της ίδιας χρονιάς, απέναντι στην πρωταθλήτρια Ευρώπης, Λίβερπουλ, ήταν ο «μήνυμα» για ότι θα ακολουθούσε στον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών λίγους μήνες αργότερα. Ο τίτλος που είχε βαφτεί με αίμα στο Χέιζελ καταλήγει στα χέρια του και η Γιουβέντους κάνει ντεμπούτο στις κατακτήσεις του σημερινού Champions League. Το Διηπειρωτικό του 1985 απέναντι στην Αργεντίνος Τζούνιορ ολοκληρώνει την χάραξή του στην πιο «χρυσή» σελίδα της Γιουβέντους. Η συλλογή θα ολοκληρωθεί όταν θα γίνει κάτοχος της «Χρυσής Μπάλας» τρεις σερί φορές (1983, 1984, 1985), ανεβαίνοντας στην πρώτη θέση μαζί με τον Γιόχαν Κρόιφ, ενώ, ταυτόχρονα γίνεται και ο πρώτος ποδοσφαιριστής που κάνει τόσες συνεχόμενες κατακτήσεις.



Η χειρότερη στιγμή, συγκρούστηκε με την κορυφαία!

Με την απώλεια ενός Κυπέλλου Πρωταθλητριών να έχει γίνει το απωθημένο του και την αποτυχία του 1982, να είναι μόνιμος εφιάλτης, ο τελικός του Βελγίου απέναντι στην Λίβερπουλ έδειχνε να είναι ο κατάλληλος για τον ίδιο. Η 29η μέρα του Μαΐου έχει φτάσει, και ο χρόνος «παγώνει» όταν 39 άνθρωποι θα χάσουν την ζωή τους, στις εξέδρες του Χέιζελ. Ο λόγος ήταν η εξωγηπεδική βία και η απόφαση της ΟΥΕΦΑ να γίνει κανονικά ο αγώνας, είχε κάνει αφόρητα βαρύ το κλίμα, χωρίς οι ποδοσφαιριστές να γνωρίζουν τι ακριβώς είχε συμβεί.



Την ώρα που ο διεθνής αστέρας με τον αριθμό «10» θα ευστοχήσει στο πέναλτι και θα χαρίσει το πρώτο (και μοναδικό) γκολ του αγώνα, η μοίρα θα του προσφέρει ένα διαφορετικό παιχνίδι. Η κορυφαία στιγμή της καριέρας του θα μετατραπεί σε μία από τις χειρότερες του αθλητισμού, αφού θα πανηγυρίσει έξαλλα το τέρμα που πέτυχε, αποβάλλοντας όλη την πίεση και την δίψα που είχε να κρατήσει τα μεγάλα «αυτιά» αυτού του τροπαίου. Η λήξη της αναμέτρησης θα μετατρέψει την κορυφαία στιγμή του Γάλλου σε ένα αρνητικό «κυνήγι» για όλη την καριέρα του.



Η «σημαία» της Γαλλίας και το τέλος με άλλο εθνόσημο!

Η ποιότητά του δεν στηρίχθηκε όσο θα έπρεπε, με αποτέλεσμα η εθνική Γαλλίας να μην φτάσει στην κατάκτηση ενός παγκοσμίου κυπέλλου, προσθέτοντάς το όνομα του Μισέλ Πλατινί στην λίστα με τους ποδοσφαιριστές που άξιζαν αλλά δεν έφτασαν στην κορυφή του κόσμου. Ωστόσο, το 1984, ο Γάλλος αστέρας θα σπάσει κάθε είδους ρεκόρ για την διοργάνωση του UEFA Euro. Ότι δεν πέτυχαν οι «τρικολόρ» στα τελικά του Μουντιάλ τις χρονιές 1978, 1982 και 1986, το έκαναν εντός της Ευρώπης, όταν η διοργάνωση φιλοξενήθηκε στα δικά τους γήπεδα.



Τα δύο «τέλεια» χατ-τρικ (δηλαδή με κεφάλι, δεξί και αριστερό σουτ) αλλά και η κορυφή των σκόρερ με συνολικά 9 γκολ (!), πρόσφεραν στον 29χρονο, τότε, μεσοεπιθετικό, μία θέση στα ρεκόρ του θεσμού, στα οποία υπάρχει μέχρι και σήμερα. Αυτά τα τέρματα, τον βοήθησαν ώστε να φτάσει τα 41 γκολ σε 72 συμμετοχές και να γίνει ο πρώτος σκόρερ όλων των εποχών της εθνικής Γαλλίας, μέχρι να τον ξεπεράσει ο Τιενρί Ανρί, το 2007 (51 γκολ σε 123 εμφανίσεις).



Αξιοσημείωτο δε, είναι ότι μετά την λήξη του παγκοσμίου κυπέλλου του 1986, το οποίο ήταν το τελευταίο με τον Πλατινί στο ρόστερ, οι πρωταθλητές Ευρώπης δεν ξαναπροκρίθηκαν σε τελική φάση της διοργάνωσης, μέχρι το 1998 όταν και το κατέκτησαν. Ωστόσο, ο «βασιλιάς», όπως τον αποκαλούσαν, επέλεξε να τελειώσει την καριέρα του με έναν ιδιαίτερο τρόπο. Σε ηλικία μόλις 32 ετών αποφασίζει να «κρεμάσει» τα παπούτσια, με τον εμίρη του Κουβέιτ να τον προσκαλεί το 1988, σε φιλική αναμέτρηση της εθνικής ομάδας της χώρας, κόντρα στην Σοβιετική Ένωση. Με συμμετοχή μόλις 22 λεπτών, η τεράστια καριέρα του φτάνει στο τέλος και ο ίδιος αποχαιρετάει το ποδόσφαιρο με τον δικό του, μοναδικό τρόπο.



Η σύνοψη όλων των ρεκόρ και η μετατροπή της θέσης του μεσοεπιθετικού σε έναν μόνιμο γκολτζή, δεν επισκιάστηκαν ποτέ από τα προβλήματα που αντιμετώπισε όταν εκλέγει πρόεδρος της ΟΥΕΦΑ και αποτέλεσε τον πρώτο παλαίμαχο ποδοσφαιριστή που λαμβάνει τέτοια θέση. Μπορεί όσα συνέβησαν, να τον «υποβίβασαν», όμως, όλα τα κατορθώματά του αλλά και η προσφορά του στο άθλημα, τον κρατούν δικαίως στην 5η θέση των κορυφαίων ποδοσφαιριστών στην ιστορία.

Επιμέλεια: Νότης Χάλαρης