Ζητείται λίγη τσίπα…

Το γκολ από ελεύθερο με συνολικά τρεις επαφές, από την ώρα που η μπάλα φεύγει από το πόδι Νίλσεν, αποτελεί όνειδος για οποιαδήποτε ομάδα, μπορεί να ισχυριστεί πως διαθέτει καλή αμυντική λειτουργία. Από το ελεύθερο, μια κεφαλιά αντιπάλου, η μπάλα πάει δεξιά στον Βατνχάμαρ, αυτός σεντράρει και ο Χάνσον μας βάζει γκολ. Ντροπή για οποιαδήποτε ομάδα παινεύεται για τις αμυντικές αρετές της, το γκολ που πήγε να φάει στα 15 δεύτερα από το σουτ του Έντμουνσον. Κακά τα ψέματα, όμως αυτά είναι αγωνιστικά θέματα. Αυτή η Εθνική ομάδα, δεν σου δίνει καν το δικαίωμα να συζητήσεις αγωνιστικά γύρω απ’ αυτήν. Για να μην χάνεις από αντιπάλους σου, που είναι ερασιτέχνες για δεύτερη φορά, αυτό που αναζητείται, είναι λίγο, ελάχιστο φιλότιμο.

Τα Νησιά Φερόε, όποτε έβγαιναν μπροστά έμοιαζαν με Μπαρτσελόνα. Δεν υπήρχε κέντρο, δεν υπήρχε άμυνα, δεν υπήρχε κάποιος να καλύψει χώρους. Όλα αυτά τα πράγματα, δεν έχουν να κάνουν μόνο με τους αγωνιστικούς προσανατολισμούς της ομάδας. Πολλά απ’ αυτά που βλέπουμε στο γήπεδο, από την εκκίνηση αυτής της προκριματικής φάσης, είναι ποδοσφαιριστές, για τους οποίους το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα αποτελεί μια αγγαρεία, μια υποχρέωση. Από πού ν’ αρχίσει και από πού να τελειώσει κανείς, μέσα στα παιχνίδια. Αυτοί οι ποδοσφαιριστές, έχουν βαλθεί ν’ αποδείξουν, πως ακόμα και με τον Μουρίνιο προπονητή, σωτηρία δεν υπάρχει γι’ αυτή την ομάδα.

Πάνω απ’ όλα απ’ αυτούς τους ποδοσφαιριστές λείπει το κίνητρο. Δεν μπορείς να έχεις πάρει φανέλα βασικού σαν αριστερό μπακ και στο 2ο γκολ να μην πηγαίνεις καν προς τον αντίπαλο σου, όπως έκανε ο Σταφυλίδης που απλά κοιτούσε και πάλι τον Βατνχάμαρ. Δεν μπορείς να πιέζεσαι από αντιπάλους, αυτού του επιπέδου, την ώρα που παίζεις Μπουντεσλίγκα και να μην ξέρεις τι να κάνεις την μπάλα, πετώντας την, στο αριστερό πόδι του τερματοφύλακα σου, όπως έκανε ο Παπαπασταθόπουλος.

Δεν μπορείς να είσαι ο Μήτρογλου και να νομίζεις πως παίζεις playstation. Δεν μπορείς να είσαι ο Νίνης και να σουτάρεις, για να βάλεις γκολάρα, ενώ οι συμπαίκτες σου κάνουν κίνηση, από τα 35 μέτρα. Δεν μπορείς να γκρινιάζεις για όλα και συνέχεια στον διαιτητή. Δεν μπορείς να παίζεις με τα Φερόε, να έχεις δεχτεί δύο γκολ και να έχεις τον Καρνέζη να έχει βγάλει και άλλα δύο δύσκολα, που πήγαιναν μέσα. Δηλαδή πήγαινες για τεσσάρα…

Πολλοί μπορεί να μην έχουν ποδοσφαιρική εξήγηση, γιατί ταλέντο, δεν μπορεί να μην υπάρχει. Υπάρχει. Απλά η Εθνική θέλει περισσότερο φιλότιμο. Εθνική είναι αυταπάρνηση, Εθνική είναι αγάπη μόνο για τη φανέλα. Το τελευταίο είναι κάτι που δυστυχώς, οι τελευταίες γενιές ποδοσφαιριστών, αγνοεί εντελώς. Άλλωστε φαίνεται και από τους συλλόγους τους. Τρία-τέσσερα καλά παιχνίδια, αρκούν για να ζητάνε τον ουρανό με τ' άστρα για να κάνουν νέο συμβόλαιο.

Ασφαλώς και δεν φταίνε μόνον οι παίκτες. Η όλη ατμόσφαιρα, μέσα στην ΕΠΟ είναι άρρωστη, όπως και σε όλο το ελληνικό ποδόσφαιρο. Το ποδόσφαιρο μας, έχει αυτή τη στιγμή την Εθνική που του αξίζει. Ένα ποδόσφαιρο που έχει σταματήσει να παράγει ταλέντα, ή τουλάχιστον να τους δίνει έναν προσανατολισμό. Όταν η Εθνική αποτελεί ρουτίνα για κάποιους. Όταν κάποιοι περιμένουν και αξίζουν και θέλουν να παίξουν στην Εθνική, ματώνουν όλη τη χρονιά τα δίχτυα, αλλά δεν παίρνουν την ευκαιρία τους, σε μια ομάδα που έχει σαφές πρόβλημα στο γκολ. Όταν ασχολούνται πολλοί που δεν πρέπει με το ποιος θα κληθεί ή όχι, τότε μοιραία θα έρθουν και αυτά τα αποτελέσματα.

Την συνταγή την είχε ένας. Ας ρωτήσουν τον Γερμανό πως το έκανε και πώς μπόρεσε να ταιριάξει προσωπικότητες που είχαν την ίδια αγάπη για τη φανέλα με το εθνόσημο. Αυτή είναι η μόνη συνταγή. Και μακριά από την Εθνική οι μανατζαρέοι και όσοι δεν έχουν άλλο σκοπό, παρά μόνο να εξυπηρετούν τους πελάτες τους. Η Εθνική δεν είναι μέρος για να εξασφαλίζει μέσω αυτής, ο καθένας, παχυλά συμβόλαια στο εξωτερικό ή το εσωτερικό. Η Εθνική αφορά μόνο όσους έχουν τσίπα και φιλότιμο…