Το σύνδρομο των Τεμπών και η αβάσταχτη ελαφρότητα του οργανισμού ΠΑΟΚ

Με τόσο φτωχές εμφανίσεις και όταν πρέπει να βγεις 15 φορές από τη Θεσσαλονίκη για να παίξεις, είναι εξαιρετικά δύσκολο να πας για πρωτάθλημα. Ο Ιβάν Σαββίδης έχει ξοδέψει ένα σκασμό λεφτά για να πάρει πράγματι καλούς ποδοσφαιριστές, άλλους που δεν το αξίζουν και κάποιους που δεν είναι αυτοί που ο κόσμος ίσως θέλει να πιστεύει πως είναι. Εκείνο που παραμένει ακλόνητο στην ομάδα του Δικεφάλου του Βορρά, είναι πως οι χαμένοι βαθμοί ποτέ δεν μεταφράζονται σε ένα ευεργετικό και δημιουργικό πείσμα. Μπορεί να φεύγουν και να έρχονται πολλοί κάθε χρόνο, αλλά δεν αλλάζει κάτι. Το τσαγανό που λείπει από τον ΠΑΟΚ. Το άλλο που δεν αλλάζει ποτέ, είναι η ευκολία με τον οποίο οι Θεσσαλονικείς χάνουν πόντους όταν κατεβαίνουν κάτω από τα Τέμπη. Οι τρόποι είναι πολλοί και το σενάριο των ματς, αλλά η ουσία η ίδια.

Ο ΠΑΟΚ μετά το Κύπελλο, πίστευε κανείς πως θα σαρώσει μεταγραφικά. Έκανε την γκάφα με τον Στανόγεβιτς, αποκλείστηκε από την Έστερσουντ και ήδη στα δύο πρώτα ματς μακριά από την Τούμπα, μετράει δύο απώλειες. Μέσα σε όλα αυτά προσθήκες που έπρεπε να έχουν γίνει πρώτες το καλοκαίρι, έγιναν τελευταίες ημέρες. Πώς να φτιάξεις ομάδα έτσι; Το χειρότερο για την ομάδα του Λουτσέσκου, είναι πως δεν βλέπεις παίκτες που να προσπαθούν, που να νιώθουν τι γίνεται. Δεν επιτρέπεται να παίζεις για 62 λεπτά μαζί με τα χασομέρια στο α’ και β΄ημίχρονο και να μην μπορείς να φτιάξεις μια φάση της προκοπής, εκτός από δύο προσωπικές προσπάθειες. Το δοκάρι του Μπίσεσβαρ και την κούρσα του Μάτος που βρήκε μια φορά μπόσικο τον Κοντοέ και έστρωσε στον Μακ που έστειλε την μπάλα στο δοκάρι.

Δεν επιτρέπεται μια ομάδα που πάει για πρωταθλητισμό να μην μπορεί να διασπάσει μια άμυνα που παίζει με παίκτη λιγότερο και μάλιστα της λείπει ένας παίκτης από τα χαφ. Δεν μπορεί να μην έχεις ένα πλάνο για να μπορέσεις ν’ ανοίξεις τον αντίπαλο από τα άκρα και να κάνεις την πρώτη αλλαγή τον Πέλκα, τον μόνο που μπορεί να κάνει κάτι απρόβλεπτο για να βάλεις μέσα τον προφανέστατα ανέτοιμο Μαουρίτσιο. Δεν μπορείς να μην βλέπεις πως αυτός ο Μπίσεσβαρ δεν μπορεί να μένει μέχρι το 72ο λεπτό στον αγώνα.

Μια ομάδα που πάει για πρωτάθλημα, δεν μπορεί να χάνει όλες τις μονομαχίες στο κέντρο. Δεν μπορεί τα εξτρέμ του Απόλλωνα, να κάνουν πάρτι ειδικά στο διάστημα που οι ομάδες έπαιζαν 11 εναντίον 11, αλλά και όταν έβγαιναν μπροστά και με δέκα, οι Αλμπάνης και Σιατραβάνης έκαναν πάρτι. Δεν μπορείς πάνω απ’ όλα να πας για πρωτάθλημα και να κάνεις ένα κάρο λάθη για να βγάλεις την μπάλα στο πρώτο μισάωρο από την άμυνα όταν σε πιέζουν ή να βλέπεις τον Ρέι να παίζει με τη φωτιά ακόμα και όταν ο αντίπαλος αγωνίζεται με δέκα. Όμως δεν μπορείς να χάνεις κι όλες τις μονομαχίες στο κέντρο, όταν πας για πρωτάθλημα σε ένα ματς που πρέπει να κρατήσεις την επαφή με την κορυφή.

Αδικώ τον Απόλλωνα γράφοντας για τον ΠΑΟΚ. Σε σύγκριση με το ματς απέναντι στον Πανιώνιο, η «Ελαφρά Ταξιαρχία» ήταν μεταμορφωμένη και με σωστή τακτική από τον Άκη Μάντζιο. Κανείς δεν ξέρει ποτέ, αλλά αν ο Απόλλωνας έπαιζε με 11 θα είχε κερδίσει το ματς με τον ΠΑΟΚ, αφού η τακτική του λειτούργησε άριστα. Η ομάδα του Λουτσέσκου δίνει δικαιώματα πως όλοι οι μικροί μπορούν να του πάρουν βαθμούς. Κι αυτό, αν δεν αλλάξει εικόνα θα το πληρώσει. Αν δεν ξεκαθαρίσουν οι ρόλοι και δεν βρει τρόπο να ταϊσει τον απομονωμένο απόψε Πρίγιοβιτς, οι τέσσερις χαμένοι πόντοι θα πολλαπλασιαστούν. Η ελαφρότητα και χαλαρότητα με την οποία αντιμετωπίζουν τις γκέλες οι παίκτες του ΠΑΟΚ, είναι πρωτοφανής και αν δεν πάρει κάποιος ουσιαστικά την κατάσταση στα χέρια του, το...πρωτάθλημα θα πετάξει και φέτος πολύ γρήγορα.