Τα playoffs του μαρτυρίου για την ΑΕΚ

Πριν απ’ όλα, χαίρομαι αφάνταστα, γιατί σήμερα πολύς κόσμος θα πήγε κουβά με δελτία που θα είχαν τον… σίγουρο άσο του Άρη στο 1.45, 1.48 και πάει λέγοντας, γιατί σίγουρα θα… καθόταν ο Ολυμπιακός να χάσει. Τα δευτερότριτα των "ερυθρολεύκων" έκαναν κάτι παραπάνω από το χρέος τους και εκτόξευσαν τη διαφορά στο +19 από τον ΠΑΟΚ, στο +24 από τον ΠΑΟ και στο +26 από Άρη και ΑΕΚ. Για να καταλάβουμε πώς οι «ερυθρόλευκοι» με την τόση δίκαιη γκρίνια που έχουν από μεγάλη μερίδα του κόσμου τους, είναι τόσο μακριά από τους υπόλοιπους, ακόμα και αδιάφοροι. Η πραγματικότητα είναι πως ειδικά στις δύο ομάδες που βρίσκονται στο -26 η φανέλα μοιάζει να είναι πολύ βαριά απέναντι και σε ματς που έχουν φουλ κίνητρο απέναντι σε αδιάφορους αντιπάλους. Κι αν για τον Άρη ως έναν βαθμό, αυτό θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και φυσιολογικό, για την ΑΕΚ το να μάχεται να περάσει τον Άρη και ακόμα να μην το έχει καταφέρει, μετά από δύο απανωτές ήττες τους, είναι θλιβερό.

Η ΑΕΚ μπήκε να πάρει ένα ματς do or die, χωρίς να έχει σέντερ φορ, αλλά αυτό είναι κάτι που το γνώριζε από πριν. Με τον Άμραμπατ να μην κινείται ως τέτοιο, είχε ένα πολύ καλό πρώτο μέρος με κύριους άξονες τους δύο Ιρανούς, τον Σιμάνσκι και βρέθηκε απέναντι σε έναν Παναθηναϊκό που έκανε πολύ εύκολα το σφάλμα. Όταν σε μια τέτοια συγκυρία, δεν μπορείς να αξιοποιήσεις τα λάθη του αντιπάλου σου και είσαι ανάξιος να επωφεληθείς απ’ αυτά για ένα ημίχρονο, τότε το πιθανότερο είναι το ματς να μην κυλήσει υπέρ σου. Ήρθαν και οι αλλαγές που δεν βοήθησαν καθόλου, ίσα ίσα του Χατζισαφί ήταν μάλλον λανθασμένη και η ΑΕΚ στα τελευταία 25’ ή για να είμαι ακριβής για ένα δεκάλεπτο από το 65’ απειλήθηκε να χάσει.

Η όλη εικόνα αδικεί ίσως σε έναν βαθμό την προσπάθεια που αναγνωρίζω πως γίνεται, έστω με κάποιες πρώτες ενδείξεις, να συμμαζευτεί το πράγμα. Μόνο που όσο κυλάνε οι αγωνιστικές σε αυτούς τους αγώνες κατάταξης, πιο πολύ θα συλλάβεις τον περισσότερο κόσμο να λέει «πώς γίνεται να δώσαμε λεφτά για να κρατήσουμε αυτόν τον Τσούμπερ» ή ν’ αμφιβάλλεις για οποιονδήποτε παίκτη γενικότερα, που θα μπορούσες ως οπαδός ή φίλος της κιτρινόμαυρης ομάδας, πως θα έκανε για μια ανανεωμένη ριζικά και σε κάθε επίπεδο ΑΕΚ. Οπότε ακόμα και σε αυτό το κομμάτι, πέρα από τη βαθμολογική ζημιά, βγει, δεν βγει Ευρώπη η Ένωση, με αυτή την εικόνα, υπάρχει μεγάλη δυσπιστία στον κόσμο ακόμα και για παίκτες που πρόκειται να μείνουν.

Το γεγονός πως θα φτάσεις να παίζεις μέχρι το φινάλε την έξοδο στην Ευρώπη και μάλιστα με αντίπαλο τον Άρη που παρουσιάζει αυτή την εικόνα, είναι από μόνο του ταπεινωτικό. Ο ΠΑΟ έχει ένα προβάδισμα δύο πόντων, έναντι των αντιπάλων του που ακολουθούν, που στην ουσία είναι τρίποντο γιατί έχει και με τους δύο την ισοβαθμία και έχει πάντα το μαξιλάρι της δεύτερης ευκαιρίας, αν δεν τα καταφέρει, στον τελικό του Κυπέλλου. Τα πάντα θα κριθούν και από τις διαθέσεις των άλλων στα επόμενα ματς, αλλά η ΑΕΚ πάει για έναν ακόμα τελικό Ευρώπης, όπως πέρσι στη Λεωφόρο, αυτή τη φορά, στο «Κλεάνθης Βικελίδης». Τα καταφέρει ή όχι αυτά τα πλέι-οφ μοιάζουν με ένα ατελείωτο μαρτύριο για τον ψυχισμό κάθε Ενωσίτη.

Ο Σλοβένος ρέφερι τα έκανε θάλασσα, ειδικά στον πειθαρχικό έλεγχο, αλλά αυτό είναι κάτι που πλέον δεν αντιμετωπίζεται. Η ίδια η εικόνα της ΑΕΚ, δεν μπορεί να σπρώξει, να είσαι όσο έντονος σε παράπονο θα έπρεπε, απέναντι σε τέτοιες διαιτησίες και μιλάμε για ένα συστηματικό φαινόμενο φέτος, που έχει συγκεκριμένη ρίζα και είναι ο Μαρκ Κλάτενμπεργκ και την αφέλεια που είχε η Ένωση για μεγάλο διάστημα απέναντι του.