Ο Μασούντ, το 3-5-2, ο χρόνος για το εξτρέμ και η απογοήτευση για τη «βασίλισσα»

Το πρώτο δείγμα από τα παιχνίδια του 2018, ήταν άκρως ενθαρρυντικό από τα δύο πρώτα παιχνίδια. Όχι μόνο για το ποδόσφαιρο που έπαιξε η ΑΕΚ στο Αγρίνιο, αλλά και για τον βαθμό προσαρμοστικότητας που έδειξαν και τα δύο νέα αποκτήματα. Για τον Μασούντ δεν υπάρχει αμφιβολία έτσι κι αλλιώς και ήδη κατάφερε με ένα 1.5 παιχνίδι να κάνει τους Ενωσίτες να παραμιλούν.

Ο Ιρανός γνωρίζει το πώς παίζουν οι αντίπαλες άμυνες στην Ελλάδα, ξέρει τις αδυναμίες τους και όπως έδειξε από τον τρόπο που αγωνίστηκε στα δύο παιχνίδια, πως κατανοεί απόλυτα το γεγονός πως η αμεσότητα στη δική του σκέψη, μπορεί να αποδειχθεί καταλυτική. Μια γρήγορη σκέψη του Μασούντ, σε ένα ματς όπως αυτά με τον Απόλλωνα ή τον Ατρόμητο που η ΑΕΚ έχασε βαθμούς εντός έδρας, μπορεί να είχε την Ένωση στην κορυφή αυτή τη στιγμή.

Το γεγονός πως ο Μασούντ ξεκίνησε τόσο καλά, μαζί με την επιθυμία που είχε ο Μανόλο Χιμένεθ να τον εντάξει στο δυναμικό της ΑΕΚ, οδηγούν σε μια σκέψη. Το 3-5-2 με τον Μασούντ από πίσω και δύο από τους Αραούχο, Λιβάια και Λάζαρο να εναλλάσσονται μπροστά, αυτή τη στιγμή δείχνει να έχει προβάδισμα. Σαφώς και θα υπάρξουν παιχνίδια που θα δούμε και το 4-2-3-1, ωστόσο η αλήθεια είναι πως στα ματς που θα κρίνουν το μέλλον της ΑΕΚ σε όλους τους στόχους στους οποίους βρίσκεται μέσα θα είναι το 3-5-2.

Ασφαλώς αυτό είναι μια εκτίμηση με τα τωρινά δεδομένα. Το γεγονός πως η ΑΕΚ έκανε σβέλτα τις δύο απαραίτητες κινήσεις της στο παζάρι και πως αυτοί οι δύο, μοιάζουν να προσαρμόζονται γρήγορα, δεν σημαίνει πως δεν θα γίνει κάποια κίνηση ακόμα, που να δώσει στην ΑΕΚ ακόμα μεγαλύτερη ώθηση.

Προσωπικά θα ήθελα έναν εξτρέμ. Έναν παίκτη που δεν έχει η ΑΕΚ στο ρόστερ της επίσης, όπως δεν είχε και έναν ποδοσφαιριστή σαν τον Μασούντ. Έναν παίκτη που θα μπορεί να παίξει στη γραμμή και θα έχει τεράστια δυνατότητα στο ένας εναντίον ενός, ώστε να έχει μια ακόμα επιλογή, ώστε να δημιουργήσει ρήγματα στις αντίπαλες άμυνες, ειδικά σε περιπτώσεις που ο αντίπαλος θα βάζει πούλμαν στην περιοχή του. Η Ένωση όμως έχει αυτή τη στιγμή τη δυνατότητα, με όπλο το γεμάτο ρόστερ της, να ψάξει με την ησυχία της, να πάρει τον χρόνο της, ώστε να κάνει την ιδανικότερη επιλογή που μπορεί. Άλλωστε ακόμα υπάρχουν τρεις εβδομάδες μπροστά μας.

Το μπάσκετ εξακολουθεί να σε απογοητεύει με τις αναλαμπές βέβαια μεγάλων νικών που δεν αρκούν όμως για μια νορμάλ κι επιτυχημένη χρονιά. Το ζήτημα δεν είναι γιατί η ομάδα του μπάσκετ έχασε από την Μπάνβιτ. Για τους μυημένους και όσους παρακολουθούν τα πρωταθλήματα, γνωρίζουν πως οι Τούρκοι έχουν φτιάξει πολύ ισχυρές ομάδες που είναι όχι απλά ανταγωνιστικές, όχι μόνο έχουν σημαντικούς παίκτες σαν μονάδες, αλλά έχουν συγκεκριμένο προσανατολισμό στο παιχνίδι τους η καθεμία. Κάτι που ακόμα η ΑΕΚ αναζητά. Ταυτότητα στο παιχνίδι της.

Πλην της τετράδας των Χάρις, Γκριν, Τζέιμς και Σάκοτα, οι υπόλοιποι παίκτες υπολείπονται πολύ. Επιπλέον μπορεί το ηλεκτροσόκ με την αλλαγή προπονητή να λειτούργησε προσωρινά, όμως ο Ντράγκαν Σάκοτα με κάθε σεβασμό στο τεράστιο έργο του στην Ένωση, δεν μπορεί να πάει το καράβι ως το τέλος. Η συνταγή αυτή δοκιμάστηκε και κρίθηκε.

Η ΑΕΚ δεν έχει μια ταυτότητα σαν ομάδα, με αποτέλεσμα να έχει αυτά τα τεράστια σκαμπανεβάσματα από το ένα παιχνίδι στο άλλο και από την έδρα της, σε παιχνίδια μακριά απ’ αυτήν. Με Καββαδά τουλάχιστον ένιωθες πως υπήρχε μια παρουσία στη ρακέτα, αλλά ο Σάκοτα τον ξέχασε και με τον Μαυροειδή ήταν μοιραίο πως δεν μπορούσε να βγει ένα τέτοιο ματς.

Ο Αγγελόπουλος είναι λογικό να θέλει να καλύψει σταδιακά το χάντικαπ με τους άλλους δύο, αλλά δεν μπορείς να καλύψεις ούτε ένα μικρό μέρος της απόστασης, αν δεν βάλεις κάποιους στόχους και δεν έχεις έναν προπονητή που να έχει πάνω απ’ όλα επαφή με το σπορ και να έχει και όραμα για το μέλλον. Υπάρχουν χτυπητές αδυναμίες, όπως back up του Γκριν, τριάρι και πεντάρι αθλητικό. Αλλά πάνω απ’ όλα χρειάζεται ένας αξιόπιστος κόουτς στο τιμόνι της ομάδος.