Mε την ΨΥΧΗ του Furious George, η μυθικότερη εμφάνιση ever της Εθνικής

H μοίρα σίγουρα μπορεί να συγγράψει τα πιο παράξενα, απόλυτα, αδιανόητα σενάρια. Μέσα σε όλη τη μαυρίλα που γέμισε η ψυχή μας με την απώλεια του Τζορτζ Μπάλντοκ, ενός υπέροχου και ψυχωμένου ανθρώπου και ποδοσφαιριστή, που έκανε τα πάντα για να φορέσει το εθνόσημο, είχα ένα θετικό προαίσθημα για το παιχνίδι από το πρωί. Έκανα τον εαυτό μου να πιστεύει πως δεν μπορεί να μην στείλει το δικό του μήνυμα, μέσω των συμπαικτών του στην Εθνική, αυτός ο δυναμικός και συναρπαστικός στην ορμή του παίκτης, που δεν τον ζήσαμε όσο θα θέλαμε, αλλά το πάθος του για το εθνόσημο, ο τρόπος που είχε καθηλώσει τον Εμπαπέ στη Γαλλία παίζοντας με μπαταρισμένο αστράγαλο, (όπως έκανε από τη ίδια θέση σήμερα ο Λάζαρος Ρότα στον Μπέλιγχαμ), έπρεπε να σφραγιστεί με ένα αντίο διαφορετικό απ’ όλα τα άλλα. Γιατί ξεκάθαρα, πέρα από τις τρεις νίκες στα νοκ-άουτ του EURO 2004, αυτή η νίκη, θα μνημονεύεται για όλες τις επόμενες γενιές. Είναι η παρακαταθήκη της ΨΥΧΑΡΑΣ, του Τζορτζ Μπάλντοκ, για το πώς ονειρευόμαστε την ομάδα που πρέπει να μας ενώνει. Κι αυτή η αγάπη που είχε ο Τζορτζ για το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα και φανέρωνε σε κάθε του κουβέντα, πρέπει να είναι οδηγός για να μεγαλουργήσει η Εθνική στο μέλλον.

Ο Βαγγέλης Παυλίδης την περασμένη εβδομάδα, θα μπορούσε να έχει σκοράρει ακόμα και χατ-τρικ απέναντι στην Ατλέτικο Μαδρίτης. Δεν έβαλε κανένα και το βράδυ της Τετάρτης, μέσα στο Ναό του ποδοσφαίρου σκόραρε τρεις φορές, για να μετρήσουν τα δύο γκολ. Τι να ζηλέψει άραγε ο Τζόλης, αυτός ο εκπληκτικός ανατροπέας-διεμβολιστής που καθήλωσε μόλις την προηγούμενη εβδομάδα την Ευρώπη, με το εκπληκτικό γκολ που σημείωσε; Τι να πει κανένας στην ΑΡΧΗΓΑΡΑ τον Τάσο Μπακασέτα, με το μυθικό παιχνίδι που έκανε απόψε; Θέλει δεξί μπακ η ΑΕΚ; Μπορεί αλλά αυτός ο Λάζαρος Ρότα, δεν βλέπει κανέναν. Τι να πει κανείς για τους γίγαντες στο κέντρο της άμυνας, για τον αξεπέραστο Μανώλαρο τον Σιώπη στο κέντρο για τον δάσκαλο Μασούρα, που είναι πάντα λεβεντιά και ας τα ακούει από πολλούς φίλους του Ολυμπιακού. Γι’ αυτή την παικτάρα τον Ζαφείρη, για τον Πέλκα που μεταμορφώνεται πάντα με το εθνόσημο.

Αυτή η νύχτα ήταν από τον Μπάλντοκ, για όλους εμάς, μέσα από τα κεφαλιά, τα πόδια, την ψυχή και την καρδιά των συμπαικτών του. Γιατί η δική του αυταπάρνηση θα πρέπει να είναι ο οδηγός για το πώς θέλουμε να βλέπουμε αυτή την Εθνική ομάδα. Γιατί ήταν το πλήρωμα του χρόνου, ο κατάλληλος άνθρωπος, στην σωστή στιγμή, στη θέση που χρειαζόταν. Ο Ολλανδός και ο Ουρουγουανός δούλεψαν με αυτό το γκρουπ παικτών και δεν πρέπει κανείς να το λησμονήσει. Όμως το πάθος, την ορμή, την ωριμότητα πάνω απ΄ όλα του Ιβάν, όπως τότε που έπαιζε με χαίτη που ανέμιζε, στα ελληνικά γήπεδα με την φανέλα του Ηρακλή, ήρθε η ώρα να βγει σε αυτά τα παιδιά. Ο προπονητής αυτός, στο κατάλληλο timing, μακριά από το στρες του πρωταθλητισμού και το άγχος και τις απαιτήσεις της καθημερινότητας ενός club που πρέπει να τα κάνει όλα μαζεμένα για ν’ αναπληρώσει απώλειες πόσων ετών, είναι αυτός που έχει όλα τα φόντα να οδηγήσει. Γιατί ξέρουν ποιος είναι και γιατί έχει τον ρόλο του μέντορα Μιας φουρνιά ς ποδοσφαιριστών που έχουν παραστάσεις, που κλέβουν καρδιές παίζοντας πολλοί εξ’ αυτών στο εξωτερικό. Ποια ομάδα φαινόταν να έχει μεγαλύτερη λάμψη και έναν προπονητή να εμπνέει το γκρουπ, περισσότερο και από τον σημερινό και από τον προηγούμενο προπονητή της Αγγλίας φάνηκε απόψε, μέσα στο δικό τους γήπεδο.

Η Ελλάδα, από άποψη ποιότητας έκανε την μεγαλύτερη της εμφάνιση όλων των εποχών, από ποδοσφαιρικής άποψης. Γιατί πολύ απλά νικήσαμε την Αγγλία, στο δικό της σπίτι, στο δικό της σπίτι, με το δικό της ποδόσφαιρο, ήταν τυχερή που δεν έφαγε περισσότερα από τρία, μπήκαν πέντε, μέτρησαν δύο και άλλο ένα πάνω στη γραμμή. Αυτή η εμφάνιση, είναι το τρύπημα του ταβανιού. Και το ταβάνι γι’ αυτή την Εθνική θα είναι ο ουρανός.