Ομαδάρα η ΑΕΚ για 65', αλλά Φωτιάς και Μιλόγεβιτς έφεραν τούμπα το ματς

Ολοι μας τρίβαμε τα μάτια μας στα πρώτα 65’.

Μια ΑΕΚ να την πεις στο ποτήρι, μια ΑΕΚ βγαλμένη από όνειρο, μια ΑΕΚ που έκανε δήλωση τίτλου μέσα στο «Γεντί Κουλέ» με μπαλάρα, ευκαιρίες, παρότι έπαιζε από το 35’ με δέκα ποδοσφαιριστές και σε όλο το παιχνίδι, εναντίον ενός ανεκδιήγητου διαιτητή, που σαφώς και αν το πάρουμε απλά, καθαρά και ξάστερα, τόσο στη φάση της αποβολής του Γκαρσία είναι πολύ αυστηρός και στη φάση του πρώτου γκολ του ΟΦΗ, δεν έχει δώσει επιθετικό φάουλ που έγινε πάνω στον Βράνιες. Το ποδόσφαιρο όμως δεν λέει ποτέ να αφήσει σε ησυχία την ΑΕΚ, ακόμα και τις μέρες που δικαιούται μια καθαρή νίκη.

Κάπου εδώ τελειώνει η ευθύνη του Φωτιά, που καταγράψαμε πρώτα και πάμε στα ερωτήματα για τον προπονητή. Αν μου έλεγε κάποιος πως η νέα ΑΕΚ, θα έφερνε Χ στο Ηράκλειο δεν θα έλεγα πως πρόκειται για κακό αποτέλεσμα. Όμως ο τρόπος που ήρθε αυτή η ισοπαλία αποτελεί μεγάλο τραύμα. Γιατί η ομάδα που όταν δεχόταν και ένα γκολ στην περσινή χρονιά κατέρρεε, έχοντας φέτος στην φαρέτρα της μια πλειάδα σημαντικών ποδοσφαιριστών έπαθε το ίδιο, σε μια εμφάνιση που θα τολμήσω να πω πως ήταν η καλύτερη από τότε που ανέλαβε ο Μελισσανίδης, ακριβώς γιατί έγινε στην έδρα που έγινε, με αυτές τις συνθήκες και με μια εικόνα στο ματς που η ΑΕΚ θα μπορούσε να έχει βάλει και ένα και δύο ακόμα σε αυτό το διάστημα.

Ένας προπονητής που αναλαμβάνει μια ομάδα τραυματισμένη, το μόνο που πρέπει να αποφύγει, είναι να μην την κάνει να περνάει τις ίδιες καταστάσεις που βίωνε την περασμένη εφιαλτική σεζόν. Κι αν για το πρώτο ματς με την Βελέζ, που η ΑΕΚ δέχτηκε άμεσα την ισοφάριση και μετά περίμενες τι θα γίνει, παρότι κι εκεί μεσολάβησε μέχρι την ήττα μια πολύ άδικη διαιτητική απόφαση, ο προπονητής είχε μεγάλη ευθύνη. Απόψε οι αλλαγές μετά από αυτή του Καρίμ, που στο κάτω της γραφής έκανε το 0-3 και άρα εκ των πραγμάτων είναι μια επιτυχημένη αλλαγή, είναι όλες τέτοιες που δίνουν θάρρος στον αντίπαλο.

Το να βγάζεις και Άμραμπατ και Τσούμπερ μέσα σε 13 λεπτά, αλλά και να βγάζεις Σιμάνσκι στο τέλος για να βάλεις τον Σβάρνα, ισοδυναμεί με πρόσκληση σε πάρτι. Οι παίκτες που έδιναν όλη την ομορφιά και όλη την αίσθηση πως η ΑΕΚ δεν θα σταματήσει στα τρία γκολ, αποχωρούν από το παιχνίδι. Το να βγάλεις έναν από τους δύο ίσως είναι κατανοητό και τους δύο όμως, είναι εγκληματικό. Για να μπει ο Μάνταλος που ναι μεν κέρδιζε φάουλ, αλλά ο Μάνταλος είναι ένας παίκτης που συνοδεύεται από μεγάλες αποτυχίες, ειδικά τα τελευταία χρόνια και από ένα στιλ παιχνιδιού που είναι φλύαρο ειδικά σε ματς ειδικών καταστάσεων και ειδικά όταν ο συγκεκριμένος παίκτης, προέρχεται από τραυματισμό την Παρασκευή. Η ΑΕΚ σταμάτησε να προσπαθεί για το γκολ και έπαιξε μόνο με τον χρόνο. Το πλήρωσε γιατί έπαιξε με την φωτιά και την έκαψε και ο Φωτιάς.

Στο τέλος της μέρας, μένει ένας πόντος. Που υπό άλλες συνθήκες θα ήταν ένα νορμάλ και όχι τραυματικό αποτέλεσμα, κάθε άλλο παρά τέτοιο είναι για μια νέα ομάδα σε αυτή την έδρα. Αλλά με τον τρόπο που ήρθε επαναφέρει φαντάσματα. Η απορία μου είναι: Γιατί όχι Γέφτιτς και μέσα έστω για 15’ ένας ποδοσφαιριστής που μόλις την Παρασκευή, τραυματίστηκε στην προπόνηση; Γιατί να βγάλεις και τους δύο καλύτερους σου παίκτες, έχοντας να παίξεις ένα ματς την εβδομάδα;