Aυτός που έχει νιώσει κανονική ΑΕΚ, αποχώρησε! Μένουν όμως πολλά βήματα…

Ανεξάρτητα με το αν ο Βασίλης Δημητριάδης, λογικά θα αποχωρούσε άμεσα ή προς το καλοκαίρι από τη θέση του διευθυντή του ποδοσφαιρικού τμήματος, παρότι κατά την άποψη μου αυτή η αποχώρηση έπρεπε να έχει γίνει εδώ και χρόνια, δεν παύει να είναι μια γενναία κίνηση. Φυσικά και αυτή πιθανώς ήταν μια απόφαση που είναι γνωστή, όχι από σήμερα, αλλά εδώ και καιρό στο αφεντικό της ΑΕΚ, προφανώς και μπορεί να την είχε αποφασίσει ο ίδιος ο Μελισσανίδης και να έδωσε την ευκαιρία στον "Μπιλ" να φύγει με την δέουσα, για το όνομά του, αξιοπρέπεια. Το να γίνει πράξη και να το κάνει τώρα το βήμα της εξόδου, που πλέον η Ένωση έχει χάσει όλους τους στόχους της και ουσιαστικά διεκδικεί μόνο την έξοδο στην Ευρώπη, ίσως αποτελέσει μια μορφή αποσυμπίεσης, εντελώς πρόσκαιρα, τουλάχιστον για τα αποδυτήρια. Φυσικά και αυτή η αποχώρηση από μόνη της δεν λέει τίποτα. Αλλά μετά από μια τέτοια κραυγαλέα αποτυχία, έπρεπε κάποιος να κάνει, από μόνος του μια γενναία κίνηση. Ο Δημητριάδης έχει το μερίδιο της ευθύνης που του αναλογεί και είναι μεγάλο. Αλλά τουλάχιστον, η αυτόβουλη έξοδος, έστω και με καθυστέρηση ετών, δείχνει έναν δρόμο. Τον μονόδρομο που υπάρχει το καλοκαίρι για πολλά πρόσωπα.

Τα πράγματα στα πλέι-οφ, μπορεί να εξελιχθούν από δύσκολα, ως και πολύ άσχημα για την Ένωση. Το να παρέμεναν όλα τα πρόσωπα, πλην των ποδοσφαιριστών, σε αυτή τη διαδικασία, έχοντας μείνει αλώβητοι, θα αποτελούσε μια τεράστια πρόκληση. Ειδικά σε μια τέτοια μάλλον στα μάτια των θυμωμένων και πικραμένων οπαδών της σίγουρα μοιάζει έτσι. Ο Δημητριάδης θυμίζουμε πως είχε γλιτώσει στο «τσακ» όταν εκδιώχθηκε κακήν κακώς ο Καρντόζο και φυσικά εκεί έφυγε από την ομάδα και ο Νίκος Λυμπερόπουλος. Αν είχε αποχωρήσει τότε ο 56χρονος Μακεδόνας, θα είχε περισώσει τον εαυτό του, αλλά δεν είμαι καθόλου βέβαιος πως με κάποιο άλλο πρόσωπο, αλλά με την ίδια ψυχολογία και περιρρέουσα ατμόσφαιρα στα αποδυτήρια, τα πράγματα θα είχαν εξελιχθεί πολύ διαφορετικά. Γιατί για την μη υγιή κατάσταση στα αποδυτήρια, είχε ευθύνη και ο Βασίλης Δημητριάδης, αλλά όχι μόνον αυτός. Για το γεγονός πως στην τετραετία μετά το πρωτάθλημα, δεν μπόρεσε ποτέ ν’ αλλάξει την ατμόσφαιρα αυτή, βαρύνεται με μεγάλη ευθύνη, σύμφωνα με τον τίτλο που έφερε και την ευθύνη που είχε για το τμήμα.

Από εκεί και πέρα, συνεχίζω, από αυτό που καταγράφω μέσα στην προηγούμενη παράγραφο. Ο Δημητριάδης εικάζω ότι αποχώρησε, όχι μόνον για να εκτονωθεί η κατάσταση, αλλά προφανώς επειδή ίσως έχει στο μυαλό του, πως αν τα πράγματα εξελιχθούν πολύ αρνητικά και η ΑΕΚ δεν καταφέρει να εξασφαλίσει ευρωπαϊκό εισιτήριο, τα πυρά που θα συγκέντρωνε αν ήταν ακόμα στην ομάδα, θα ήταν μαζικά. Τώρα μοιάζει να γίνεται μια αρχή, με τον Δημητριάδη ν’ ανοίγει πρώτος την πόρτα της εξόδου και ανεξάρτητα με το αν η Ένωση πάρει ή δεν πάρει το εισιτήριο για Ευρώπη, ανεξάρτητα αν είναι καλή (δύσκολο) ή κακή στα πλέι-οφ, για να φανεί πως γίνεται μια ειλικρινής προσπάθεια, ριζικών αλλαγών μέσα στην ομάδα, πρέπει να ακολουθήσουν κι άλλοι. Αυτό είναι κάτι που θέλω να πιστεύω πως έχει και ο Δημήτρης Μελισσανίδης στο μυαλό του, όχι μόνο για αυτούς που θα φύγουν και θα ακολουθήσουν τον δρόμο του «Μπιλ», αλλά και για εκείνους που θα έρθουν. Ακόμα και για τον δικό του ρόλο μέσα στην ομάδα. Σίγουρα για να πειστεί ο κόσμος πως κάτι συνταρακτικό συμβαίνει στην οικογένεια του Δικεφάλου, απομένουν πολλά βήματα.