Ο Καρέρα που δεν τράβαγε άλλο κι ο Μανόλο που έχει μπροστά του ανηφόρα

Από τον τελικό και μετά, όπως είχα γράψει και τότε, αλλά και μετά από το ματς με την Μπράγκα, το τέλος του Μάσιμο Καρέρα, φαινόταν δεδομένο.

Με μοναδική αναλαμπή το παιχνίδι απέναντι στην Βόλφσμπουργκ, ο Ιταλός έδειχνε πως δεν είχε τη διάθεση, την φρεσκάδα, την θέληση να ασχοληθεί σοβαρά με το project της ΑΕΚ.

Στόχος της διοίκησης πιθανότατα, είναι να την πάει όσο πιο μακριά γινόταν την βαλίτσα ο Ιταλός. Ώστε τουλάχιστον το καλοκαίρι, να έχει κάτι χειροπιαστό να τον κρίνει ή τουλάχιστον (μάλλον αυτό) να κερδίσει χρόνο να βρει καλή λύση για τον πάγκο το προσεχές καλοκαίρι.

Άλλωστε απολάμβανε ακόμα και μετά από ήττες της εμπιστοσύνης της διοίκησης. Όμως τα αποδυτήρια ήταν χαμένα, ακόμα περισσότερο απ’ όταν μετά από στήριξη του διοικητικού ηγέτη της Ένωσης, πήγε να το…συζητήσει στα αποδυτήρια με τους παίκτες. Όταν εκείνη την ώρα δεν σπας αυγά, αλλά το κουβεντιάζεις με τους παίκτες σου, το τέλος είναι αναπόφευκτο.

Ο Καρέρα μας αφήνει πολλές απορίες. Με σιγουριά γνωρίζουμε πως ξενέρωσε με την απόφαση της ομάδας να μην κάνει ένσταση. Επίσης ήταν οφθαλμοφανής η αλλαγή συμπεριφοράς του στα παιχνίδια. Πέρσι δεν δίσταζε να αλλάζει σχηματισμό μέσα στην ομάδα ή να προχωρά και σε αλλαγές πολύ νωρίς στα παιχνίδια. Φέτος γινόταν κάτι εντελώς διαφορετικό και σχεδόν αλλόκοτο. Υπήρχαν αγώνες που η ΑEΚ πήγαινε πολύ άσχημα και δεν προχωρούσε σε διορθώσεις νωρίς, ακόμα και μέχρι και το 65ο με 70ο λεπτό.

Αυτή και μόνο η αλλαγή στην συμπεριφορά του προπονητή σε κάνει να προβληματιστείς. Φήμες για όχι και καλές σχέσεις με τον ΤΔ, αλλά και αφίξεων πολύ κοντά χρονικά, πριν την ώρα της προπόνησης, από τις οποίες έφευγε, λίγη ώρα με την ολοκλήρωσή τους, σύμφωνα με αυτά τα σενάρια, ήταν στην ημερήσια διάταξη. Ο Καρέρα έμενε απλά μέχρι να φύγει.

Επειδή φαινόταν πως το πράγμα, δεν μακροημερεύσει με τον Ιταλό, ο Ίβιτς έψαξε, αλλά δεν βρήκε κάτι ουσιαστικό, για καλό και για κακό. Φυσικά ο Μελισσανίδης στήριξε τον Ιταλό, το έκανε άλλωστε με πολλές και καλές μεταγραφές από τη μέση και μπροστά, αλλά και με την στήριξη που του πρόσφερε μετά την ήττα στο ντέρμπι από τον Παναθηναϊκό. Όπως πιστώνεται τα καλά, πιστώνεται και τα άσχημα όμως, τόσο ο προηγούμενος προπονητής, έτσι και ο Σέρβος τεχνικός διευθυντής.

Ειδικά γι’ αυτή την τραγική εικόνα στην άμυνα και ο Ίβιτς φέρει τις ευθύνες του, ειδικά για την επιλογή του Χνιντ, που εξαιτίας πολλών παραγόντων, δεν μπορεί να εγκλιματιστεί. Από τη στιγμή που ο Καρέρα δεν μπορούσε να σταθεί παρά την προσπάθεια να στηριχθεί ο Μανόλο ήταν μονόδρομος, αφού δεν βρισκόταν για τώρα τουλάχιστον μια άλλη λύση.

Τα ερωτήματα που μπαίνουν τώρα είναι πολλα. Ο Χιμένεθ σίγουρα είναι ο κατάλληλος για ένα αμυντικό πρώτα απ’ όλα συμμάζεμα της ομάδας. Κατά πόσο είναι εύκολο κάτι τέτοιο με τους υπάρχοντες παίκτες και αυτόν τον τερματοφύλακα. Θαρρώ πως είναι εξαιρετικά δύσκολο. Δεδομένα υπάρχει και ένα ακόμα πρόβλημα, όμως που αυτή τη στιγμή, είναι και το πιο σημαντικό.

Το μεγάλο στοίχημα για τον Μανόλο, είναι να μπορέσουν τα αποδυτήρια να γίνουν μια γροθιά, πράγμα που τώρα δεν ήταν. Κι αν υπάρχουν, που υπάρχουν κατά τη γνώμη μου, συγκεκριμένοι θύλακες που δημιουργούν αυτά τα προβλήματα, είναι διατεθειμένος να τους διαλύσει.

Κατά πόσο θα του το επιτρέψει η διοίκηση. Κατά πόσο μπορεί να εμπνεύσει ένα κλαμπ, όπου τα περισσότερα στελέχη του, εντός ποδοσφαιρικού τμήματος, αλλά και εκτός έχουν λάθος νοοτροπία. Και κατά πόσο θα μπορέσει να είναι λιγότερο διπλωμάτης και περισσότερο ειλικρινής, για το τι χρειάζεται και σαν προσθήκες και σαν υλικό, για να μπορέσει να ξανακάνει την ΑΕΚ, ομάδα που θα μπορεί να βλέπετε ποδοσφαιρικά και θα μπορέσει ξανά να διεκδικεί.