Έπαιξε με τη φωτιά η ΑΕΚ, κάηκε και τώρα ο Αλμέιδα καλείται να το γυρίσει

Η ΑΕΚ για ένα ακόμα παιχνίδι φεύγει από το γήπεδο φέτος, χωρίς να πάρει αυτό, που όφειλε να είχε κατακτήσει. Και αυτό το καταγράφω, γιατί πέρα από υπερβολή, η Ένωση, θα μπορούσε να έχει πάρει σκορ πρόκρισης από το πρώτο μέρος, και δεν εννοώ το υπέρ της 1-0. Όμως, υπάρχουν αδυναμίες και παθογένειες την τρέχουσα σεζόν στην ομάδα, που αν το δει λίγο πιο αποστασιοποιημένα κανείς, όπως εγώ αυτή την εποχή, δεν της επιτρέπουν να πάει λίγο παραπάνω. Η ΑΕΚ ήδη έχει πληρώσει πολλάκις βαθμολογικά τις οριακές καταστάσεις, που η ίδια με το να μην τελειώνει το παιχνίδι, διαμορφώνει. Αυτήν τη φορά σε ματς Κυπέλλου, η ζημιά δεν διορθώνεται και έφερε έναν αποκλεισμό, που δεν είναι σοκ, για όποιον μπορεί, πέρα από συναισθηματισμούς, να κατανοήσει πως η ομάδα δεν μπορεί να φτάσει ούτε καν στο μισό των δυνατοτήτων της, με έναν συνδυασμό αιτιών.

Ναι, η ΑΕΚ ήταν ανώτερη στο πρώτο μέρος, ναι, μπορεί να καθαρίσει το ματς από το πρώτο 45λεπτο. Όμως, υπάρχει μια παράμετρος, που την κρατάει σίγουρα πίσω. Τρίτο γκολ, που δέχθηκε η Ένωση από στημένη μπάλα, στα τελευταία δύο παιχνίδια, έρχεται η ισοφάριση και από εκεί και μετά το κοντέρ μηδενίζει και παίζεις τα πάντα από την αρχή. Οι αλλαγές του Αλμέιδα, που αυτήν τη φορά δεν μπορεί κανείς να τον κατηγορήσει για αργοπορία, γίνονται σωστά, αλλά η Ένωση δεν μπορεί να πάρει το παραμικρό από αυτές. Σε αντίθεση με τον Άρη, που τουλάχιστον από έναν παίκτη, έστω και αν αυτός ήταν ο μόνος, που αστόχησε από τους Θεσσαλονικείς στα πέναλτι, κράτησε μπάλα, κέρδισε χρόνο, έδωσε ανάσες με το κράτημα της μπάλας και αναφέρομαι στον Φετφατζίδη. Στην παράταση η ΑΕΚ δεν απειλήθηκε, αλλά ο Άρης δεν πιέστηκε όσο θα έπρεπε, είχε φρέσκο τον Βερστράτε και γενικά ο Μάντζιος πήρε από όλους τους παίκτες που χρησιμοποίησε το καλύτερο δυνατό.

Θυμίζω ότι το μεγάλο ατού της ΑΕΚ, στην περασμένη περίοδο, ήταν όχι η second unit, που λένε οι μπασκετικοί, αλλά πολλές φορές και στοχευμένα, εκείνοι, που έρχονταν από τον πάγκο και έδιναν και όλες τις κομβικές νίκες στην Ένωση. Η αλήθεια είναι πως σήμερα, για παράδειγμα, η εικόνα του Πόνσε ήταν για μια ακόμα φορά απογοητευτική σε φάσεις, μάλιστα, που είχε χώρους για να παίξει όπως θα ήθελε, ενώ για μια ακόμα φορά ήταν αρνητικός ο Πισάρο. Έχοντας μείνει εκτός από τον έναν από τους δύο εγχώριους στόχους, μπορούμε εύκολα να καταγράψουμε πως η ΑΕΚ δεν έχει πάρει το παραμικρό από τις ενισχύσεις της, του θερινού παζαριού.



Σίγουρα η μέρα ήταν περίεργη για δύο ακόμα λόγους. Η μία έχει να κάνει με τη διαιτησία του Νταμπάνοβιτς, που δεν θα πω για τη φάση του πέναλτι, που ζητά η ΑΕΚ, γιατί είναι και θέμα του VAR. Ωστόσο, τα συνεχή σφυρίγματα πάντοτε ευνοούν την ομάδα, που θέλει να αμυνθεί και στην ουσία από ένα σημείο και μετά δεν παιζόταν ματς, ειδικά στο δεύτερο μέρος και στην παράταση. Και από τη στιγμή που οι αλλαγές της ΑΕΚ δεν πρόσφεραν τα αναμενόμενα, το ματς οδηγούταν μαθηματικά στα πέναλτι. Η όλη παραφιλολογία γύρω από έναν διαιτητή, που έχει στιγματιστεί πως σε ευνόησε στο παρελθόν, ποτέ δεν ωφελεί αν ο ίδιος διαιτητής σε ξαναπαίξει σε ένα άλλο μελλοντικό ματς, ακόμα και πολύ καιρό αργότερα.

Το άλλο πλήγμα για κάμποσο κόσμο, που βλέπει ακόμα το ποδόσφαιρο συναισθηματικά, είναι ο Μπακασέτας και η μετακίνησή του στον Παναθηναϊκό. Για μένα δεν είναι και δεν θα έπρεπε να είναι μείζον ζήτημα για κομμάτι, έστω, φίλων της Ένωσης, από τη στιγμή, που δεν μιλάμε για έναν εν ενεργεία παίκτη της ΑΕΚ, αλλά για έναν ποδοσφαιριστή, που υποθετικά κάποια στιγμή θα μπορούσε να επιστρέψει στην ομάδα, που υποστηρίζει. Το πλήγμα είναι για όσους το βλέπουν συναισθηματικά, πως τον βλέπουν να καταλήγει σε έναν από τους μεγάλους διεκδικητές και αυτό δημιουργεί μια κάποια πικρία. Ο οργανισμός θα πρέπει να σκύψει το κεφάλι, να δουλέψει σκληρά και ο Αλμέιδα, για πρώτη φορά καλείται να αντιστρέψει ένα κλίμα, που, αυτήν τη στιγμή, έχει ταρακουνηθεί αρκετά.