Κατρακύλησε ξανά μόλις πίστεψε πως σώθηκε

Πώς έφτασε η ΑΕΚ από το «μπορούμε και πλέι-οφ» που ακουγόταν μετά το σερί νικών και από μερίδα των οπαδών της, στο «βόηθα Παναγιά» το τωρινό, δεν είναι δύσκολο να το εξηγήσεις.

Παρά την ανατριχιαστική κατάσταση στην οποία βρίσκεται αυτή τη στιγμή η «Ένωση», δεν θέλω να σκέφτομαι το χειρότερο και πιστεύω πως τελικά δεν θα έρθει το μοιραίο. Ωστόσο θεωρώ το πώς μια διαφαινόμενη άνετη παραμονή έγινε θρίλερ, αποτελεί αποτέλεσμα του συνδυασμού, λάθος διαχείρισης προπονητή, της διοικητικής ανυπαρξίας και της περιορισμένης εμπειρίας και ευμετάβλητης ψυχολογίας των παικτών.

Κι επειδή τα προβλήματα οικονομικής φύσεως υφίστανται όλη τη σεζόν, δεν δέχομαι αυτό ως δικαιολογία. Η κατρακύλα των τελευταίων αγωνιστικών έχει εξήγηση.

Η πρώτη είναι πως ο Λίνεν, δεν διάλεξε το σίγουρο μονοπάτι που τον έβγαλε από τον βούρκο. Με το πέρασμα των αγωνιστικών, άρχισε ν’ ανακατεύει περισσότερο την τράπουλα. Ήταν αναμενόμενο πως η ΑΕΚ δεν θα μπορούσε να συνεχίσει το επιτυχημένο σερί που είχε στην εκκίνηση του δεύτερου γύρου, γιατί ήταν απίθανο, λόγω προγράμματος.

Ο Λίνεν αντί όμως να συνεχίσει με τον επιτυχημένο μπούσουλα που του βγήκε με τον "ρόμβο", άρχισε τις αλχημείες, χάνοντας πρώτος την ψυχραιμία του. Επίσης ολοφάνερα έγιναν λάθος επιλογές και στην επιλογή του που θα εκτίσουν τις ποινές οι παίκτες, μα πάνω απ’ όλα στην προσέγγιση των αγώνων. Στα περισσότερα ματς μετά την Κέρκυρα, η «Ένωση» δεν έπαιξε για να νικήσει, αλλά για να μην χάσει. Το μόνο ματς που θέλησε και έπρεπε να πάρει με τη Βέροια το πήρε.

Στο κατακόρυφο αυτής της σύγχυσης του Λίνεν, φτάσαμε χθες, όπου άλλα δοκίμαζε όλη την εβδομάδα, άλλους ανακοίνωσε πως θα βάλει πριν το ματς, άλλους έβαλε μετά το μπάχαλο και τις αντιδράσεις για την ενδεκάδα. Με αυτά τα δεδομένα να έχουν διαμορφωθεί, πριν την έναρξη του ματς, η ΑΕΚ, θα πρέπει να αισθάνεται τυχερή που δεν γνώρισε τη συντριβή.

Ο Γερμανός βρίσκεται στην μεγαλύτερη τρικυμία από όλους εδώ και ένα δίμηνο με αποτέλεσμα να έχει χαλάσει και τις σχέσεις του με τους παίκτες του. Κι αυτό γιατί, όπως γίνεται συνέχεια στην ΑΕΚ, ο καθένας θέλει να απομακρύνει την οποιαδήποτε ευθύνη από πάνω του. Ο Γερμανός που επιτέθηκε σε δημοσιογράφους, ακόμα και για μια απλή ερώτηση που έχει να κάνει με τη φυσική κατάσταση, πριν τα πράγματα ζορίσουν τόσο πολύ, διάλεξε την ίδια τακτική και με τους παίκτες, με αποτέλεσμα, πλέον να το έχει χάσει εντελώς.

Πάμε τώρα στις ευθύνες των ποδοσφαιριστών. Έστω και αν η συντριπτική πλειοψηφία αυτών των ποδοσφαιριστών, δεν θ’ αγωνιζόταν ποτέ στην ΑΕΚ υπό κανονικές συνθήκες, πίστεψαν πως κατάφεραν κάτι μετά το σερί νικών. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να πάρουν τα μυαλά τους αέρα, είχαμε δηλώσεις ακόμα και του τύπου πως «μπορεί και πλέι-οφ η ΑΕΚ».

Επίσης όσο άδικος και αν ήταν ο προπονητής, όφειλαν τουλάχιστον να είναι εντάξει μέσα στο γήπεδο με την απόδοση τους και ν’ αρπάξουν από τα μαλλιά την ευκαιρία που τους δίνεται παίζοντας σε μια τέτοια ομάδα. Ν’ αναλάβουν ευθύνες και να βγουν στον αφρό. Κανένας από τους παίκτες σε κάποιο παιχνίδι από την Κέρκυρα και μετά, δεν ανέλαβε κάποια παραπάνω πρωτοβουλία, ποδοσφαιρικά.

Πέραν του Γκερέιρο που λόγω εμπειρίας, είναι ο μόνος ο οποίος αντιλαμβάνεται τι γίνεται, κανείς άλλος δεν έδειξε τα κότσια και θράσος από τη στιγμή που το πράγμα, άρχισε να γυρίζει ανάποδα σε αποτελέσματα και ψυχολογία. Από αυτή την κατηγορία, διαχωρίζω μόνο τον Ανάκογλου, που στις λίγες φορές που τον είδαμε, έδειξε να έχει θράσος. Κι η χρονιά φαίνεται πως θα κλείσει, δίχως οι τερματοφύλακες για τους οποίους στην αρχή πόνταρες πως κάτι θα γλιτώσουν και θα βοηθήσουν, να σ’ έχουν βοηθήσει στο ελάχιστο και ειδικά ο Κωνσταντόπουλος. Επίσης δεν μπόρεσαν ν’ αποφύγουν τη διαδικασία του τι γίνεται και πώς, στα άλλα παιχνίδια.

Την διοίκηση την άφησα τελευταία διότι απλά είναι σα να κοροϊδευόμαστε. Τουλάχιστον έστω και από αυτούς τους ανθρώπους που διοικούν τούτη τη στιγμή, θα μπορούσε κάποιος να κρατάει λίγο το χαλινάρι και να πει πως «αν δεν σωθούμε μαθηματικά, τίποτα δεν έχει τελειώσει». Θ' αναρωτηθεί κανείς ωστόσο, πώς μπορεί να συμβεί αυτό, από ανθρώπους που δύσκολα μπορούν ν’ αντικρίσουν παίκτες απλήρωτους και διωκόμενους από τις οικίες που διαμένουν. Μετά το θετικό σερί καλών αποτελεσμάτων δημιουργήθηκε και μια ψευδαίσθηση πως μπορούν να υπάρξουν θετικές εξελίξεις και στο ιδιοκτησιακό. Το γεγονός πως δεν έγινε ξανά τίποτε είναι προφανές.

Κόσμος και Τύπος ασφαλώς έχουν την δική τους ευθύνη. Γιατί όταν έμοιασε το καράβι ν’ αποφεύγει την φορτούνα και να έχει χαράξει μια ασφαλή ρότα, άρχισαν να κάνουν λόγο για στόχους που για την δεδομένη ΑΕΚ, ήταν πέρα από κάθε λογική. Έτσι από το «μπορούμε πλέι-οφ», η ομάδα βρέθηκε ν’ αγκομαχάει για να κερδίσει τη Βέροια. Κι ακόμα κι εκείνη τη μέρα, με την ανόητη ενέργεια του Κατίδη, βρήκαμε θέμα ν’ ασχολούμαστε, λες και αυτό ήταν το μέγα ζήτημα της «Ένωσης».

Τώρα ο κύκλος του Λίνεν έκλεισε. Ένας ακόμα προπονητής, που αν και έδειξε να έχει δυνατότητες να οδηγήσει ακόμα αυτή την ΑΕΚ, με ασφάλεια, τουλάχιστον στη σωτηρία, αναλώθηκε από ένα σημείο και μετά σε ποδοσφαιρικές παλαβομάρες και σε λαϊκισμούς. Δεν ξέρω αν είναι συμπτωματικό το φαινόμενο, μα όταν οι εκάστοτε προπονητές της ΑΕΚ, τα τελευταία χρόνια, αντιλαμβάνονται πως έχουν στο πλευρό τους, ειδικά τους οργανωμένους, αρχίζουν τις ακατανόητες επιλογές.

Δεν ξέρω ποιός θα είναι ο επόμενος προπονητής αυτή την ώρα. Θεωρώ, πως οι ποδοσφαιριστές που θ' αγωνιστούν την Κυριακή, οφείλουν να έχουν στο μυαλό τους ένα πράγμα. Θα πρέπει να καταλάβουν πως δίχως νίκη σε αυτό το ματς, είναι πολύ πιθανό να κουβαλάνε όλη τους την ποδοσφαιρική καριέρα μια τεράστια "ρετσινιά" πως ήταν σε μια ΑΕΚ που υποβιβάστηκε αγωνιστικά. Κι αυτή είναι σχεδόν βέβαιο πως δεν θα ξεκολλήσει ποτέ από πάνω τους, αν συμβεί το κακό...