Κάτι σαν βραδιά Όσκαρ, για τους μπασκετόφιλους

Ο τρόπος διεξαγωγής με το μοίρασμα των 16 ομάδων σε δύο ομίλους των οκτώ, σίγουρα έχει δώσει παραπάνω αίγλη στον θεσμό της Ευρωλίγκας, που εξακολουθεί να έχει τις δυσλειτουργίες της. Όμως προσφέρει μοναδικές και πλούσιες συγκινήσεις και καθηλώνει τις Πέμπτες και τις Παρασκευές, όσους αγαπάνε το μπάσκετ. Ειδικά για τους ουδέτερους, οι περισσότερες αναμετρήσεις στην Ευρωλίγκα, σε αυτή τη φάση είναι κάτι διαφορετικό και πιστεύω πως η φετινή διοργάνωση, έχει να προσφέρει πολλές και δυνατές συγκινήσεις.

Στο ματς της Λαμποράλ με την ΤΣΣΚΑ που έπαιζε δίχως Ντε Κολό, ο Γιάννης Μπουρούσης έκανε κατάθεση ψυχής και κλάσης απέναντι στα θηρία της ρωσικής ομάδας. Ο τρόπος που αμυνόταν μοναδικός, ο τρόπος που μάζευε τα ριμπάουντ αρχοντικός, ο τρόπος που όλη η άμυνα της ομάδας του Ιτούδη προσαρμοζόταν πάνω του, αναδεικνύει και το μεγαλείο του παίκτη. Ο Μπουρούσης έβαλε το πιο καθοριστικό καλάθι του αγώνα, δίνοντας προβάδισμα στην Λαμποράλ με 72-70 και θεωρώ πως οι αριθμοί του με το 30 ranking δεν αφήνουν την παραμικρή αμφιβολία για την τεράστια απόδοση του. Ο Τεόντοσιτς ήταν και πάλι ευχή και κατάρα για την ομάδα του και στο φινάλε, λίγο έλειψε να ορμήξει σε όλον τον κόσμο.

Το clasicο ήρθε να επιβεβαιώσει την ρήση του Στιβ Γιατζόγλου, πως το ματς τελειώνει μόνο «όταν βγει η χοντρή να τραγουδήσει». Η Ρεάλ είχε φτάσει στο +16, είχε στις τάξεις της και τον Γιουλ που επανήλθε από τραυματισμό, αλλά το κρεσέντο του Περπέρογλου στην 3η περίοδο ξανάβαλε την Μπαρτσελόνα στο παιχνίδι. Αυτό το πολύ δύσκολο, ψηλοκρεμαστό καλάθι του Τζάστιν Ντόελμαν, έφερε τους Καταλανούς να φεύγουν νικητές για 2η φορά στη σεζόν από την έδρα της Ρεάλ και την «βασίλισσα» σε ακόμα μεγαλύτερους μπελάδες. Η πρωταθλήτρια Ευρώπης που αγκομάχησε για να περάσει στο Top-16, εξακολουθεί να προβληματίζει.

Ακόμα και οι Κροάτες της Τσεντεβίτα, έχουν αποδείξει πως δεν προκρίθηκαν απλά για να συμπληρώσουν τον όμιλο. Στο ματς με την Εφές, ήταν ψύχραιμοι στις κρίσιμες στιγμές και έδωσαν ένα μάθημα στην ομάδα του Ντούντα, διεκδικώντας και αυτοί το καλύτερο δυνατό, σε μια δύσκολη και απαιτητική διοργάνωση.

Η Κουμπάν γνωρίζαμε πώς είναι μια πολύ καλή ομάδα. Μάλιστα σε ορισμένα ματς που έχασε, πιθανότατα έχει αδικήσει τον εαυτό της, όπως για παράδειγμα έκανε την περασμένη εβδομάδα στην Τουρκία, απέναντι στην Φενέρ. Ξεκίνησε καλά, αιφνιδιάστηκε από την επιστροφή του Παναθηναϊκού, όμως στο τέλος ήταν εκείνη που ξεχώρισε κυρίως χάρη στον Ντρέιπερ, αλλά και τον Ντιλέινι που όταν χρειάστηκε έβαλε κρίσιμα σουτ.

Ο Παναθηναϊκός για μια ακόμα φορά, μεταμορφωνόταν με ακραίο τρόπο μέσα στο ίδιο ματς. Προβληματικός στην άμυνα, με εξαίρεση την 2η περίοδο, όπου πήγε την διαφορά μέχρι και το +12, αλλά μέχρι να βγει το ημίχρονο, η λάθος διαχείριση του ματς, τον έφερε στον πόντο με τους Ρώσους. Για μένα εκείνο ήταν και το πιο καταλυτικό διάστημα του παιχνιδιού, που έφερε τους «πράσινους» σε δύσκολη θέση. Πλέον ο Παναθηναϊκός, με τις επιλογές που έκανε ο Τζόρτζεβιτς το καλοκαίρι να υπολείπονται σημαντικά από τους υπόλοιπους. Το να χάνει ο Παναθηναϊκός τα ματς που κρίνονται στα τελευταία στάδια του αγώνα είναι θέμα του προπονητή, όπως και το γεγονός πως ακόμα και τις διαφορές, σε οποιοδήποτε σημείο και αν αυτές χτιστούν τις χάνει πολύ εύκολα ο Παναθηναϊκός. Με ρεπορτάζ μπάσκετ, δεν έχω ιδιαίτερες επαφές, αλλά θαρρώ πως τα επόμενα ματς θα είναι καθοριστικά για το μέλλον του Σέρβου...