Κάθε παιχνίδι, ένα μάθημα για την ΑΕΚ

Η ΑΕΚ πήρε μια ακόμα νίκη με άγχος. Ένα τρίποντο που μετράει, γιατί ήρθε απέναντι σε έναν αντίπαλο που θεωρείται από τους διεκδικητές της ανόδου, επειδή ήρθε με ανατροπή κι επειδή θα τονώσει το ηθικό των παικτών της «Ένωσης» ακόμα περισσότερο. Διαφορετικές οι δυσκολίες από το ματς στο Αίγιο. Εδώ υπήρχε πίεση, έστω και αν ο κόσμος δεν παραπονέθηκε ούτε λεπτό, αλλά παρότρυνε. Διότι θα ήταν κρίμα να ξενερώσει ο κόσμος (γύρω στις 26-27.000) που πήγαν απόψε στο ΟΑΚΑ και αυτή τη μαγιά του κόσμου, πρέπει η ΑΕΚ να την κρατήσει σε όλη τη διαδρομή, που θα διανύσει φέτος.

Το πρώτο μέρος ήταν άθλιο από την πλευρά της «Ένωσης». Κι εκεί εμφανίστηκαν οι «ασθένειες» που εμφανίστηκαν και σε άλλα παιχνίδια. Είχα επισημάνει και την προηγούμενη φορά, πως απέναντι σε αντιπάλους που ταμπουρώνονται η μεταφορά της μπάλας πρέπει να είναι ακόμα πιο άμεση. Η έλλειψη κινητικότητας δίχως τη μπάλα, γεγονός στο οποίο αναφέρθηκε ο Δέλλας στην συνέντευξη Τύπου, έφερε εγκλωβισμό, πολλές χαμένες μπαλιές στη μεσαία γραμμή, με αποτέλεσμα ο Απόλλωνας να κλέψει μπάλες στον χώρο του κέντρου, να βγάλει κόντρες και σε μια απ’ αυτές να έρθει και το ανόητο πέναλτι.

Κουτό το μαρκάρισμα του Λαμπρόπουλου, αλλά αδιανόητο για ομάδα οποιασδήποτε κατηγορίας, να κάνει κούρσα ο αντίπαλος παίκτης από το πλάγιο στο ύψος της περιοχής του, μέχρι την περιοχή σου, έχοντας αλλάξει μόνο μια πάσα και δίχως να τον μαρκάρει κανείς.

Υπάρχουν όμως και κάποια επιπλέον προβλήματα. Η ΑΕΚ με τον Ντακόλ, δεν είχε κάπου ν’ ακουμπήσει, ένα στήριγμα στην επίθεση, με αποτέλεσμα στο πρώτο μέρος να είναι ακίνδυνη. Με τον Μπρέσεβιτς ή τον Αραβίδη, ίσως τα πράγματα να ήταν κάπως καλύτερα, αλλά απέναντι σε τέτοιες άμυνες, θες κι ένα φορ που να έχει κινήσεις τέτοιες, ώστε να σπάει μπάλες, να μπορεί να περάσει κάθετες στην περιοχή, αλλά να είναι ικανός να ξεπεράσει αντίπαλο στο ένας με έναν. Τέτοιον η ΑΕΚ, δεν διαθέτει. Όπως απαραίτητο είναι και ένα χαφ, μεγαλόσωμο γιατί στη μεσαία γραμμή, η ομάδα χάνει πολλές μονομαχίες και στον αέρα. Θεωρώ πως είναι δύο προσθήκες που τον Δεκέμβριο θα γίνουν.

Σε ατομικό επίπεδο θεωρώ πως ορισμένοι παίκτες, δεν πρέπει να κρατούν πολύ ώρα τη μπάλα στα πόδια τους. Ο Μπαρμπόσα στο β’ μέρος έγινε πιο απλός και πέρασε δύο πάσες πολύ καλές, η μία στο Μπακάκη για τη φάση του Μάνταλου και μία στον Ζόριτς για το πέναλτι. Ο Κορδέρο, χρειάζεται να γίνει πιο απλός και να περνάει τη μπάλα στα χαφ και στην άκρη γρηγορότερα. Το ίδιο και ο Ντούνης. Η Football League, είναι πρωτάθλημα που επιβραβεύει την ομαδική δουλειά, όχι όμως τις πολλές φιοριτούρες, γιατί οι αμυντικοί δεν αστειεύονται και η ομάδα μπλοκάρει.

ΥΓ:Ο Μάνταλος όσο περνάει ο καιρός, επιβεβαιώνει την αίσθηση που υπήρχε πως μπορεί να σηκώσει μεγάλη ευθύνη στην καινούρια ΑΕΚ, στις πλάτες του