Και η ΑΕΚ να τους προσέξει κι εκείνοι να δώσουν περισσότερα

Στην μέχρι τώρα σεζόν της «Ένωσης», δυστυχώς οι Έλληνες ποδοσφαιριστές της, με μοναδική εξαίρεση τον Χρήστο Αραβίδη, που αποτελεί μια σταθερή αξία, υπό την έννοια πως παίζει αυτό που μπορεί και είναι πρώτος σκόρερ στο πρωτάθλημα, μαζί με τον Έλντερ Μπαρμπόσα, η ΑΕΚ δεν έχει πάρει όσα θα ήθελε. Για να είμαστε ακριβείς, δεν έχει πάρει, παρά ελάχιστα από τους νεαρούς Έλληνες ποδοσφαιριστές της, που μπορεί να σήκωσαν το βάρος των δύο απανωτών προβιβασμών, αλλά αποδεικνύεται, παρά το γεγονός πως οι περισσότεροι, είχαν εμπειρία από την κατηγορία, πως ο ανταγωνισμός σε μια μεγάλη ομάδα, με πολλή βαριά φανέλα, είναι δύσκολος ως και... ασήκωτος.

Για ένα από εκείνα που δεν μπορεί να ψέξει, κανέναν από τους δύο προπονητές κάποιος, που έχουν κάτσει στον πάγκο της ΑΕΚ την φετινή χρονιά, είναι πως δεν έχουν δώσει ευκαιρίες στους γηγενείς παίκτες. Παρόλα αυτά, κανένας δεν έχει πείσει, από τους νεότερους σε ηλικία, πως σε μια μεγάλη ΑΕΚ, θα είναι βασικοί και αναντικατάστατοι. Για την ακρίβεια και στην φετινή «Ένωση» δεν έχουν καταφέρει ν’ αξιοποιήσουν τις ευκαιρίες τους. Από την άλλη ο σύλλογος, οφείλει να διαχειριστεί με προσοχή, την κάθε περίπτωση. Οι παίκτες, είναι περιουσιακά στοιχεία της ομάδας. Σε μια ΑΕΚ που θεαματικές προσθήκες ξένων δεν γίνονται και που θέλει να πορευτεί με τη συνταγή των μέσων της δεκαετίας του 1990, όταν είχε μαζέψει σημαντικούς Έλληνες ποδοσφαιριστές, θεωρώ πως εξακολουθούν να έχουν την ευκαιρία ν’ αναδειχτούν και κυρίως να βοηθήσουν την ομάδα. Αν δεν υπάρχουν μάλιστα και προσθήκες παικτών, τύπου Άρθο, που τίποτε δεν έχουν να προσφέρουν και προσθέσουν.

Η περίπτωση του Γιάννη Ανέστη, είναι μία απ’ αυτές που δείχνουν τον δρόμο. Ο 24χρονος πορτιέρο άκουσε και διάβασε πολλά (ασφαλώς και από τον γράφοντα), όμως δείχνει να ξεπερνάει με την πάροδο των αγώνων, την γκέλα με τον Λεβαδειακό. Λάθη θα γίνουν και θα ξανακάνει και ο ίδιος. Το γεγονός πως ο ίδιος όμως φαίνεται να ξεπερνά με θετική ψυχολογία και επιτυχία το ολέθριο σφάλμα του με τους Βοιωτούς δείχνει και έναν δρόμο για τους υπόλοιπους. Κι επίσης αποδεικνύει και στην διοίκηση, πως ίσως είναι προτιμότερο να επενδύεις σε γηγενείς, παρά σε ξένους που δεν έχουν να προσφέρουν και πολλά παραπάνω.

Ακόμα και ο «γκαφατζής» Ανέστης, είναι προτιμότερος από τον μέτριο Μπαρόχα. Αν η ΑΕΚ δουλέψει συστηματικά τον 24χρονο πορτιέρο και τις αδυναμίες του και ο ίδιος καταλάβει πως πλέον είναι απαραίτητο να βγάλει προσωπικότητα για να μπορεί να έχει τη φανέλα του βασικού, τότε προτιμώ τον Ανέστη κι ας μαθαίνει στου...κασίδι το κεφάλι, από έναν μέτριο Λατινοαμερικάνο πορτιέρο. Για τον Ανέστη επιμένω, πως θα ήταν πιο ωφέλιμη η παρουσία ενός έμπειρου γκολκίπερ, δίπλα στον οποίο θα μάθαινε πράγματα.

Κάπως έτσι θα πρέπει να δούνε την κατάσταση, ο Ανάκογλου, ο Πλατέλλας και ο Τζανετόπουλος. Ο Ανάκογλου, οφείλει να κατανοήσει πως με εικόνα και διάθεση που έδειξε όποτε πήρε ευκαιρίες φέτος, δεν θα μπορούσε να έχει τύχη στην ΑΕΚ. Ο Πλατέλλας, αν θέλει να έχει πιο σημαντικό ρόλο στην ομάδα, οφείλει ν’ ανεβάσει και ο ίδιος τον πήχη των απαιτήσεων από τον εαυτό του και πρέπει να δείξει συνέπεια. Ο ανταγωνισμός είναι μεγάλος και μόνο ο ίδιος μπορεί ν’ αποδείξει αν κάνει ή δεν κάνει για την «Ένωση». Πάντως και από τον Πογέτ, έχει πάρει τις ευκαιρίες του.

Ο Τζανετόπουλος από την άλλη, όπως έγινε και με τον Κολοβέτσιο μετά την Τούμπα, στοχοποιήθηκε για την ήττα στο «Καραϊσκάκη». Ο Δέλλας με τις συνεχείς συμμετοχές τον εξέθεσε, αλλά και εδώ μπαίνει στη συζήτηση η μη ύπαρξη ενός παίκτη που θα καθοδηγήσει, θα εμπνεύσει και θα εκπαιδεύσει τον νεαρό. Για μένα στην υπόθεση του Τζανετόπουλου έχει γίνει και λάθος ανάγνωση στο ποιά είναι η θέση που θα έπρεπε να αξιοποιηθεί. Αν ήταν μια εναλλακτική λύση για τη μεσαία γραμμή, τώρα νομίζω πως θα είχε χρόνο συμμετοχής. Παρόλα αυτά από τον Άρθο, είναι επίσης προτιμότερος ο Τζανετόπουλος.

Όλα αυτά ισχύουν ασφαλώς για τα τωρινά δεδομένα της ΑΕΚ κι επίσης με δεδομένο πως και κάποια προσθήκη της προκοπής δεν γίνεται. Στην «Ένωση» καλό θα ήταν να προτιμήσουν το ελληνικό υλικό, από παίκτες που δεν έχουν κάποια ποιότητα και κάτι ουσιαστικό να προσθέσουν. Κι από την άλλη αυτοί οι παίκτες οφείλουν να καταλάβουν πόσο σπουδαία ευκαιρία έχουν να παίζουν σε μια τεράστια ομάδα, όπως είναι η «Ένωση». Ο Μελισσανίδης και ο Μπάγεβιτς, σίγουρα θα ήθελαν να τους βγουν οι Έλληνες παίκτες, αλλά τα δεδομένα και οι εποχές, δεν είναι εξίσου ευνοϊκές με τη δεκαετία του 1990.