Δεν αποτέλεσε έκπληξη για μένα, η ψυχολογική κατάσταση των «Ενωσιτών» μετά την ισοπαλία στην Ξάνθη. Ο εκνευρισμός ως έναν βαθμό, είναι κάτι όχι δικαιολογημένο, αλλά λογικό. Η πρεμιέρα και το καλό ποδόσφαιρο, κόντρα στον Πλατανιά, για μεγάλο διάστημα του αγώνα, δημιούργησαν προσδοκίες, όμως το θέμα είναι πως πολύ φίλοι της ΑΕΚ, ξέχασαν που βολόδερνε αυτή η ομάδα τα τρία τελευταία χρόνια (βάζω μέσα και την τελευταία χρονιά στην Σούπερ Λίγκα, πριν πέσει), αλλά και τις χτυπητές αδυναμίες που έχει αυτή η ομάδα.
Σαφώς λείπουν σημαντικοί παίκτες από την ΑΕΚ, όπως ένας ακόμα καλός κεντρικός αμυντικός (κάτι που στα δύο πρώτα ματς δεν έχει φανεί, αλλά ίσως φανεί αργότερα), ένα ή δύο φορ, ενώ ακόμα υπάρχουν και απόντες που σύντομα θα μπουν. Ο Μπουονανότε σαφώς είναι ανέτοιμος, ενώ και ο Βάργκας δεν βρίσκεται στο τοπ της φόρμας του. Όπως και ένας ακόμα ποιοτικός ακραίος, γιατί ο Μπαρμπόσα εξακολουθεί να κινείται πολύ χαμηλά. Το σημαντικότερο είναι όμως πως από την ΑΕΚ, λείπουν προσωπικότητες, που πάρουν πάνω τους μια κατάσταση, σε δύσκολη στιγμή, σε ένα δύσκολο παιχνίδι.
Η ΑΕΚ στα Πηγάδια, για πρώτη φορά μετά από τρία χρόνια, έπαιζε εκτός έδρας παιχνίδι που διεκδικούσε τη νίκη, σαν το μεγάλο όνομα. Όμως η Ξάνθη, είναι μια ομάδα μπαρουτοκαπνισμένη και με πολύ ισχυρή έδρα. Το χθεσινό αποτέλεσμα λοιπόν, από λογικής άποψης ήταν φυσιολογικό. Η ΑΕΚ έδειξε όλα τα καλά ανασταλτικά χαρακτηριστικά της. Για μια «Ένωση» που ξαναμαθαίνει τώρα τα λημέρια και τα κατατόπια της Σούπερ Λίγκας, το σημαντικό στις πρώτες αγωνιστικές, σε ένα δύσκολο πρόγραμμα, είναι αν δεν κερδίζει, τουλάχιστον να μην χάνει.
Κάπου εκεί, ίσως μπορώ να δικαιολογήσω και την κάποια διστακτικότητα του κόουτς, να κάνει βεβιασμένα μια γρήγορη κίνηση από τον πάγκο. Μπορεί ευκαιρίες να μην έκανε η «Ένωση», αλλά δεν κινδύνευε, ενώ είχε περισσότερο εκείνη την μπάλα στα πόδια.
Κάπου εδώ τώρα πάμε στην κουβέντα, την αγωνιστική περί φορ και δημιουργίας. Αν ανακαλέσετε με ηρεμία το παιχνίδι στη μνήμη σας ή το δείτε με ηρεμία, θα παρατηρήσετε κάτι κομβικό για την εξέλιξη ενός ματς. Απέναντι σε μια τόσο συμπαγή ομάδα όπως είναι η Ξάνθη, το να μην έχεις έναν καθαρό φορ, καθιστά απαγορευτική οποιαδήποτε δημιουργία. Ειδικά από τη στιγμή που η ΑΕΚ ανέβαζε παίκτες πάνω από το κέντρο, αλλά σε ένα νοητό παραλληλόγραμμο που ήταν λίγο πάνω από τη σέντρα, ως την μεγάλη περιοχή, υπήρχαν τόσοι πολλοί ποδοσφαιριστές που η μπάλα δεν μπορούσε να πάει πουθενά.
Δεν υπήρχε καμία κίνηση, με 3-4 χαρακτηριστικές φάσεις στο πρώτο μέρος, όπου υπάρχουν επτά-οκτώ «Ενωσίτες», αλλά κανείς δεν τολμά να πατήσει την αντίπαλη περιοχή. Σε τέτοιες καταστάσεις, αν δεν υπάρχει ο παίκτης και εσωτερικά, που με το σώμα και τον όγκο, θα δημιουργήσει έναν ελάχιστο χώρο, για να παίξεις το ένα-δύο (την σπόντα όπως το λέω εγώ) είναι αδύνατο να δημιουργήσεις. Από τα πλάγια αν πας, θα κάνεις σέντρα, αλλά όπως φάνηκε και στις ελάχιστες καλές που έβγαλαν οι παίκτες της ΑΕΚ, δεν υπήρχε κάποιος μέσα στην περιοχή, να γίνει αισθητός στους αντιπάλους. Να τραβήξει πάνω του, έναν ή δύο αμυντικούς για να βρεθεί χώρος. Εδώ χρειάζεται ένας στιλ Μπρέσεβιτς, αλλά καλύτερος κι από τον συμπαθέστατο και φιλότιμο Ιβάν.
Εδώ κολλάει ο φορ που χρειάζεται. Για τέτοια παιχνίδια και για τέτοιες άμυνες. Ελπίζω να καταλαβαίνουν τώρα, όσοι έλεγαν πως είναι επαρκής ο Κρισάντους, πως σε τόσο κλειστά ματς, δεν μπορείς να κάνεις κεφαλιά πάσα στον τερματοφύλακα, στην μία και μοναδική ευκαιρία που σου παρουσιάζεται. Παρότι πιστεύω πως ο Νιγηριανός, θα έπρεπε να έχει περάσει νωρίτερα στο ματς. Επίσης θέλω να σκεφτείτε όλη με ψυχραιμία κάτι. Σε μία ομάδα που έχουν φορέσει το περιβραχιόνιο του αρχηγού, ορισμένες «μυθικές» μορφές του ελληνικού ποδοσφαίρου, σήμερα το φοράνε, ο Ανάκογλου ή ο Πλατέλλας.
Το χθεσινό ματς δικαιώνει απόλυτα, τον τίτλο που είχα βάλει την πρώτη αγωνιστική. Σταρ είναι η ίδια η ομάδα, με την εργατικότητα της μέσα στο γήπεδο. Μια ομάδα που καλύπτει τις αδυναμίες της μέσα από το σύνολο, το πόσο σκληρά δουλεύει μέσα στο γήπεδο. Για να έχει απαιτήσεις κανείς απ’ αυτή την ομάδα, να πάρει τα κρίσιμα αποτελέσματα όμως πρέπει να έχει στην «μηχανή» της και προσωπικότητες. Αν θέλετε κάποιους ποδοσφαιριστές που δεν θα είναι μόνο εργάτες, αλλά και σημεία αναφοράς και ένας τέτοιος πρέπει να είναι ο σέντερ-φορ ή ένας πολύ καλός αμυντικός που μπορεί ν’ αποκτηθεί για παράδειγμα τον Ιανουάριο.
Θεωρητικά όλες οι ομάδες από το big four του ελληνικού ποδοσφαίρου, πάντοτε χτυπάνε πρωτάθλημα. Ρεαλιστικά όμως, έχουμε να κάνουμε με μια πρωτόγνωρη κατάσταση για κάποια από τις τέσσερις και η ΑΕΚ ακόμα, πρέπει να μάθει να περπατάει και να μένει όρθια στις κακοτοπιές. Ακόμα και αν πηγαίνεις για πρωτάθλημα, μια ισοπαλία στα Πηγάδια δεν είναι καταστροφή. Για μένα και το έλεγα σε όλους γύρω μου, ρεαλιστικός στόχος είναι να μπεις στα πλέι-οφ, αλλά και ο πρώτος άμεσος στόχος που θα με άφηνε απόλυτα ικανοποιημένο, είναι 8-10 βαθμοί στα τέσσερα πρώτα ματς, σε ένα πρόγραμμα με Πηγάδια και Τούμπα.
Καταληκτικά, οι οποιεσδήποτε δηλώσεις από διοικητικής μεριάς για τους στόχους, πρέπει να βρίσκουν αντιστοιχία και στο ρόστερ της ομάδας. Γι’ αυτό και καλό θα ήταν να τηρούνται πιο χαμηλοί τόνοι. Π.χ ο τεχνικός διευθυντής που πάντα, οφείλει να είναι ο πιο φειδωλός σε δηλώσεις, αλλά ο πιο ουσιαστικός σε έργο, καλά θα κάνει, να μην υπόσχεται πως θα κάνει η ΑΕΚ, το καλύτερο δυνατό για τον Ιμπίσεβιτς, όπως έκανε σε βοσνιακά ΜΜΕ και την άλλη μέρα, ο παίκτης να καταλήγει στη Χέρτα. Με τέτοια ξενερώνει ο κόσμος. Ως σύλλογος η «Ένωση», όφειλε να ιεραρχήσει τους στόχους, για την φετινή χρονιά, ώστε να είναι εντάξει απέναντι στο κοινό της πρώτα απ’ όλα. Το πρωτάθλημα έχει πάρα πολύ μακρύ δρόμο. Ο Δέλλας, θα πρέπει να στηριχθεί ουσιαστικά κι όχι με λόγια.
Ακολουθήστε τον bwinΣΠΟΡ FM 94.6 στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι τα τελευταία νέα από την Ελλάδα και τον κόσμο.
