Η μέρα που η ΑΕΚ έγινε η μεγαλύτερη ομάδα του κόσμου

Κάθε χρόνο αυτή η ημέρα για όσους βρέθηκαν σε αυτό το μαγικό ταξίδι είναι ξεχωριστή. Πάντα, όσα χρόνια και αν περάσουν, όσοι συμμετείχαν σε αυτή την ειρηνευτική αποστολή, όσοι υπήρξαν μέλη σε αυτό το καραβάνι των Ελλήνων που έσπευσε σε μια εμπόλεμη ζώνη για να συμπαρασταθεί στον σερβικό λαό, αυτό το 24ώρο που θα συμπληρώνονται τα έτη από τότε, θα είναι μια ημέρα μνήμης. Μια ημέρα που η ΑΕΚ έκανε κάτι τεράστιο, κάτι που την έφερε πάνω από κάθε άλλη ομάδα στον πλανήτη. Γιατί αυτή ακριβώς η αποστολή, ήταν ένα επίτευγμα που δεν συγκρίνεται ούτε με 10 Τσάμπιονς Λιγκ. Κι ίσως είναι το μοναδικό πράγμα που νοήμονες άνθρωποι, ανεξάρτητα από ομάδα, δεν μπορούν ν’ αμφισβητήσουν.

Κάθε χρόνο τέτοια μέρα, οι σκηνές, η συγκίνηση, το συναίσθημα, οι εικόνες από αυτό το συγκλονιστικό ταξίδι ζωντανεύουν. Όχι βέβαια πως την ξεχνώ τις υπόλοιπες μέρες του χρόνου, αφού φωτογραφίες κυκλοφορούν από εδώ και από εκεί σκόρπιες για να θυμίζουν πάντοτε αυτή την απίθανη εμπειρία. Μια εμπειρία που θα μείνει αξέχαστη μιας και ήταν το δεύτερο, αλλά και πιο σημαντικό ταξίδι της επαγγελματικής μου καριέρας.

Ο Δημήτρης Μελισσανίδης δεν το σκέφτηκε πολύ. Όπως και ο Ντέμης όταν ανακοινώθηκε. Αυτές είναι αποφάσεις καρδιάς, τολμήματα που δεν μπορεί να τα χωρέσει λογικός ανθρώπινος νους. Όταν πας σε πόλεμο δεν υπάρχει καμία εγγύηση πως θα γυρίσεις ζωντανός. Όμως η απόφαση του ταξιδιού για τη συμπαράσταση στον δοκιμαζόμενο σερβικό λαό, ήταν μια τεράστια πρόκληση. Κι όλοι γνώριζαν πως θα ήταν και ένας σταθμός στην ιστορία. Η απόφαση του Τίγρη ήταν κομβική και ιστορικής σημασίας. Η ΑΕΚ από εκείνη τη μέρα και μετά δεν είναι μια συνηθισμένη ομάδα.

Θυμάμαι έντονα τις ζυμώσεις ακόμα και το βράδυ στη Βουδαπέστη και τις πιέσεις του Αγγλικού Υπουργείου των Σπορ να μην γίνει το ταξίδι. Τις απειλές πως οι Άγγλοι θα χτυπήσουν ακόμα και την ώρα του αγώνα. Το πολύ ωραίο δείπνο με την παρέα του Γιώργου Κουτσογιαννέλη, του Γιάννη Κυφωνίδη, του Γιάννη Καραλή, του μπασκετικού Γιώργου Κογκαλίδη, του Μιχάλη Φουστέρη σε ένα ωραίο εστιατόριο, μεσαιωνικού στιλ στην ουγγρική πρωτεύουσα, στην πλευρά της Πέστης. Το ξύπνημα τα χαράματα, την κάθε στιγμή του ταξιδιού, την βλάβη του πούλμαν των δημοσιογράφων, το τηλέφωνο του Βαγγέλη Μπραουδάκη που χτυπούσε σαν τρελό, ειδικά στην επιστροφή. Η αγωνία να προλάβουμε τη σέντρα, η μοναδική ανάμνηση, οι εικόνες κατεστραμμένων κτιρίων και ειδικά του Υπουργείου Εσωτερικών που ήταν γκρεμισμένο στον δρόμο για το γήπεδο. Αλλά και κάθε στιγμή, κάθε δευτερόλεπτο, από αυτόν τον σπάνιο ποδοσφαιρικό φιλικό αγώνα.

Τα χρόνια πέρασαν, ορισμένοι ξέχασαν, οι Παρτιζάνοι έγιναν φίλοι με άλλους, αλλά ο σερβικός λαός, όπως και ολόκληρος ο πλανήτης δεν ξεχνά, ποια ομάδα αγνόησε τις βόμβες για να βρεθεί σε εμπόλεμη ζώνη. Για να δείξει έμπρακτα τι σημαίνει συμπαράσταση σε δύσκολες στιγμές, την στιγμή που ούτε καν Σέρβοι που έμεναν εδώ, δεν τόλμησαν τότε να επιστρέψουν έστω και για λίγο στα σπίτια της, να συναντήσουν τις οικογένειες τους. Ήταν η μέρα που απλά η ΑΕΚ, έγινε, όπως έγραψε η ιταλική Gazzetta Dello Sport «Η μεγαλύτερη ομάδα στον κόσμο».

ΥΓ: Εύχομαι σε όλους ανεξαιρέτως, ακόμα και σε αυτούς που έχουν πικραθεί εσχάτως και παραφέρονται, Καλή Ανάσταση και να περάσουν όμορφα. Καλά να είμαστε και να τα λέμε ή να τσακωνόμαστε πάντοτε!