Η Ευρώπη θέλει παίκτες με προσωπικότητα

Άλλο ένα ματς που περίμενε ο κόσμος της ΑΕΚ με προσμονή και λαχτάρα για να γιορτάσει μαζί με την άδεια και μια σπουδαία βραδιά. Έστω να δει την ομάδα του να παλεύει.

Δυστυχώς για μια ακόμα φορά σε κομβική βραδιά οι παίκτες της ήταν κατώτεροι των περιστάσεων. Τουλάχιστον αυτοί από τους οποίους περιμένεις να κάνουν το κάτι παραπάνω.

Για μια ακόμα φορά τα ατού της ΑΕΚ έμειναν στα ρηχά, η Ένωση γνώρισε μια ήττα από φτηνά γκολ κι αυτό είναι που πονάει περισσότερο. Ο Μανόλο έκανε την επιλογή του, καλή ή κακή αυτή ήταν. Το 4-3-3 είναι καλό για να κλείσεις χώρους, αλλά αν το φας πρώτος, έχεις πρόβλημα. Το σύστημα που μέχρι το 45’ βγήκε δεν είναι το μόνο πρόβλημα.

Έχω κουραστεί ν’ απογοητεύομαι από εκείνους τους παίκτες από τους οποίους περιμένω το κάτι παραπάνω. Ο Λάζαρος έμεινε στη φάση του 19’ που ήταν η πλέον κομβική για την έκβαση του ματς. Από εκεί και μετά η ΑΕΚ έμεινε με δέκα και κάπου μετά το 35’ άρχισαν τα σοβαρά θέματα στην άμυνα. Ο Βράνιες έκανε σοβαρά σφάλματα, ο Τσιγκρίνσκι κατέρρευσε στο δεύτερο μέρος, ο Ανέστης αν και θεωρητικά φαίνεται να μην έχει τόσο μεγάλη ευθύνη, φαίνεται ανήμπορος να μπορεί να καθαρίσει έναν κίνδυνο ψηλά. Όσο για τον Μάνταλο, ένα ακόμα μεγάλο ματς, στο οποίο απογοήτευσε.

Η ΑΕΚ προδόθηκε από τα «στημένα», ωστόσο δεν δημιούργησε κιόλας όσο θα περίμενε κανείς. Έχει γίνει κουραστικό να λέμε πως το δίδυμο Γιόχανσον-Σιμόες έχει ταβανιάσει και δεν μπορεί να δημιουργήσει. Με τον Μάνταλο να παίζει στα άκρα η κατάσταση γίνεται ακόμα πιο περίπλοκη. Ο Μανόλο δεν εξέπληξε μόνο με τις επιλογές του στην ενδεκάδα αλλά και αυτές στον πάγκο. Ο Ισλανδός που έδειξε πράγματα στην προετοιμασία και ικανότητα στο ένας εναντίον ενός, κάτι που λείπει από την ΑΕΚ έμεινε εκτός αποστολής και στον πάγκο προτιμήθηκε ο Πατίτο. Ο Αλμέιδα επελέγη λόγω εμπειρίας, αλλά όταν μπήκε όλα είχαν κριθεί. Ο Λιβάια έδειξε διάθεση, αλλά δεν πήρε μπάλα της προκοπής, ενώ μια που πήρε έβγαλε την ευκαιρία του Λάζαρου.

Αυτό που με προβληματίζει είναι το θέμα της προσωπικότητας που βγάζεις στο γήπεδο. Αυτό που με πίκρανε δεν είναι η ήττα, οι Ρώσοι είναι καλύτεροι. Η πικρία είναι να χάνεις και να μην μπορείς να βγάλεις αντίδραση. Ο Αϊντάρεβιτς με τον Μπακάκη ήταν οι μόνοι που έφεραν την αποστολή τους σε πέρας, όμως δεν είναι αυτοί που θα βγάλουν το κάρο από τη λάσπη. Η ΑΕΚ πρέπει να βρει παίκτη στο κέντρο που να μεταφέρει το ματς από πίσω, εξτρέμ αντί του Πατίτο. Αν η ΑΕΚ δημιουργήσει τότε θα μπορέσουν ν’ αξιολογηθούν και τα φορ, χωρίς αυτό να σημαίνει πως αν βρεθεί κάτι καλό για στράικερ, δεν πρέπει να κινηθεί η ΑΕΚ. Στο νέο γήπεδο αξίζει να μπει μόνον μια ΑΕΚ με παίκτες που θα έχουν προσωπικότητα.

Αν δεν έχεις προσωπικότητα στο τέρμα, στη θέση του πλέι-μέικερ ή στο κέντρο, έναν εξτρέμ να κάνει το κάτι παραπάνω κι έναν φορ διαφοράς, μπορείς να πετύχεις πράγματα, αλλά όχι υπερβάσεις. Για να κάνει η Ένωση κάτι παραπάνω στην Ευρώπη και να βελτιώσει την εφιαλτική βαθμολογία της, χρειάζεται παίκτες που να κάνουν μεγάλη διαφορά. Με το υπάρχον ρόστερ στο πρωτάθλημα των «φτωχοδιαβόλων» μπορεί και να τα καταφέρεις. Η Ευρώπη όμως δεν αφήνει περιθώρια για απλά καλές ομάδες, ειδικά όταν πρέπει ν’ αντιμετωπίσεις θηρία με το «καλημέρα» στη διοργάνωση.

Ευελπιστώ πως ο Μανόλο δεν θ’ αρχίσει να κάνει πράγματα που θα τον φέρουν σε δύσκολη θέση. Όλοι παραδεχτήκαμε και πιστεύουμε πως έχει αλλάξει. Όμως φαίνεται πως ο μεγαλύτερος εχθρός του Μανόλο, είναι ο ίδιος του ο εαυτός που τον οδηγεί σε κάποιες ανεξήγητες επιλογές σε οριακές καταστάσεις.