Η επιλογή κόουτς εξαρτάται από το τι θες να παίξεις

Για όσους είναι συνοδοιπόροι στο ραδιοφωνικό ταξίδι, όλα αυτά τα χρόνια, η συγκεκριμένη ατάκα που έχω στον τίτλο, δεν τους είναι άγνωστη. Πάντοτε και για οποιαδήποτε ομάδα, όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και σε όλο τον κόσμο, η επιλογή του προπονητή, κατά την άποψη μου, θα πρέπει να βασίζεται στο στιλ του ποδοσφαίρου που θέλεις να παίξεις. Για τον Ολυμπιακό (και όχι μόνο) αυτό θα πρέπει να είναι το βασικό κριτήριο, για το ποιος θα είναι ο εκλεκτός για τον πάγκο. Το ίδιο ισχύει και για τον ΠΑΟΚ, το ίδιο θα ισχύσει και για την ΑΕΚ, αν τελικά δεν συνεχίσει με τον Δέλλα. Για σήμερα θ’ ασχοληθώ με τους «ερυθρόλευκους».

Μετά την εποχή Μίτσελ, ο Ολυμπιακός στο 2ο μισό της περιόδου που τελείωσε, πήρε το νταμπλ με ένα ποδόσφαιρο, που έμοιαζε στην αρχή να βασίζεται στην σωστή λειτουργία όλων των γραμμών, αλλά αυτό ήταν κάτι που γρήγορα εξαφανίστηκε. Οι «ερυθρόλευκοι» λόγω της υπεροχής τους, σε ατομική ποιότητα κατάφεραν να καθαρίσουν πολλά παιχνίδια στα οποία δυσκολεύονταν, έγιναν κάπως πιο προσεκτικοί στην άμυνα και πήραν τον τίτλο.

Το ποδόσφαιρο τους, όμως δεν ενθουσίασε όσο άλλες χρονιές, έκαναν μια μεγάλη «κοιλιά» στον δεύτερο μήνα του χρόνου και κατάφεραν να φέρουν τη χρονιά σε ισορροπία με τις ατομικές εξάρσεις του Τσόρι. Όμως ο Περέιρα, δεν μπόρεσε να πείσει με το έργο του και δικαίως αισθάνθηκε ανασφαλής. Όχι μόνο γιατί ένιωσε πως ήταν πιθανό να τον «αδειάσουν», αλλά κυρίως γιατί ο ίδιος κατανόησε, πως δεν έπεισε κανέναν με το έργο του.

Οι φίλοι των «ερυθρολεύκων» έχουν συνηθίσει, έναν Ολυμπιακό ορμητικό επιθετικό, πιεστικό, αλλά που πρέπει απαραίτητα να έχει και τις κατάλληλες αμυντικές ισορροπίες, για να κάνει το κάτι παραπάνω στην Ευρώπη. Για να πετύχεις μια ισορροπημένη κατάσταση στην ομάδα και να προσφέρεις και καλό αγωνιστικό θέαμα, υπάρχουν πάντοτε κάποια δεδομένα. Πως το να τα πετύχεις και τα δύο από την αρχή, είναι εξαιρετικά δύσκολο είναι το ένα. Το άλλο είναι πως χρειάζεται αρκετά υπομονή.

Το 3ο και κυριότερο είναι πως τα «χνώτα» του προπονητή, θα πρέπει να ταιριάζουν με εκείνα του ανθρώπου που βάζει τα λεφτά στην ομάδα, για το τι ποδόσφαιρο θέλουν να παίξει η ομάδα και από εκεί και μετά, ο κάθε προπονητής, σε συνεργασία με τον υπόλοιπο οργανισμό της ομάδας, να βρουν τα κατάλληλα υλικά.

Κάποια πράγματα που μπορώ να γράψω γι’ αυτούς που ακούγονται για τον νταμπλούχο; Ο Γκράθια ξέρω πως θα παίξει επιθετικά και αυτό εκ πρώτης όψεως θ’ αρέσει στον κόσμο του Ολυμπιακού. Μπορεί όμως να πάρει αποτελέσματα στην Ευρώπη με επιθετικά δομημένο ποδόσφαιρο; Από την άλλη στον Ρέμι Γκαρντ, αρέσει η κατοχή και το πάσινγκ-γκέιμ. Αγαπημένο του σύστημα του 4-4-2, αλλά αρκετά ευάλωτος αμυντικά, τουλάχιστον στη Λιόν.

Ο Εσκριμπά, που φαντάζει αυτή τη στιγμή μοιάζει φαβορί. Έχει πολλές παραστάσεις σαν βοηθός, από πολλές ομάδες, στο πλευρό του Κίκε Φλόρες. Η Έλτσε ήταν το πρώτο δείγμα γραφής του. Αγαπημένα συστήματα το 4-2-3-1 και το 4-1-4-1. Ένα γνώρισμα του, η συμμετοχή του στο παιχνίδι από άποψη τακτικής. Καλή επαφή με τους ποδοσφαιριστές, αποτελεί ένα επιπλέον bonus για τον 50χρονο Ισπανό. Ποιος, για παράδειγμα, απ’ αυτούς τους τρεις, είναι πιο κοντά σε αυτό που θέλει ο Ολυμπιακός και ο Βαγγέλης Μαρινάκης;

Το «γκελ» που κάνει ένα όνομα, είτε παίκτη, είτε προπονητή, αποτελεί ένα κριτήριο που μετράει ειδικά για τους «ερυθρόλευκους» οπαδούς, σημαντικά. Για παράδειγμα, δεν ξέρω κατά πόσο θα ήταν εύκολο, ν’ αρέσει στους φίλους του, κάποιος που μπορεί να εντυπωσιάσει με βάση την δουλειά που έχει κάνει, ανάλογα και με την ομάδα που είχε, αλλά να μην έχει δουλέψει σε ομάδα πρωταθλητισμού. Πιο σίγουρο μονοπάτι, πάντοτε φαίνεται ένας κόουτς με βαρύ βιογραφικό, δίχως αυτό να σημαίνει αυτόματα όμως πως θα έχει και επιτυχία. Η μόνη σίγουρη οδός για επιτυχία, είναι ο προπονητής, να έχει αντίστοιχες ιδέες και απόψεις για το ποδόσφαιρο, με εκείνον που πληρώνει. Νομίζω πως αυτός είναι ο πιο σίγουρος δρόμος.