Ναι στις προσδοκίες, όχι στις υπερβολές για την Εθνική του Ιβάν

Από την περιρρέουσα ατμόσφαιρα, προκύπτει πως ο κόσμος, τόσο ο δημοσιογραφικός, όσο και το κοινό, έχουν ένα κλικ περισσότερο ενδιαφέρον για την Εθνική σε αυτό το νέο ξεκίνημα, από άλλες φορές.

Είναι από τις σπάνιες φορές, που ο εκλέκτορας τυγχάνει ευρύτερης αποδοχής, άσχετα με την σχετικά πρόσφατη παρουσία του σε ομάδα του Big-4, φαίνεται πως οι μεγάλοι αποφάσισαν να παρουσιάσουν αρχικά μια σοβαρότητα σχετικά με τις επιλογές (βέβαια θα πρέπει να περιμένουμε τη συνέχεια ως προς τις επιλογές) και σίγουρα υπάρχει μια ώθηση ως προς την παρουσία παιδιών με μέλλον μπροστά τους και με κερασάκι την προσθήκη του Χρήστου Ζαφείρη για τον οποίο έχουμε ήδη σχηματίσει, όσοι τον έχουμε παρακολουθήσει, μια πολύ θετική άποψη. Άλλωστε ένας τέτοιος χαφ στο μεσοεπιθετικό κομμάτι, ήταν το καλύτερο που μπορούσε να μας συμβεί ως ποδόσφαιρο.

Πιστεύω πως το πλήρωμα του χρόνου, είναι το ιδανικό, για την ανάληψη της τεχνικής ηγεσίας από τον Γιοβάνοβιτς. Εδώ έχουμε να κάνουμε με τη θέση του εκλέκτορα, με ένα πόστο που δεν υπάρχει η πίεση της καθημερινότητας ενός συλλόγου, ειδικά ενός μεγάλου club και βέβαια δεν έχει να μπαίνει σε σκέψεις για μεταγραφές, ελλείψεις, ενισχύσεις και τα λοιπά. Προσηλωμένος, σε μια ομάδα που την βρίσκει σε αρκετά καλή κατάσταση από τον προηγούμενο, αλλά και με πληγωμένο εγωισμό για τον τρόπο που χάθηκε από την άσπρη βούλα, η πρόκριση για την διοργάνωση του καλοκαιριού που πέρασε. Άλλη μια χαμένη ευκαιρία που φτάσαμε κοντά, αλλά δεν τα καταφέραμε. Ποτέ δεν ξέρεις, αλλά ίσως να βγει και σε καλό για το μέλλον που τα πράγματα ήρθαν έτσι. Αν και με αυτά που (δεν) είδαμε στο Euro του προηγούμενου καλοκαιριού, ήταν μέσα στις δυνατότητες μας, τουλάχιστον η πρόκριση στα νοκ-άουτ, αλλά αυτά είναι υποθέσεις.

Τροφή για συγκρίσεις, δίνει το ρόστερ που έχει στα χέρια του αυτή τη στιγμή ο Σέρβος τεχνικός. Ένα ρόστερ που στην άμυνα, αλλά και μεσοπιθετικά έχει σημεία αναφοράς παιδιά που έχουν όλο το μέλλον μπροστά τους ή στη χειρότερη, πολλά ποδοσφαιρικά ακόμα έτη να διανύσουν, αλλά ακόμα και οι έμπειροι είναι θα λέγαμε σε πολύ λογικές ηλικίες. Άρα υπάρχει η δυναμική της προοπτικής γι’ αυτή την ομάδα, αλλά και ένας προπονητής με μεγάλη υπευθυνότητα και με μια προσωπικότητα που ελπίζω πως δεν θα τολμήσει οποιοσδήποτε 3ος να φανεί παρεμβατικός. Διότι αρέσει, δεν αρέσει στα γούστα του καθενός, ο Γιοβάνοβιτς αποτελεί μια προσωπικότητα που εμπνέει σεβασμό και είναι χαμηλών τόνων, στοιχείο απαραίτητο, σε μια ομάδα που θα πρέπει να μείνει προσγειωμένη, ακόμα και αν ο κόσμος και ο Τύπος θα έχουν αυξημένες απαιτήσεις από αυτήν, τούτη τη φορά.

Ποδοσφαιρικά θα έχουμε δρόμο ν’ αναλύσουμε πολλά. Θα είναι ιδανικό ο κόσμος να σταθεί κοντά στην Εθνική με πραγματική ωριμότητα, όχι με παρεμβάσεις και κακή επιρροή από οποιαδήποτε «τοξική» παρέμβαση και πάνω απ’ όλα να μείνει προσγειωμένη. Στα ματς του Nations League που θα είναι πραγματικά δυνατά, περιμένω να δω πολύ γρήγορα μια ομάδα που θα μας παρουσιάσει μια εικόνα μιας πιο σύγχρονης έκδοσης, που θα ανταποκρίνεται στις μοντέρνες απαιτήσεις του ποδοσφαίρου, λόγω και της φύσης των παικτών. Για το αν είναι μια ομάδα που θα είναι η καλύτερη μετά το 2004, μπορεί να υπάρχει ένα θετικό αισθητήριο. Μα είναι πρώιμο και με τις δικές μας, ως Έλληνες, συνήθειες, αποθέωσης και ισοπέδωσης, είναι και προτιμότερο, η κουβέντα αυτή να γίνει πολύ-πολύ αργότερα.