Ένα φινάλε που μοιάζει με τέλος εποχής ή με αρχή μιας νέας

Η δική μας γενιά δεν πρόλαβε το αήττητο πρωτάθλημα του Παναθηναϊκού. Οι φίλαθλοι μεταξύ των 40 και των 50 δεν τον ζήσαμε ούτε ως παιδιά. Χρειάστηκε να περάσουν 55 συναπτά έτη, ώστε να πάρει μια ομάδα χωρίς ήττα τον τίτλο και με τον εντυπωσιακό απολογισμό των 26 νικών και των 4 ισοπαλιών. Μια ιστορικά ξέφρενη κούρσα που ο ΠΑΟΚ δεν χρειάστηκε να κυριαρχήσει και να μονοπωλήσει για χρόνια τους τίτλους για να το καταφέρει. Ο Δικέφαλος του Βορρά ξεκίνησε για να καλύψει έχοντας το μείον δύο από πέρσι, αυτό το χάντικαπ και να πάρει τον τίτλο.

Ήταν καλύτερος από τους άλλους διεκδικητές. Από την Ένωση που βρισκόταν σε ένα άλλο σύμπαν από τον πρώτο μέχρι τον τελευταίο στην ομάδα. Όσο για τον Ολυμπιακό, έχει την δικαιολογία της καινούριας ομάδας. Αυτό είναι αρκετό για φέτος σαν δικαιολογία, αμφιβάλλω ζωηρά αν θα υπάρχει και του χρόνου, αν για 3η χρονιά δεν κατηφορίσει ο τίτλος προς Πειραιά.

Η σπανιότητα αυτής της αγωνιστικής έχει το εξής μοναδικό. Ήταν η πρώτη φορά εδώ και 21 χρόνια που ο Ολυμπιακός δεν το πήρε για δεύτερο συνεχόμενο χρόνο. Δηλαδή από το 1997 που πήρε το πρώτο και μετά και μετρώντας από την επόμενη σεζόν, οι «ερυθρόλευκοι» είχαν διαλείμματα μόνον το 2004 και το 2010 από τον Παναθηναϊκό, αλλά ποτέ μέχρι σήμερα από το 1997 δεν είχαν μείνει για δύο σερί χρονιές, μακριά από τον τίτλο.

Αυτή είναι μια νέα πραγματικότητα στο ελληνικό ποδόσφαιρο, με τον ΠΑΟΚ αυτή τη στιγμή να δείχνει έτοιμος να φτιάξει το δικό του σερί. Σίγουρα θα ξεκινήσει σαν φαβορί τη νέα χρονιά, αν ο Ολυμπιακός δεν μπορέσει να βρει σταθερές στα παιχνίδια του, να μην έχει σκαμπανεβάσματα και να γίνει πιο κυνικός. Όσο γι’ αυτά που χρειάζεται η ΑΕΚ για να καλύψει το χαμένο έδαφος, ή αν προτιμάτε για να ξαναπάει μπροστά με τα βήματα πίσω που έχει κάνει, θέλει τιτάνια προσπάθεια, μεγαλύτερο μπάτζετ και σωστές επιλογές στο μεταγραφικό παζάρι.

Τέλος εποχής και για δύο ανθρώπους που είχαμε συνδέσει με συγκεκριμένους πάγκους. Ο Γιάννης Πετράκης ανέλαβε από τον Ιανουάριο του 2014 και σε πολλές περιπτώσεις είχε φτιάξει πολύ καλές ομάδες που τις απολαύσαμε είναι η αλήθεια. Θεωρώ πως στην εκκίνηση της σεζόν, φαινόταν πως η ομάδα θα είχε θέμα και αυτό έγινε φανερό από το ματς της πρώτης αγωνιστικής. Ο ΠΑΣ έπεσε για 7η φορά στην ιστορία του δεν είναι κάτι καινούριο. Ωστόσο στον Γιάννη Πετράκη δεν άξιζε ένα τέτοιο φινάλε στον πάγκο των Ηπειρωτών και θεωρώ πως ίσως ήταν και δικό του λάθος, όχι που δεν έφυγε στην διάρκεια της χρονιάς, αλλά που δεν διαπίστωσε πως τα πράγματα φέτος θα ήταν εξαιρετικά δύσκολα. Ο ΠΑΣ θα χρειαστεί σοβαρή δουλειά, αλλά θα τον βρει πάλι τον δρόμο του και σίγουρα θα περιμένουμε να βγάλει σπουδαίες φουρνιές παικτών και στο μέλλον. Το θέμα κατά την δική μου ταπεινή άποψη, να σταθεί δυνατός μόνος του δυνατά στα πόδια του, σαν μεγάλη ποδοσφαιρική δύναμη της περιφέρειας, μακριά από κέντρα επιρροής…

Για τον Νταμίρ Κάναντι οι δύο εξαιρετικές σεζόν με τον Ατρόμητο θεωρώ πως ήταν κάτι σαν πρωτάθλημα για την ομάδα του Περιστερίου. Δύο χρονιές που θα μνημονεύονται για χρόνια. Δεν ξέρω αν ο Κάναντι θα πάει στη Γερμανία για ν’ αναλάβει κάποια ομάδα, δεν αποκλείω όμως κάποιοι στην Ελλάδα να τον έχουν σκεφτεί. Δεν θα μου φαινόταν καθόλου παράξενη, στο άμεσο ή στο λίγο πιο μακρινό μέλλον, κάποια πρόταση από μεγαλύτερη ομάδα της Super League.

Δύο λόγια και για τον Άρη. Στην πραγματικότητα δεν ήταν εύκολο, αλλά τον Άρη τον πίστεψα πολύ για πεντάδα από την αρχή. Ο Πάκο Ερέρα ίσως ενθουσιάστηκε λίγο παραπάνω (για να μην γράψω πολύ), πήρε υπερβολικά ρίσκα που οδήγησαν στην αποπομπή του. Οι «κιτρινόμαυροι» του Βορρά έκαναν μια σπουδαία χρονιά, επιστρέφουν βγαίνοντας Ευρώπη και αυτό δεν είναι λίγο. Ο μάστορας, Σάββας Παντελίδης τα έφερε βόλτα και ο Άρης επιστρέφει σε θέσεις, στα υψηλά πατώματα της κατάταξης με ωραίο ποδόσφαιρο.