Κάνει «γκελ» στους ΑΕΚτζήδες ο Μοντανιέ

Για κάποιο λόγο, χαρακτηρίστε τον όπως θέλετε (ορισμένες φορές αυτά είναι καρμικά) οι φίλοι της ΑΕΚ έχουν αποδεχτεί με πολύ θετικό τρόπο στην πλειοψηφία τους την περίπτωση του Φιλίπ Μοντανιέ. Στα δικά μου μάτια πρώτη φορά βλέπω τέτοια σύμπνοια και ταύτιση απόψεων στις τάξεις των φίλων της «Ένωσης» σε πρόσληψη προπονητή. Επειδή το μικρόβιο της φαγωμάρας υπήρχε για πολλά χρόνια, μου είναι εξαιρετικά δύσκολο να θυμηθώ περίπτωση που να έτυχε τέτοιας θετικής αποδοχής, τουλάχιστον από την εποχή της πρόσληψης του Λορένθο Σέρρα Φερέρ, αν κι εκεί μπορώ να θυμηθώ ορισμένες αντιρρήσεις.

Κριτική ασκήθηκε και μάλιστα έντονη στη διοίκηση αυτή την τριετία, από μεγάλο κομμάτι των φίλων της ομάδας για πολλές επιλογές. Το αισθητήριο του κόσμου, (που δεν θα πω πως είναι αλάνθαστο, αφού το ορθό και το λάθος το αποδεικνύει μόνον το γήπεδο στο ποδόσφαιρο), αυτή τη φορά συμπίπτει με την επιλογή της διοίκησης. Ο Μοντανιέ έχει σαν βάση της δικής του φιλοσοφίας τα σχήματα με τα οποία δούλεψε η «Ένωση» τη σεζόν που πέρασε. Αυτό που τον ενδιαφέρει περισσότερο ωστόσο, δεν είναι η πιστή τήρηση των συστημάτων και των τακτικών, αλλά να ευχαριστιούνται οι ποδοσφαιριστές του το ποδόσφαιρο και οι ομάδες που παίζουν έξυπνα και μπορούν να κινούνται γρήγορα. Αν αυτά τα τρία καταφέρει να τα συνδυάσει ο Γάλλος, το σίγουρο είναι πως ο διψασμένος για καλό ποδόσφαιρο, κόσμος της ΑΕΚ, την τρέχουσα χρονιά θ’ αποζημιωθεί. Πάνω απ’ όλα όμως ο Μοντανιέ μοιάζει να έχει ισορροπία στο πώς αντιλαμβάνεται την αμυντική και την επιθετική τακτική για να το μεταφέρω με απλά λόγια.

Θεωρώ πως πολλά από τα παραπάνω στοιχεία είναι εκείνα που οδήγησαν την διοίκηση της ΑΕΚ στην επιλογή του Γάλλου. Ο Θόρστεν Φινκ φαινόταν επίσης μια ελκυστική επιλογή με κατακτήσεις τίτλου με την Βασιλεία. Μπορώ να προσπεράσω πως ο Γερμανός τα κατάφερε με μία ομάδα που είναι μονίμως πρωταγωνίστρια στην Ελβετία και στέκομαι σε ένα σημείο που θεωρώ πώς θ’ αποτελούσε μεγάλο μείον. Με τον Γερμανό η «Ένωση» θα έπαιζε πολύ θεαματικό και ανοικτό ποδόσφαιρο, που θα είχε όμως τεράστιο ρίσκο. Μπορεί σε έναν αγώνα να έβαζε πολλά και σε κάποιον άλλο να δεχόταν και πολλά. Μία τέτοια ισορροπία τρόμου, σε ένα άσχημο αποτέλεσμα πιθανολογώ πως θα έφερνε παρενέργειες τέτοιες που θα ήταν δύσκολο να του επιτρέψουν να συνεχίσει. Η ΑΕΚ με τα όποια κενά της κατάφερε με την πάροδο της περιόδου, να γίνει πιο συμπαγής αμυντικά και τουλάχιστον αυτό δεν θα έπρεπε να το χαλάσει τη νέα περίοδο.

Για την περίπτωση του Αρουαμπαρένα, παρά το γεγονός πως προερχόταν από ένα πρωτάθλημα που στην Ελλάδα λατρεύεται και ειδικά από τους «Ενωσίτες» δεν έπειθε. Ένα στοιχείο που με προβλημάτισε είναι η χαμηλή αποτελεσματικότητα του στα ντέρμπι που έδωσε με την Μπόκα, απέναντι στους τέσσερις μεγάλους αντιπάλους της στην Αργεντινή. Με Ρίβερ Πλέιτ, Ρασίνγκ Κλουμπ, Σαν Λορέντσο, Ιντεπεντιέντε τα αποτελέσματα του σε 15 ματς, ήταν τρεις νίκες, ισάριθμες ισοπαλίες και εννέα ήττες. Επιπλέον παρά το γεγονός πως οδήγησε την Μπόκα σε νταμπλ, δέχτηκε αρκετή αμφισβήτηση πως δεν μπόρεσε ν’ αξιοποιήσει το υλικό του όπως θα έπρεπε. Είχε καλή ισορροπία και σφιχτή αμυντική τακτική, αλλά αμφιβάλλω αν αυτή τη στιγμή ήταν εκείνο που αναζητούσε η ΑΕΚ.

Την τελευταία στιγμή εμφανίστηκε και ο Βίκτορ που προτάθηκε. Το ποδόσφαιρο που έπαιξε η Λα Κορούνια κατά τη διάρκεια της περιόδου ήταν όμορφο, όμως το δείγμα σε μία ομάδα που πάλεψε για την παραμονή της δεν μπορεί να είναι ασφαλές. Στον Ολυμπιακό σαν βοηθός του Μίτσελ είχε αφήσει άριστες εντυπώσεις και πολλοί θεωρούν πως τακτικά αυτός έβγαζε πολλή δουλειά για τον πρώην προπονητή των «ερυθρολεύκων». Θεωρώ πάντως πως όταν προτάθηκε ο Βίκτορ το πράγμα είχε πάρει ήδη το δρόμο του με τον Γάλλο.

Ο Πάκο Χέμεθ είναι ο μοναδικός που θα μπορούσε ν’ αποτελεί μια επιλογή που ίσως να έψηνε εξίσου με τον Μοντανιέ, παρότι αυτό δεν θα το μάθουμε ποτέ. Ο Ισπανός όμως που είχε προτάσεις από πολλές μικρομεσαίες της Πριμέρα Ντιβιζιόν, δεν είχε εξ’ αρχής διάθεση να φύγει από Ισπανία και μάλλον η περίπτωση του δεν έπαιξε ποτέ ουσιαστικά.

Αν κάποια στιγμή πέρασε από το μυαλό ορισμένων φίλων της ΑΕΚ για Έλληνα, αυτό το ενδεχόμενο δεν πέρασε σίγουρα από εκείνο του Μελισσανίδη. Μετά την περίπτωση Δέλλα, θεωρώ πως γηγενή προπονητή ως επιλογή για τον πάγκο της «Ένωσης» θ’ αργήσουμε πολλά χρόνια να δούμε.