Κάποτε έβλεπα την Δ’ σαν μονόδρομο, συγκεκριμένα το καλοκαίρι του 2004. Άκουσα πολλά κοσμητικά, μα δεν μ’ ενόχλησε γιατί πάντοτε, ακόμα και σε νεότερη ηλικία, ήξερα πως ορισμένα πράγματα δεν σηκώνονται στη χώρα αυτή. Το 2013 η ΑΕΚ έπεσε με έναν μοναδικά ηρωικό τρόπο και αγωνιστικά, αλλά πήγε και πιο κάτω από εκεί που έπεσε, γιατί δεν γινόταν αλλιώς. Από το να καταντούσε παράρτημα εκείνη την εποχή, ήταν η μόνη διέξοδος, ώστε ν’ αρχίσει και πάλι την πορεία προς τα πάνω. Βλέποντας όλη την πορεία που διέσχισε η ομάδα, μέχρι το σήμερα, λέω πως άξιζε τον κόπο. Να απολαμβάνεις μια ομάδα υγιή οικονομικά, που να είναι συνάμα και μετρημένη στην μεταγραφική πολιτική της. Γιατί όπως έχω γράψει κι έχω αναφέρει πολλές φορές, αν έστω και ένας οπαδός ή φίλαθλος αναλάμβανε τις τύχες ενός συλλόγου, ακόμα και με τεράστιο μπάτζετ, σε μια εβδομάδα ο σύλλογος θα είχε χρεοκοπήσει.
Απόψε είναι μια δύσκολη στιγμή για το ελληνικό ποδόσφαιρο. Μπορεί από την άλλη και μέσα από αυτό το ξεκαθάρισμα του Γιάννη Αλαφούζου, ως προς τις προθέσεις του για τον Παναθηναϊκό να γεννιέται και μια ευκαιρία για κάτι καινούριο. Ν’ ανοίγει ένας δρόμος για κάποιον άλλον. Δεν είμαι και τόσο αισιόδοξος. Ένας Παναθηναϊκός που τώρα δεν μπορεί ν’ ακολουθήσει τον δρόμο της ΑΕΚ, μιας και η νομοθεσία είναι πολύ πιο περίπλοκη και πας ακόμα πιο κάτω. Αυτά τα πράγματα ασφαλώς και δεν γίνονται και το κατανοώ. Κι ασφαλώς καμία περίπτωση δεν είναι ίδια, αναγνωρίζοντας κάποιες πολύ συγκεκριμένες διαφορές που υπάρχουν στην ψυχοσύνθεση του κόσμου των ομάδων.
Οι ΑΕΚτζήδες ποτέ δεν ξέχασαν όλα αυτά τα χρόνια, ποιοι ήταν οι μοναδικοί που φέρθηκαν με πραγματικά μπεσαλίδικο τρόπο όταν η ΑΕΚ έπεφτε στην Γ’ Εθνική και αυτοί ήταν οι Παναθηναϊκοί στην συντριπτική τους πλειοψηφία. Χωρίς αυτό να αποτελεί μια μορφή ανταπόδοσης, θεωρώ πως κανένας δεν είναι ευχαριστιέται απ’ αυτή την εξέλιξη. Ούτε καν οι «αιώνιοι» αντίπαλοι, οι φίλοι του Ολυμπιακού. Στην πραγματικότητα με τα δεδομένα που υπάρχουν τώρα, αν δεν μπει κάποιος μιλάμε για έναν Παναθηναϊκό που πάει σε ένα είδος μνημονίου. Υπάρχουν ήδη φήμες, για μνημόνια, πωλήσεις παικτών (κάτι που πιθανολόγησε πάντως και ο Τάσος Νικολογιάννης στο ραδιόφωνο νωρίτερα) και σε καταστάσεις που ασφαλώς θα καταστήσουν για ένα διάστημα τον Παναθηναϊκό μη ανταγωνιστικό. Κι αυτό είναι κάτι εξαιρετικά στενάχωρο, γιατί υποβαθμίζεται έτσι κι αλλιώς αυτό που βλέπουμε εμείς. Αυτό που στην τελική μας κάνει να ευχαριστιόμαστε ή τουλάχιστον το κάναμε κάποτε, έχει καταντήσει μια διαδικασία πολύ στενάχωρη και μόνο να την παρακολουθείς κι όχι μόνο από άποψη θεάματος.
Ο Παναθηναϊκός με τον Αλαφούζο άρχισε ή τουλάχιστον είχε στην εκκίνηση, ακριβώς τον καιρό που η ΑΕΚ έκανε τη βουτιά στο κενό, μια καλή προοπτική. Δυστυχώς τα πράγματα ξέφυγαν και όλα αυτά ξεκίνησαν κι από την πίεση να γίνει η ομάδα ανταγωνιστική. Επικοινωνιακά ο Γιάννης Αλαφούζος ήταν εκείνος που πρώτος τα έβαλε με το «σύστημα», ήταν επίσης ένας παράγοντας που φαινόταν πως θα έκανε μια συνετή διαχείριση, χωρίς ο Παναθηναϊκός να ξεφύγει οικονομικά. Όμως οι εντυπώσεις που μετράνε είναι οι τελευταίες και μετά λόγου γνώσεως πιστεύω πως σε όλους τους τομείς, η «ισπανική» υποχώρηση, από το να καμφθεί και να κάνει με Στραματσόνι ένα κάρο μεταγραφές που εκτροχίασαν τελείως την κατάσταση, αλλά και πολλές επιλογές σε επικοινωνιακό επίπεδο και πολύ πριν από τις πρόσφατες, αφήνουν σε ένα μεγάλο μέρος του κόσμου μια κακή εντύπωση. Προσωπικά σε εμένα είχαν φανεί κάποια σημάδια πως το πράγμα δεν πάει καλά, από ορισμένες επιλογές προσώπων σε πόστα μέσα στην ομάδα ειδικά τα τελευταία 2-2,5 χρόνια. Κι αυτές οι επιλογές και οι αποχωρήσεις μου έδειχναν κάποια σημάδια, που με προδιέθεταν αρνητικά.
Τα διδάγματα από αυτή την ιστορία είναι πολλά, αλλά ο καθένας τα βλέπει από τη δική του σκοπιά. Πάντως και το περιβάλλον του Παναθηναϊκού θα πρέπει να κάνει την αυτοκριτική του και να θυμούνται όλοι πως για να βγεις με όσο γίνεται λιγότερες απώλειες από μια δύσκολη κατάσταση, πρέπει να υπάρχει ενότητα, ομόνοια και πίστη πάντα στην επόμενη μέρα. Αν υπάρξει κάποια προοπτική με ειλικρίνεια, όσο δύσκολη απόφαση και αν πρέπει να πάρει, μπορεί να πετύχει μόνο αν επιστρέψει το «δέσιμο» μεταξύ όλων στον Παναθηναϊκό. Ένα βέβαιο δίδαγμα είναι πως όταν η πολιτική μπαίνει μέσα στο ποδόσφαιρο, του τρώει και αυτού, όπως σε όλα τα πράγματα, τα σπλάχνα.
Όσο για τη δική μου ομάδα, υπάρχουν ορισμένοι που γκρινιάζουν ακόμα για μεταγραφές που δεν έγιναν, για λεφτά που δεν δόθηκαν σε ορισμένα ονόματα παικτών που μπορεί να έβγαιναν μπορεί και όχι. Η ΑΕΚ μεγαλώνει με την προοπτική της δημιουργίας του σπιτιού της, εκεί που θα ξαναγίνει πραγματικά θα μεγαλουργήσει. Έχω γκρινιάξει αυτά τα χρόνια, έχω κάνει κριτική στον Μελ, έγιναν πράγματα στην ΑΕΚ που διορθώθηκαν αυτές τις τελευταίες σεζόν. Το βέβαιο είναι πως όλοι μας με την περίπτωση του Παναθηναϊκού, θα πρέπει να θυμόμαστε τι πρέπει ν’ αποφύγουμε για να μην ξαναπάμε εκεί. Να είναι καλά ο Μελισσανίδης και δεν πειράζει εμείς για να ξεθυμάνουμε ας λέμε και καμιά κουβέντα (μ…κία) παραπάνω.
Ακολουθήστε τον bwinΣΠΟΡ FM 94.6 στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι τα τελευταία νέα από την Ελλάδα και τον κόσμο.
