Αν ο Τσάβι δεν παρασυρθεί στα mind games του Ζοτς, περνάει ο ΠΑΟ

Πρώτα απ’ όλα να ευχηθώ και στις δύο ελληνικές ομάδες, να πάνε μέχρι το τέλος. Τους αξίζει και θέλω κάποια στιγμή, να γίνουμε μάρτυρες μιας επικής μονομαχίας ανάμεσα στους «αιώνιους» σε έναν τελικό Ευρωλίγκας. Το αξίζουν αμφότεροι και οι δύο τουρκικές ομάδες είναι τα τελευταία εμπόδια για να βρεθούν στην Πόλη. Αν προτιμάτε τα προτελευταία, για μια συνάντηση στο ιδανικότερο μέρος και για έναν τελικό που θα μείνει στην ιστορία.

Ένα πράγμα που μου έχει κινήσει πολλές φορές το ενδιαφέρον να γράψω όλες αυτές τις ημέρες, από τη στιγμή που έγινε γνωστό πως ο Παναθηναϊκός θ’ αντιμετωπίσει τη Φενέρ, είναι το όλο γαϊτανάκι του συναισθηματικού μπλεξίματος, το οποίο έχουν βοηθήσει να πάρει έκταση και οι συνάδελφοι μου, αλλά κυρίως απ’ όσο διαβάζω σε μηνύματα στις σχετικές ειδήσεις και ορισμένοι από τους ίδιους τους οπαδούς του Παναθηναϊκού.

Διάβασα τη συνέντευξη που έδωσε ο Ζοτς στον μπασκετικό συνάδελφο Σωτήρη Βετάκη στο sdna. Είχε πράγματα να πει και μου προκάλεσαν ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Μέσα από τα λόγια του, στο δικό μου μυαλό τουλάχιστον, ο Ομπράντοβιτς θέλησε να δημιουργήσει ένα συναισθηματικό μπλέξιμο στους οπαδούς του Παναθηναϊκού. Ο σεβασμός που δικαίως αποπνέει αυτό το πρόσωπο στους «πράσινους» είναι δεδομένος. Όμως υπάρχουν και άλλες παράμετροι που μπαίνουν στην εξίσωση με την παρουσία του Ομπράντοβιτς σε αυτά τα παιχνίδια.

Αυτό που ο Ομπράντοβιτς θέλει να βάλει στην εξίσωση είναι η σύγκριση με τον τωρινό προπονητή που ήδη έχει πετύχει κάτι σπουδαίο. Μια ομάδα με φοβερούς παίκτες, αλλά με σοβαρή έλλειψη συνοχής στην εκκίνηση της χρονιάς, αυτή τη στιγμή μοιάζει να βρίσκεται στο top της φόρμας της, πράγμα που δεν συμβαίνει, κατά την ταπεινή μου άποψη, ούτε με τη Ρεάλ, ούτε με την ΤΣΣΚΑ αυτή τη στιγμή. Ο Ζοτς ξέρει πως για να έχει τύχη για το break, πρέπει να επιστρατεύσει όλη του την καπατσοσύνη, την πονηριά, αλλά και τη δική του παρακαταθήκη σε σύγκριση με έναν προπονητή, που θεωρώ πως έχει τα φόντα να γράψει δικές του λαμπρές σελίδες στην ιστορία του Παναθηναϊκού. Η σύγκριση με οποιονδήποτε κόουτς, ακόμα και μετά από 50 χρόνια, πάντοτε θα γίνεται. Αυτό ίσως αποτελεί ένα όπλο που θέλει να επιστρατεύσει ο Ζοτς.

Μπαίνει επίσης στην εξίσωση η παράμετρος του φανατισμού. Γιατί σίγουρα, είναι διαφορετικό να έχεις απέναντι σου μια ομάδα με έναν προπονητή αδιάφορο ή και αχώνευτο στο ελληνικό και ειδικότερα στο Παναθηναϊκό μπασκετικό κοινό και άλλο να έχεις απέναντι τον «Ζοτς». Ο Πασκουάλ το γνωρίζει αυτό, όπως γνωρίζει πολύ καλά πως ο Ομπράντοβιτς θα θελήσει να ρίξει το βάρος του φαβορί πάνω στην δική του ομάδα. Στην πραγματικότητα αυτό ισχύει, αλλά όχι με τον τρόπο που θέλει ο Ζοτς.

Ο Ομπράντοβιτς που δεν συμβιβάζεται με την ήττα θα κάνει τα πάντα. Θα προσπαθήσει να κάνει ροντέο τα ματς, θα μιλάει στους διαιτητές θα κάνει τα δικά του. Εκεί ακριβώς είναι που θα πρέπει να τον αντιμετωπίσει και το κοινό ως αντίπαλο και όχι σαν έναν άνθρωπο που έχει μια τεράστια κληρονομιά στον Παναθηναϊκό.

Σαν συμπέρασμα: Αν ο Πασκουάλ επικεντρωθεί στο καθαρά μπασκετικό κομμάτι και πιστεύω πως έχει απόλυτη συναίσθηση πως αυτό πρέπει να κάνει, τότε οι «πράσινοι» δύσκολα θα χάσουν αυτή τη σειρά. Ο Παναθηναϊκός αντιμετωπίζει μια ομάδα που είναι θαυμάσια, αλλά δεν έχει το βάρος της φανέλας του, ούτε και σαν ρόστερ το μέγεθος που θα έπρεπε. Ο πραγματικός του αντίπαλος είναι ο κακός του εαυτός και τα mind games που θα επιστρατεύσει ο πολυμήχανος Ζέλικο.

ΥΓ: Σεβαστές οποιεσδήποτε διαφωνίες και σαφώς δεν μπορώ να υποδείξω εγώ τη συμπεριφορά των οπαδών μιας οποιασδήποτε ομάδας απέναντι σε οποιονδήποτε. Το συγκεκριμένο κείμενο αποτυπώνει τη δική μου αντίληψη, πάνω σε μια δύσκολη συναισθηματικά κόντρα που θα υπάρξει και σίγουρα θ’ αποτελέσει σημείο αναφοράς στους αγώνες για την πρόκριση στο Final Four.