Υπάρχουν κάποιες σπάνιες στιγμές που αρχίζεις να γράφεις ένα κείμενο από το τέλος. Έχει την εξήγησή της, αυτή η σημερινή επιλογή της στήλης, μιας και με αφορμή την συμπλήρωση των επτά ετών από την αποφράδα μέρα της οριστικής πτώσης της Ένωσης σε ένα πολύ θερμό, για τα δεδομένα της εποχής, απόγευμα στο Περιστέρι ήρθε να σφραγιστεί το φινάλε ενός κύκλου. Το κλείσιμο ενός κεφαλαίου, που όποιος έβλεπε ξεκάθαρα μετά το καλοκαίρι του 2008, φάνταζε πολύ πιθανό, μέσα στην πενταετία που ακολούθησε μέχρι το 2013.
Ακόμα και για αυτήν, την πιο μαύρη στιγμή της, η ΑΕΚ μπορεί να είναι υπερήφανη. Μπορεί να έχει να λέει ο κάθε Ενωσίτης πως δεν υπήρξε κάποια κρατική παρέμβαση για να μην πέσει, δεν θυμάμαι κανέναν πολιτικό ποτέ να μιλάει για πολιτικό κόστος και τα λοιπά. Η Ένωση δεν μπορούσε να συνεχίσει έτσι όπως είχε καταντήσει από τα φρικτά λάθη και επιλογές όλων των διοικήσεων από τη στιγμή που άλλαξε η σκυτάλη από το δίδυμο Μελισσανίδη-Καρρά, στον Μιχάλη Τροχανά. Κανείς βέβαια, ακόμα και αν ήταν προφήτης, δεν θα μπορούσε να διανοηθεί πως θα μπορούσε να συμβεί τέτοια καταστροφή σε βάθος χρόνου 18 ετών, που συντελέστηκε από το 1995 μέχρι το 2013.
Κατανοώ πως πολλές φορές αποτελούν στα μάτια των αντιπάλων της Ένωσης, μια φοβερή υπερβολή, πολλές αντιδράσεις και γεγονότα που συμβαίνουν στην ΑΕΚ. Έτσι όμως γίνεται με τα μεγάλα πάθη και προφανώς και αυτό συμβαίνει γιατί η Ένωση είναι γένους θηλυκού! Αυτή η ομάδα που μόνο ακραίες καταστάσεις μπορεί να χαρίσει στους φίλους της, ακόμα από το ένα ημίχρονο στο άλλο στο ίδιο παιχνίδι, ακόμα και από το ένα πεντάλεπτο του αγώνα σε ένα άλλο.
Ο κόσμος πλέον ήταν προετοιμασμένος σε μεγάλο βαθμό, όταν γράφτηκε αυτή η σελίδα. Γνωρίζω πως το ίδιο ισχύει και για πολλά παιδιά που καλύπτουν το ρεπορτάζ καθημερινά και το έκαναν και τότε. Ένα από τα πιο σκληρά βιώματα ενός φιλάθλου και οπαδού που υποστηρίζει μια μεγάλη ομάδα, έναν σύλλογο που σου φαίνεται αδιανόητο πως μπορεί να πέσει κάποια στιγμή, είναι η στιγμή ενός υποβιβασμού. Όλοι όμως γνώριζαν πως αυτός που θα αναλάβει τη δουλειά για την αναστήλωση και την εκκίνηση της νέας εποχής της ΑΕΚ, δεν θα μπορούσε, γιατί έτσι είναι η φτιαξιά του, να μην πετύχει.
Για να υπάρξει αυτό το συναίσθημα της βεβαιότητας πως η ΑΕΚ θα επανέλθει και μάλιστα δριμύτερη, έπρεπε να υπάρχει μια απαραίτητη εγγύηση. Όχι μόνον για το αγωνιστικό κομμάτι και το αν θα ξαναγίνει η Ένωση αυτή που ήταν και ακόμα πιο ισχυρή. Αυτό φάνηκε ειδικά την χρονιά της Β’ Εθνικής που η Ένωση έδειξε σε ματς Κυπέλλου το πόσο βαριά φανέλα έχει και ειδικά στα ματς με τον Ολυμπιακό.
Θα έπρεπε σαφώς να υπάρχει ένας άνθρωπος που θα μπορούσε να την καθοδηγήσει σε ασφάλεια, σε ένα μέλλον που δεν θα είχε άλλες περιπέτειες και που πάνω απ’ όλα θα φρόντιζε ο Δικέφαλος να επιστρέψει στο σπίτι του. Να επιστρέψει στα πάτρια εδάφη. Πολεμήθηκε σκληρά αυτή η προσπάθεια, αλλά όπως κάθε φορά που είναι αναγκασμένη να νικήσει, γιατί δεν μπορεί να χάσει, η ΑΕΚ, αλλά και ο Μελισσανίδης προσωπικά, κέρδισαν πολυμέτωπο πόλεμο για να βρεθεί η ομάδα στην Αγιά-Σοφιά.
Ακόμα και με την ΑΕΚ να ξεκινά από την τρίτη Εθνική, η καθημερινή ενασχόληση των αντιπάλων και ειδικά των φιλικά προσκείμενων μέσων στον Ολυμπιακό, έδειχναν από τις πρώτες ημέρες που ανέλαβε, το ποιος θα ήταν ο μεγάλος αντίπαλος που περίμεναν για τα επόμενα χρόνια. Και ποιος θα ήταν εκείνος που θα ξαναγύριζε την κατάσταση σε μια απόλυτη ισορροπία στο παρασκήνιο, μετά από ένα σκληρό μονοπώλιο.
Οι στιγμές που κρατάω σε αυτή την επταετία από τότε που η ΑΕΚ βρέθηκε στο χειρότερο σημείο της ιστορίας μέχρι σήμερα είναι πολλές. Όμορφες στιγμές με εναλλαγές συναισθημάτων. Οι εικόνες που κρατάω πάρα πολλές, η κατάκτηση του πρωταθλήματος, ο κερδισμένος τελικός με τον Ολυμπιακό, όλες οι νίκες στα ντέρμπι ειδικά τη σεζόν του τίτλου.
Ωστόσο ένα ματς που για κάποιο λόγο, χωρίς να είναι τόσο καθοριστικό, μου έχει μείνει πολύ χαραγμένο ήταν εκείνη η απίθανη ανατροπή στις καθυστερήσεις στην Ριζούπολη με τον Αχαρναϊκό. Ένα ματς που για έναν παράξενο λόγο, οδήγησε σε ένα πρωτοφανές ξέσπασμα των φίλων της Ένωσης που ήταν εκείνη την ημέρα στο γήπεδο. Η μόνη λογική σκέψη που κάνω, είναι πως αυτό το ματς περικλείει όλα τα ακραία συναισθήματα που μπορεί να βιώσει κάποιος, σαν οπαδός της Ένωσης. Σε ένταση ίσως αυτό το ματς ισοδυναμεί με την μαγική ανατροπή του 3-2 απέναντι στον Ολυμπιακό.
Λάθη φυσικά έγιναν και θα γίνονται. Σε αυτά τα χρόνια η ΑΕΚ θα μπορούσε να είχε χειριστεί καλύτερα πολλές καταστάσεις, για να βρίσκεται σε ακόμα πλεονεκτικότερη θέση σήμερα ειδικά στην διαχείριση του υλικού και των επιλογών. Η κριτική πάντοτε είναι απαραίτητη. Ωστόσο αυτό που κρατά κανείς είναι το απίθανο επίτευγμα της κατάκτησης ενός τίτλου που έλειπε από το 1994 από την ΑΕΚ, πρόπερσι και βέβαια το γεγονός πως αυτό επιτεύχθηκε μόλις στην 3η σεζόν της επιστροφής της στην μεγάλη κατηγορία. Όπως φυσικά και πάνω απ’ όλα το γεγονός πως σύντομα η ΑΕΚ επιστρέφει στο σπίτι της, στο δικό της γήπεδο. Στο σπίτι του κόσμου της.
Η ΑΕΚ, όπως και κάθε υγιής οργανισμός, δεν πρέπει να λησμονεί ποτέ ακόμα και την πιο μαύρη στιγμή της. Μπορεί ακόμα και γι’ αυτή να είναι περήφανη σαν οργανισμός. Το ματς στο Περιστέρι κόντρα στον Ατρόμητο, σαν σήμερα πριν από επτά χρόνια και η ήττα με 1-0, ήταν το τέλος ενός κύκλου της τεράστιας περιπέτειας αυτού του μοναδικού σε ιστορία, συγκινήσεις και συναισθήματα συλλόγου. Γιατί η ιστορία της ΑΕΚ δεν έχει τέλος, μόνο αρχή…
Ακολουθήστε τον bwinΣΠΟΡ FM 94.6 στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι τα τελευταία νέα από την Ελλάδα και τον κόσμο.
