Oυδείς αναντικατάστατος στην ΑΕΚ, αλλά ενοχλεί η κοροϊδία

Γράφει ο Κώστας Μιαούλης

Το φινάλε του Λάζαρου στην ΑΕΚ, ήταν λίγο πολύ το αναμενόμενο. Πολλές φορές μέχρι σήμερα, είδα ποδοσφαιριστές, αλλά και αθλητές από άλλα σπορ να κάνουν κινήσεις που έδειχναν πόσο δεμένοι είναι με μια ομάδα και η συμπεριφορά τους στη συνέχεια να αποδεικνύει το τελείως αντίθετο.

Πόσες και πόσες φορές δεν είχα δει μπροστά μου τον Αλέκο Αλεξανδρή να φιλάει τον Δικέφαλο στη φανέλα. Ήμουν εκείνος που αποκάλυψα πως ο Μιχάλης Κωνσταντίνου ήταν ο μόνος που δεν μάσησε από τους «πράσινους» στο αλήστου μνήμης ματς της Ριζούπολης. Τη συνέχεια τη θυμάστε.

Εδώ έχουμε να κάνουμε με έναν άνθρωπο που είναι δηλωμένος Ολυμπιακός και αυτό είναι αναφαίρετο δικαίωμα του. Παρά την μυθική σεζόν που έκανε, δεν πιστεύω πως είναι ένας παίκτης που δεν μπορεί ν’ αντικατασταθεί, ωστόσο. Δεν με απασχολεί πού θα πάει από τη στιγμή που δεν επιθυμεί να συνεχίσει στην ΑΕΚ. Εκείνο που με ενόχλησε περισσότερο ήταν πως εκείνος είχε αποφασίσει από νωρίς μέσα στη σεζόν, την επιλογή του, την ώρα που τουλάχιστον ο ίδιος σε τηλεοπτική του συνέντευξη έχει παραδεχτεί πως υπήρχε οψιόν για έναν ακόμα χρόνο.

Όπου υπάρχει καπνός, υπάρχει και φωτιά. Η ΑΕΚ δεν μπορεί να μην γνώριζε πως ο Λάζαρος σε πολύ μεγάλο κομμάτι της σεζόν μαγείρευε την μετακίνηση του. Σαφώς αυτό δεν επηρέασε την απόδοση του, στην Ένωση θα ήμουν αχάριστος να γράψω κάτι τέτοιο. Ωστόσο οι φήμες είχαν αρχίσει ν’ απλώνονται από την ώρα που ο Λάζαρος γύρισε στην Εθνική και συγκεκριμένα από το ματς με το Γιβραλτάρ στο Φάληρο, όπου ο Χριστοδουλόπουλος είχε ιδιαίτερα εγκάρδιες συνομιλίες με τον κόσμο εκεί.

Κάτι που τώρα ξαναφέρνω στο μυαλό μου, παρότι εκείνη την ημέρα μου είχε κάνει εντύπωση. Στο ματς με τον Ολυμπιακό στη ρεβάνς του Κυπέλλου, ο Λάζαρος σημειώνει το πρώτο γκολ, αλλά δεν πανηγυρίζει καν. Απλώς περπατά και δείχνει με το δάχτυλο τον άνθρωπο που του έβγαλε την ασίστ και ήταν ο Μιχάλης Μπακάκης. Τα σημάδια ήταν εκεί, αλλά ίσως δεν θέλαμε να τα δούμε. Η βεβαιότητα του τελευταίου 1,5 μήνα από το «ερυθρόλευκο» ρεπορτάζ, δεν μπορεί να αποτελούσε στοιχείο συμπτωματικό και η ΠΑΕ ΑΕΚ το γνώριζε. Αυτό εξηγεί και την μη χρησιμοποίηση του ως βασικού, στα παιχνίδια από ένα σημείο και μετά.

Επιπλέον εδώ δεν είχαμε να κάνουμε με μια απλή φημολογία. Εδώ μιλάμε για συγκεριμένα ποσά που είχαν βγει, μπόνους, καθαρά κτλ. Ο Μελ ήταν φορτωμένος εδώ και καιρό με αυτή την υπόθεση. Κι ήταν απόλυτα φυσικό γιατί για την ΑΕΚ υπήρχε ένας ακόμα χρόνος συμβόλαιο. Επιπλέον δεν περιμένεις από κάποιον που ευεργέτησες, αφού η Ένωση έβγαλε τον Λάζαρο από τα ποδοσφαιρικά αζήτητα, να συμπεριφερθεί με αυτόν τον τρόπο.

Οτιδήποτε και αν προσπαθεί να παρουσιάσει τώρα ο Λάζαρος, σαν αντεπιχείρημα, πολλά από τα παραπάνω δείχνουν πως ο Χριστοδουλόπουλος το είχε αποφασίσει το επόμενο βήμα εδώ και καιρό. Το να λέμε πως είναι αποκλειστικά οικονομικό το ζήτημα, θεωρώ πως είναι και άδικο, όταν κάποιος δεν κάθεται να κουβεντιάσει καν, αν δεχτούμε πως η δική του πλευρά έχει δίκιο, με την ομάδα που τον έβγαλε από την ποδοσφαιρική αφάνεια.

Πιο πολύ με πειράζει η αποκάλυψη πως ο Λάζαρος την παραμονή του τελικού έστειλε το εξώδικο, μαζί βέβαια με την ομάδα της καρδιάς του. Είναι προσβολή για μένα, ακόμα και απέναντι στον ίδιο του τον εαυτό, έστω και αν δεν μπορεί να το αντιληφθεί. Απέναντι στην δική του προσπάθεια και αυτής των συμπαικτών του, σε αυτή τη μεγάλη χρονιά.

Όπως έχω πει και γράψει, τίποτε δεν μπορεί να με ξαφνιάσει δυσάρεστα. Πάντα ακόμα και από τον πλέον ευεργετημένο, περιμένω το χειρότερο. Όχι όμως να τραγουδάς και εναντίον της ομάδας που έχεις κλείσει και είναι και η ομάδα που υποστηρίζεις, για να αποδείξεις τι; Πως το φταίξιμο είναι της ΑΕΚ;

Καθαρά ποδοσφαιρικά πιστεύω πως είναι δύσκολο να ξανακάνει χρονιά σαν την φετινή. Μάλιστα σε μια ομάδα που πλέον θα έχει ένα καινούριο ρόστερ. Από την άλλη ο καθένας κάνει τις επιλογές του. Άλλος προτιμά το περισσότερο χρήμα και άλλος την αληθινή δόξα. Τον λόγο πλέον και για τα όσα είπε περί απειλών και για το συμβόλαιο του έχει η δικαιοσύνη. Ελπίζω να του κόβει αρκετά για να μην γίνει ακόμα πιο μισητός σε έναν κόσμο που τον αγκάλιασε σε μια πολύ δύσκολη, ίσως τη δυσκολότερη περίοδο της καριέρας του.