Μια αχτίδα φωτός για την ΑΕΚ με την υπογραφή των Πολωνών

Παρά την απογοήτευση που υπήρχε στο «κιτρινόμαυρο» στρατόπεδο και την αρνητική τελευταία εικόνα στο προηγούμενο παιχνίδι των πλέι-οφ με τον ΠΑΟΚ, τόσο στην εκπομπή του Δημήτρη Τσακίρη το μεσημέρι του Σαββάτου, όσο και στην επικοινωνία μας με τους φίλους ακροατές μαζί με τον Τάσο Τσατάλη, είχα στο μυαλό μου ένα θετικό αποτέλεσμα, όχι γιατί το 1-1 με τον Ολυμπιακό για την ΑΕΚ είναι ένας λόγος πανηγυρισμού. Αλλά, επειδή συζητάμε, με βάση τα φετινά δεδομένα, την τωρινή κατάσταση, με τις συνθήκες που έχουν διαμορφωθεί, ένα ισόπαλο αποτέλεσμα στο «Καραϊσκάκη» θα κρατούσε την ΑΕΚ ψυχολογικά, έστω με το ελάχιστο δυνατό προβάδισμα, στη μάχη της 3ης θέσης. Μιλάμε πάντα για τις συνθήκες που διαμορφώνονται την κάθε στιγμή, σε μια σεζόν που έχουν προηγηθεί πολλά και απογοητευτικά για την Ένωση.

Για να συμβεί κάτι τέτοιο, υπήρχαν κάποιες απαραίτητες προϋποθέσεις στο μυαλό μου. Όχι, για να είμαι ειλικρινής, φοβόμουν, πως το σενάριο για καλό αποτέλεσμα, μέχρι Χ, όπως είχα εκτιμήσει, θα μου χαλούσε, αν έμπαινε μπροστά στο σκορ ο Ολυμπιακός. Αυτό το γεγονός, δηλαδή πως σε ένα πρώτο 25λεπτο που η ΑΕΚ μπήκε πολύ καλά στο Φάληρο, έκανε συνεχείς επιθέσεις, με τελικές, με κανονικές απόπειρες να επιτεθεί, με κόσμο στην αντίπαλη περιοχή και με οργανωμένο ποδόσφαιρο, θα καθιστούσε άδικο, με βάση την εικόνα, «ερυθρόλευκο» προβάδισμα στο τέλος του ημιχρόνου. Φυσικά και δεν θα ήταν η πρώτη φορά που η κιτρινόμαυρη ομάδα, θα αδικούσε τον εαυτό της. Το γεγονός πως αντέδρασε εκεί, στο συγκεκριμένο γήπεδο, κάνει ακόμα πιο σημαντικό το αποτέλεσμα. Η ΑΕΚ έβγαλε ένα πολύ δύσκολο πρόγραμμα των αρχικών τριών αγώνων στα πλέι-οφ και τώρα οφείλει να πάρει τρίποντα που θα την φέρνουν σε θέση ισχύος για την 3η θέση.

Αυτό που είχε στο αποψινό παιχνίδι η ΑΕΚ, σε σύγκριση με άλλα ντέρμπι, είναι πως στον τρόπο που εκδήλωνε τις επιθέσεις της, φαινόταν να έχει καλύτερο σχέδιο. Προσπάθησε πάρα πολύ να χτυπήσει στην πλευρά, κυρίως του Κένι Λαλά, ο Λιβάι πήγε περισσότερο σε ατομικές ενέργειες. Ο Αραούχο κουβάλησε πολύ μπάλα, επιστρέφοντας περίπου στη μεσαία γραμμή, για να διασπάσει ο ίδιος και να αφήσει χώρο στον Τσούμπερ και τον Άμραμπατ. Πάνω απ’ όλα όμως αυτός που βοήθησε με τον τρόπο του, να μοιράζεται σωστά η μπάλα, χωρίς να χρειαστεί να πράξει υπερβολικά πράγματα μέσα στο γήπεδο, ήταν ο Γκρέγκορζ Κριχόβιακ. Μεστός και ουσιαστικός στο παιχνίδι, θεωρώ πως μαζί με τον σκόρερ Σιμάνσκι που έκανε πάρα πολλές δουλειές και φυσικά ήταν οι δύο άνθρωποι που έκαναν τη δουλειά σωστά, πράγμα που δεν είχε σε τέτοιο βαθμό σε άλλα παιχνίδια, η ΑΕΚ στο κέντρο της. Μαζί και ο Τσούμπερ που μαζί με τον Λιβάι χώνονταν περισσότερο στην αντίπαλη περιοχή. Μου άρεσε και η επιλογή του 4-3-3 προς το τελευταίο κομμάτι του ματς από τον Σωκράτη Οφρυδόπουλο.

Φυσικά, για ένα ακόμα παιχνίδι, θα μπορούσαν να κοστίσουν, έναν ακόμα αγώνα, οι σοβαρές παραφωνίες στην άμυνα. Ο Μοχαμάντι φέρει ευθύνη στο πόσο μακριά από τον Μασούρα βρίσκεται στη φάση του πρώτου γκολ, πολύ μέτρια η παρουσία των Μήτογλου και Βράνιες. Ο Ρότα ήταν αρκετά καλύτερος, σε απόδοση από τους υπόλοιπους της τετράδας. Η ΑΕΚ θα πρέπει να βελτιώσει πολλά πράγματα, ενόψει της συνέχειας των πλέι-οφ, αλλά φαίνεται να έχει κάπου ν’ ακουμπήσει, ψυχολογικά και ουσιαστικά μετά από καιρό. Στο αποτέλεσμα που πήρε και στο πρόσωπο που της κάνει διαφορά στο κέντρο.