Aυτά τα μετάλλια είναι από τα κόκκαλα βγαλμένα

Αυτή την ώρα τα Γιάννενα γκρεμίζουν τα τείχη, προκειμένου να υποδεχτούν τον ήρωα τους, τον Ολυμπιονίκη της κωπηλασίας, Στέφανο Ντούσκο. Λίγες ώρες νωρίτερα ο Μίλτος Τεντόγλου, με μια ιδιαίτερη χαλαρότητα που σε κάνει να αναρωτιέσαι πώς μπορεί Έλληνας άλτης που είχαν μεγάλες επιδόσεις, αλλά διαχρονικά σοβαρά θέματα με την ψυχολογία και τα κρίσιμα άλματα, πετούσε στην τελευταία προσπάθεια του στο χρυσό. Κι ο γίγαντας Λευτέρης Πετρούνιας που ξεπέρασε τον εαυτό του και πάρα πολλά εμπόδια και τραυματισμούς, προκειμένου να βρεθεί στο Τόκιο και να έχει το κουράγιο, να βρεθεί στο βάθρο. Αλλά και να ανανεώσει το ραντεβού με τη δική του ιστορία, για το Παρίσι, εκεί που θα θελήσει να αποχωρήσει στην κορυφή, όπως ο ίδιος υποσχέθηκε με τις δηλώσεις του.

Τα κορίτσια της κωπηλασίας, η Κορακάκη, ο Γκολομέεβ έκαναν τη δική τους προσπάθεια. Όπως και ο Θοδωρής Ιακωβίδης που με την δική του μοναδική εξομολόγηση, έριξε τα φώτα και έδωσε τη σωστή διάσταση στο θέμα. Πώς οι αθλητές από μια χώρα, με σημαντικές στερήσεις για 11 χρόνια, χτυπημένη πλέον και από την πανδημία, καταφέρνουν να διακρίνονται. Παρά το γεγονός πως όλοι και όλα είναι εναντίον τους. Παρότι ξεπερνούν τα όρια των στερήσεων, ακόμα και απλών καθημερινών αναγκών, είναι συνεπείς, με την ιστορία τη δική τους και πάνω απ’ όλα με την συνέπεια που αισθάνονται οι ίδιοι να έχουν στις πλάτες τους, προερχόμενοι από την χώρα που γέννησε τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Αυτά τα μετάλλια και αυτές οι επιτυχίες, κάτω από αυτές τις συνθήκες, είναι κυριολεκτικά από τα κόκκαλα βγαλμένα.

Αν μπορούμε να συνειδητοποιήσουμε τι έχει συντελεστεί αυτές τις μέρες, τότε και μόνο τότε, θα είμαστε σε θέση, να καταλάβουμε τι έχουν καταφέρει αυτά τα παιδιά και μόνο ευρισκόμενα εκεί. Μετά από σημαντικά προβλήματα και στερήσεις. Με μια πολιτική ηγεσία που εξαιτίας της πανδημίας, θεώρησε σκόπιμο να κατεβάσει τα ρολά στον ερασιτεχνικό και ημιεπαγγελματικό αθλητισμό. Με τις Ομοσπονδίες κατά κύριο λόγο , να ασχολούνται περισσότερο με τις προεκλογικές εκστρατείες των υποψηφίων και λιγότερο με τους αθλητές που περίμεναν πώς και πώς μια βοήθεια από το πουθενά. Όπως το ίδιο αγνοημένοι ήταν και από τις προηγούμενες κυβερνήσεις, αυτή την δύσκολη δεκαετία και βάλε που προηγήθηκε.

Πάνω απ’ όλα είναι αγνοημένοι και από εμάς τα ΜΜΕ. Κι από τον ίδιο τον κόσμο. Γιατί όλη αυτή η διαδικασία θα μπορούσε να είναι πολύ πιο εύκολη γι’ αυτούς ή τουλάχιστον λιγότερο επώδυνη, αν στο κοινό, υπήρχε η κατάλληλη αθλητική παιδεία και αν στα ΜΜΕ δεν υπήρχε μόνον ενδιαφέρον για αυτά που λέμε πως είναι εμπορικά προϊοντα. Την συγκεκριμένη εποχή μόνον το ποδόσφαιρο είναι τέτοιο και ούτε αυτό καλά-καλά. Από την άλλη ο Τύπος έχει σημαντική ευθύνη, για την περιορισμένη κάλυψη των γεγονότων στα υπόλοιπα σπορ, που στους Ολυμπιακούς Αγώνες φέρνουν τις διακρίσεις. Κακά τα ψέματα όμως τα ΜΜΕ, προσαρμόζονται πάντοτε σε αυτά που θέλει το κοινό. Δύσκολα, επομένως, θα περίμενα συμμετοχή για κουβέντα, έστω για πόλο ή χάντμπολ, πολύ λιγότερο για ατομικά αθλήματα, από ένα κοινό που χωρίζεται κάτω από οπαδικές σημαίες και ακόμα χειρότερα, μπαίνει στα χαρακώματα για παράγοντες.

Η δική μου γενιά, αυτοί που είμαστε στα μέσα των 40, ίσως είναι η τελευταία που συνήθιζε να πηγαίνει να δει και κάτι άλλο εκτός από ποδόσφαιρο και μπάσκετ. Πολύ δύσκολα θα συναντήσεις σήμερα εφήβους ή και πιο μεγάλα παιδιά, που να έχουν κάτσει να παρακολουθήσουν ακόμα και τηλεοπτικά κάποιο άλλο σπορ.

Για όλους αυτούς τους λόγους, αυτά τα τρία μετάλλια και κάποια ακόμα που πιστεύω πως θα έρθουν τις επόμενες ημέρες, αποτελούν έναν πραγματικό άθλο. Η παρουσία και μόνον εκεί στο Τόκιο, των Ελλήνων αθλητών συνιστά άθλο. Με όλη μου την ψυχή αν και η πιο συνεπής Εθνική ομάδα όλων των εποχών στην πατρίδα μας, αυτή του πόλο, καταφέρει να μπει στη μάχη των μεταλλίων θα αποτελεί έναν ανεπανάληπτο άθλο. Ειδικά όταν το συγκεκριμένο σπορ, ταλαιπωρήθηκε από τα ομαδικά τουλάχιστον, ίσως περισσότερο απ’ όλα τα υπόλοιπα.