Η χαώδης διαφορά και το ρίσκο που έκανε πιο επώδυνη και βαριά την ήττα

Ξέρω πως η αποψινή εμφάνιση της Εθνικής, θα ρίξει μπόλικο νερό στον μύλο της συζήτησης, για το αν αυτοί που παίζουν, αξίζουν να καλούνται, αν υπάρχουν αξιοκρατικά κριτήρια, αν υπάρχουν παρεμβάσεις και διάφορα άλλα. Επειδή σε τέτοιες συζητήσεις μπαίναμε και παλιότερα, αλλά τα αποτελέσματα με αναλαμπές, δεν είναι πολύ καλύτερα, θεωρώ πως είναι μια συζήτηση μάταιη. Από το 2014 έχουμε πέσει, κατά την ταπεινή μου άποψη, σε μια περίοδο, που, ναι μεν μπορεί να υπάρχει ατομικό ταλέντο σε παίκτες, αλλά αυτό δεν αποτελεί προϋπόθεση ότι θα πετύχεις. Η δική μας ρεαλιστική ευκαιρία, ξέρουμε πως θα υπάρξει, από τη στιγμή που γνωρίζαμε πως έχουμε στον όμιλο Γαλλία και Ολλανδία, μέσω του Nations League.

Aπό εκεί και μετά ο Γουστάβο Πογέτ, τον οποίο εκτιμώ ως προπονητή, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως θα μείνει εκτός κάδρου, έκανε μια επιλογή που δεν του βγήκε. Και ενώ φαινόταν πως δεν θα του έβγαινε για πολύ ακόμα και μετά από το 1-0, επέμεινε. Ένας προπονητής ζει και πεθαίνει με τις επιλογές του. Ο Ουρουγουανός ήθελε να μείνουμε πιο ψηλά στο κέντρο, να προσπαθήσουμε εμείς να σπάσουμε τις γραμμές των «οράνιε» ή να τους χαλάσουμε τουλάχιστον την κυκλοφορία. Αλλά φαινόταν μετά το πρώτο γκολ, ότι πριν κλείσει το ημίχρονο θα είμαστε με διαφορά τουλάχιστον δύο ή και περισσοτέρων τερμάτων. Δεν είναι κακό να μετράς τις δυνάμεις σου, αλλά όταν κάτι φανερά δεν βγαίνει, δεν επιμένεις σε αυτό ή τουλάχιστον μαζεύεσαι για να κρατήσεις το σκορ, μέχρι την ανάπαυλα σε λογικό επίπεδο. Γιατί από το 20' μέχρι το 45' οι αποστάσεις των γραμμών έγιναν τεράστιες και προσφέραμε ως Εθνική τη δυνατότητα στους «οράνιε» να κάνουν πάρτι.

Για στημένες φάσεις, πραγματικά θεωρώ πως είναι χάσιμο χρόνου να κουβεντιάσουμε την τεράστια διαφορά, που υπήρχε με αυτά τα ύψη των Ολλανδών και με αυτά που είχαμε εμείς διαθέσιμα στο γήπεδο. Ωστόσο, αυτό που θα μπορούσε να είναι πιο περιορισμένο ειδικά μετά το 1-0 και την προειδοποιητική βολή με την απόκρουση του Βλαχοδήμου, είναι το να μείνουμε ψηλά. Η Εθνική Ελλάδος ουδέποτε μπορούσε να παίξει την Ολλανδία (θυμίζω, σε φιλικό πριν την κατάκτηση του EURO 2004, εκείνη η ομάδα της Εθνική είχε δεχτεί τεσσάρα). Το πρόβλημα είναι πως αυτό το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα, με λίγα παιδιά να βρίσκονται σε καλή κατάσταση αυτόν τον καιρό, δεν είχε ιδιαίτερη τύχη, να διεκδικήσει κάτι με αυτή την προσέγγιση, πιθανότατα και με οποιαδήποτε να πάρει αποτέλεσμα. Αλλά τουλάχιστον θα μπορούσε να μην έχει παραδοθεί από το πρώτο μέρος. Από ένα σημείο και μετά οι γραμμές στο πρώτο μέρος έσπασαν, το κέντρο δεν μπορούσε να βάλει φρένο σε κανέναν Ολλανδό και η αντίδραση τόσο του κέντρου της άμυνας όσο και των ακραίων μπακ, ήταν πολύ χλιαρή ως και ανύπαρκτη για να σταματήσει τους Ολλανδούς.

Αυτή η έκδοση της Εθνικής έδειχνε, ειδικά και με το ματς με τη Γαλλία, να παλεύει να κάνει ορισμένα βήματα προόδου, αλλά σε κάθε προκριματική φάση η ουσία είναι η πρόκριση. Το να θελήσει κάποιος να ρίξει το βάρος στο ότι δεν κλήθηκαν κάποιοι και θα έπαιζαν καλύτερα, ρεαλιστικά δεν υφίσταται, γιατί απέναντι σε μια τέτοια ομάδα, αυτή η προσέγγιση παιχνιδιού απόψε, ίσως έβαζε στο κάδρο της κριτικής ακόμα και αυτούς που θα καλούνταν τώρα, αν έπαιζαν. Προσωπικά, όμως, πιστεύω ότι ο Πογέτ σε συγκεκριμένες θέσεις οφείλει ίσως να κοιτάξει παιδιά που θεωρώ ότι έχουν περάσει από το μυαλό του να κληθούν, δίχως αυτό να εξασφαλίζει ότι η εικόνα με τέτοιους αντιπάλους σαν την Ολλανδία μπορεί να είναι πολύ διαφορετική, σε κάθε περίπτωση.