AEK λέγεται η τιμωρός του Ολυμπιακού

Οποιαδήποτε και αν είναι η εξέλιξη από εδώ και στο εξής, η χρονιά για την ΑΕΚ με την κατάκτηση του Κυπέλλου είναι επιτυχημένη. Η «Ένωση» διαχρονικά είναι η ομάδα που έχει κάνει τις μεγαλύτερες «κηδείες» στον Ολυμπιακό σε ματς που κρίνονταν τίτλοι. Είναι η μόνη ομάδα που σε τελικούς έχει προβάδισμα απέναντι στους «ερυθρόλευκους» με 4-3 από το βράδυ της Τρίτης, έστω και αν ο ένας δεν έγινε. Κάποια στιγμή έφτασε στα ίσια με τους «ερυθρόλευκους» στην Α’ Εθνική στις νίκες ή κατά άλλες γνώμες με μία περισσότερη. Από την άλλη η «Ένωση» έχει υποστεί και βαριές ήττες από τον Ολυμπιακό. Ίσως αυτό δείχνει ποια ομάδα έχουν και περισσότερο άχτι οι «ερυθρόλευκοι» έστω και αν δεν είναι αυτή η αιώνια αντίπαλος.

Ο Ολυμπιακός αντιμετώπισε την ΑΕΚ σα να ήταν ένας αντίπαλος που θα νικούσε για πλάκα. Δεν βρίσκω χειρότερες τις περσινές επιλογές του Περέιρα, από αυτές που έκανε ο Σίλβα το βράδυ της Τρίτης. Όπως και η αντιμετώπιση της «Ένωσης» και του ίδιου του ματς ήταν σνομπ. Το ποδόσφαιρο τιμώρησε τον Ολυμπιακό για την αλαζονεία του με το να θεωρεί πως όλοι όσους αντιμετωπίζει στο ελληνικό ποδόσφαιρο είναι...μηδενικά. Δεν είχαν πάρει είδηση από το ματς της 13ης Φλεβάρη και το πλήρωσαν και στις 17 Μαϊου, οι πρωταθλητές.

Για να φτάσουμε μέχρι το χθεσινό ματς η χρονιά όλη μπορούσε να σε στείλει στον ψυχίατρο. Μία χρονιά που από εβδομάδα σε εβδομάδα, πλην του εξαιρετικού Γενάρη πήγαινε η ψυχολογία από το ζενίθ στο ναδίρ και ανάποδα. Αυτό ήταν φυσιολογικό ως έναν βαθμό. Η ΑΕΚ με τον τρόπο μου δομήθηκε από τον Πογέτ και μετά απέκτησε μία συγκεκριμένη ταυτότητα. Μίας ομάδας που στα ντέρμπι χάνει εξαιρετικά δύσκολα, τα κερδίζει ευκολότερα και τελικά της ταιριάζει το να μπαίνει στα ματς αυτά σαν το (αουτσάιντερ δεν το λες), αλλά σαν την ομάδα που παίζει με μαύρα στο σκάκι. Η ΑΕΚ από τον Πογέτ και μετά συμπεριλαμβανομένου και του Μανωλά κέρδισε όλα τα ντέρμπι πλην της Τούμπας. Κι αυτή αν δεν υπήρχε ο Μπαρόχα και ο (ανεβασμένος στο τελευταίο κομμάτι της σεζόν) Ντίντακ δεν είχε τραυματιστεί, ίσως να την είχε αποφύγει.

Οι μεγάλες στενοχώριες πέρα από την βαριά ήττα με τον Ολυμπιακό, ήρθαν στα ματς με τις μικρότερες ομάδες. Εκεί που η ΑΕΚ έχασε στην περιφέρεια τα αυγά και τα καλάθια, αλλά και στα γήπεδα της Αθήνας δεν πήρε εκτός έδρας νίκες. Όλη η χρονιά γενικά ήταν για να στέλνει στον... ψυχίατρο τους οπαδούς και φίλους της ΑΕΚ. Κι αυτό είναι που ο οργανισμός της καλείται να διορθώσει στο άμεσο μέλλον. Μπορείς ακόμα και με ομάδα που έχει χτυπητές αδυναμίες να κερδίσεις ντέρμπι. Το εξαιρετικά δύσκολο με μία ομάδα χωρίς βάθος και με ανάγκη ενίσχυσης τουλάχιστον σε πέντε με έξι θέσεις της βασικής ενδεκάδας είναι να χτυπήσεις τον τίτλο. Μοιραίο είναι το επόμενο level που θα πρέπει να φτάσει η «Ένωση» μετά την επιστροφή της. Αν θέλετε δεν πρέπει να μείνει στο ανάλογο επίτευγμα του Παναθηναϊκού του 2014 που τερμάτισε θεαματικά τη σεζόν εκείνη, αλλά στα επόμενα δύο έτη δεν προόδευσε. Η ΑΕΚ πρέπει να χτιστεί σαν ομάδα που θα κάνει πρωταθληματική βαθμοθηρία. Που θα ξέρει κατά κύριο λόγο να παίζει επίθεση και όχι ν’ αμύνεται. Τουλάχιστον γι’ αρχή να μπορέσει να δημιουργήσει μία ομάδα που θα έχει πιο συχνές παρουσίες απ’ όσο τώρα στις αντίπαλες περιοχές.

Οι ποδοσφαιριστές της «Ένωσης» μέσα στην πάροδο της χρονιάς, πιθανότατα ν’ αδίκησαν τους εαυτούς τους. Το απέδειξαν χθες. Οι δύο επικρατήσεις απέναντι στον Ολυμπιακό, καθιστούν για μένα πέρα για πέρα δίκαιη την κριτική που άκουσαν όλοι τους σε πολλά σημεία της χρονιάς. Πραγματικά για να κερδίσεις την πεσμένη Καλλονή δεν χρειαζόταν προπονητής. Για να μην ταπεινωθείς στην Λιβαδειά επίσης ή για να πάρεις το ματς στην έδρα του Παναιτωλικού. Η «Ένωση» είχε και άστρο κατά τη διάρκεια της σεζόν, γιατί της αρκούσαν κάποια κομβικά παιχνίδια για να «φτιάξει» την χρονιά της και ως προς την κατάταξη της στο πρωτάθλημα, αλλά και στο Κύπελλο. Μέχρι το χθεσινό ματς με ελάχιστες εξαιρέσεις η ΑΕΚ συμβάδιζε σαν ομάδα, με την παρουσία του Βάργκας.

Ο Πέτρος Μάνταλος και ο Ράφικ Τζεμπούρ καθάρισαν τους ημιτελικούς και τον τελικό. Κι οι ίδιοι, ειδικά ο δεύτερος, γνωρίζουν πως η ΑΕΚ περίμενε πολλά περισσότερα απ’ αυτούς μέσα στη χρονιά. Η διάρκεια είναι αυτή που επιβεβαιώνει το πόσο μεγάλος ποδοσφαιριστής είσαι. Ο Μάνταλος ειδικά που βρίσκεται στο κομμάτι της καριέρας του που πρέπει να ωριμάσει. Του αξίζουν πολλά «μπράβο» για την υπερπροσπάθεια, αλλά μπορεί περισσότερα και οφείλει να τα δείχνει με συνέπεια, ανεξάρτητα με το τι ζητάει ο προπονητής. Ο Γαλλοαλγερινός από την άλλη, τουλάχιστον στα τρία τελευταία ματς, ήταν αυτός που έβγαλε το κάρο από τη λάσπη. Αν η ΑΕΚ είχε αποκτήσει έναν ακόμα φορ και ο Ράφικ ερχόταν από τον πάγκο, ίσως να ήταν διαφορετική η χρονιά και στο πρωτάθλημα. Πολλά γράψαμε και για τον Άρθο. Τουλάχιστον η εμπειρία του ήταν καθοριστική όσο κυλούσαν τα παιχνίδια.

Όλοι όσοι έπαιξαν χθες ήσαν υπέροχοι. Όλα ήταν όπως άξιζε για την επιστροφή στους τίτλους για την ΑΕΚ. Περισσότερο απ’ όλους για τον συγκλονιστικό Στέλιο Μανωλά σε μία μέρα πολύ σημαντική γι’ αυτόν, 18 χρόνια ακριβώς από τη μέρα που αποχώρησε από την ενεργό δράση ως ποδοσφαιριστής. Σε πολλές στιγμές έπιασα τον εαυτό μου στο γήπεδο, να κολλάει στις αντιδράσεις του Μανωλά. Μετέδωσε τον πρωταθληματικό αέρα του νικητή που πάντοτε διέκρινε το αρχοντικό παιχνίδι του. Η ΑΕΚ έπαιξε σαν Μανωλάς στον τελικό. Κι αυτή είναι η μεγάλη επιτυχία που του πιστώνεται.

Έστω και αν πολλά απ’ όσα γράφονται έχουν σοβαρή δόση υπερβολής, όπως μετά από οποιαδήποτε μεγάλη επιτυχία, οι ομιλίες Μελισσανίδη πριν το ματς και Μπάγεβιτς όταν ορίστηκε ο τελικός της Τρίτης, θεωρώ πως έπαιξαν τον ρόλο τους. Ίσως για πρώτη φορά, συνειδητοποιώντας την κρισιμότητα των στιγμών, πήγαν πιο κοντά στην ομάδα. Επιπλέον παρότι του ζητήθηκε από τον Βαγγέλη Ασλανίδη, ο Μελισσανίδης δεν πήγε κοντά την ώρα της απονομής. Οι διοικητές ή οι ιδιοκτήτες καμαρώνουν που παίρνει η ομάδα τους Κύπελλο ή Πρωτάθλημα για να χαρεί ο κόσμος και πάνω απ’ όλα οι ποδοσφαιριστές που πρεσβεύουν το σύλλογο για την προσπάθεια τους. Δεν σηκώνουν τις κούπες μονάχοι, λες κι έπαιζαν αυτοί ποδόσφαιρο. Πολλοί από τους ξένους του Ολυμπιακού ξενέρωσαν με αυτό που έγινε στην απονομή του τίτλου στους «ερυθρόλευκους»...

Για να μην ξεχνιόμαστε πάντως: Θα χρειαστεί να κάνουν πάρα πολλά ακόμα Μπάγεβιτς και Μελισσανίδης προκειμένου να φέρουν το πράγμα σε ισορροπία και να ξεχαστεί το μακρινό 1996, όταν άρχισε το κακό.

Ο Σιδηρόπουλος έκανε δύο λάθη σοβαρά στον πειθαρχικό έλεγχο. Αν υπάρχει παράβαση στον Τζεμπούρ (δίνεται εύκολα) ευθύνη έχει ο επιπρόσθετος Κουκουλάκης γι’ αυτή τη φάση. Οι βοηθοί ήταν άψογοι.

Κάτι για τον Κοντονή. Μπορώ να κατανοήσω την αποθέωση από τους νικητές για το πρόσωπο του, ως προς τον Σιδηρόπουλο. Όμως ούτε να παρεμβαίνει εσαεί μπορεί στο ποιοι θα παίζουν διαιτητές. Επίσης είναι ο πρώτος υφυπουργός Αθλητισμού που έκανε τελικό δίχως κόσμο. Για την ακρίβεια χθες είχαμε μια prive παράσταση για τους στρατούς του Μαρινάκη και του Μελισσανίδη με όλα τα συμπαρομαρτούντα. Αυτό δεν το λες και επιτυχία. Να έχεις αποκλείσει τον κανονικό κόσμο, ώστε να είναι μέσα οι «επιστήμονες» αμφοτέρων.