Νίκη φανέλας με πολλαπλά κέρδη

Η ΑΕΚ είναι μια ομάδα που αντιδρά παράξενα, αντίθετα προς την λογική, στις δύσκολες καταστάσεις. Πιστεύω πως ανεξάρτητα από τους ποδοσφαιριστές που αγωνίζονται στην ομάδα και ανεξάρτητα και από την εποχή, το DNA αυτής της ομάδας, που σε κάνει να πιστεύεις, πως θα γίνει κάτι κόντρα στα προγνωστικά.

Στην προκειμένη περίπτωση, όταν έσκασε το θέμα του Κατίδη, πολλοί πίστεψαν πως αυτό το σκηνικό που έγινε το βράδυ της Κυριακής, ήταν η καμπάνα που ηχούσε για μια συμφορά. Η ΑΕΚ κατέβαινε απέναντι σε μια από τις πλέον δυνατές ομάδες του πρωταθλήματος, δίχως δύο σημαντικούς παίκτες της. Τον Κατίδη και τον Κορδέρο.

Tου Κώστα Μιαούλη

Ασφαλώς όπως κάθε «ροκ» ομάδα που σέβεται τον εαυτό της και αυτή τη φορά, νίκησε με έναν δραματικό τρόπο. Όπως αρέσει σε πολλούς από εμάς, όπως μας συνηθίζει να κερδίζει με αυτό το διαφορετικό στιλ. Σε ένα ματς που έπρεπε οπωσδήποτε να πάρει, με ήρωες κάποιους ξεχασμένους ή με κάποιους ποδοσφαιριστές που έχουν ακούσει ουκ ολίγα φέτος. Κι ήταν ίσως μαγικό το σενάριο με τον σκόρερ του νικητήριου τέρματος, να είναι ο γιος ενός παίκτη, της ΑΕΚ μιας άλλης εποχής.

Ο ΠΑΣ φαινόταν κάποιες στιγμές να είναι και είναι πιο ποιοτικός σαν ομάδα. Αυτό όμως είναι κάτι που το ξέρουμε. Ωστόσο αυτά τα παιδιά που συνέθεσαν αυτό το σχήμα στο ΟΑΚΑ, όφειλαν να παίξουν ένα ματς ζωής ή θανάτου στην κρισιμότερη αγωνιστική του πρωταθλήματος.

Έτσι είδαμε τον Βαλεντίνο Βλάχο να κάνει το καλύτερο του παιχνίδι, τον Φέτση να κάνει ένα πολύ καλό ματς υψηλών απαιτήσεων χρεωμένος να σταματήσει τον Ντε Βινσέντι, τον Μιχάλη Παυλή να μας θυμίζει πως δικαιούται όχι γιατί είναι ο σούπερ φορ, αλλά επειδή είναι ένας μεγάλος πολεμιστής να φοράει την βαριά φανέλα με το «11». Τον Κώστα Κοτσαρίδη να κάνει ένα πολύ ώριμο ματς και τον Ανδρέας Σταματή να σκοράρει ξανά. Ακόμα και τον Εμίλιο Φουρτάδο να κάνει αισθητή την παρουσία του στο γήπεδο για δεύτερη φορά σαν αριστερό εξτρέμ και τον Χρήστο Αρκούδα να κάνει ως αριστερός μπακ, την καλύτερη του εμφάνιση με την «κιτρινόμαυρη» φανέλα.

Δεν θα γράψω περισσότερα, γιατί αναφέρομαι περισσότερο σε νέα παιδιά και η μπάλα πρέπει να μείνει χαμηλά. Οι ίδιοι θα πρέπει να καταλάβουν πως σαν παρέα αλλά και σαν μια ομάδα που μόνο αν είναι ενωμένη θα μπορέσει να επιβιώσει, έχουν υποχρέωση να κάνουν το καλύτερο δυνατό για την βαριά φανέλα που φοράνε. Όσοι πολεμούν, έχοντας στην πλάτη τον δικό τους άνθρωπο, έχουν τύχη να αντέξουν. Οτιδήποτε κι αν καταφέρουν, παραπάνω από το αυτονόητο, θα είναι κέρδος γι’ αυτούς. Ο τσαμπουκάς πρέπει να γίνεται αντιληπτός στο γήπεδο, από τους αντιπάλους. Κι έτσι θα επιστρέψει και ο σεβασμός γι’ αυτή την ομάδα.