Ελληνικός αθλητισμός: Πλέον, μια άδεια βιτρίνα

Σε μια χώρα που όλα τα καταφύγια της νεολαίας, έχουν ισοπεδωθεί, μαζί με όλα τα υπόλοιπα, η «λυπητερή» των Ολυμπιακών Αγώνων φέρνει μπροστά μας μια πικρή πραγματικότητα. Το τελευταίο στήριγμα, των νέων ανθρώπων σε τούτη τη χώρα, ο αθλητισμός, εξέπεμψε ίσως το τελευταίο SOS, σε αυτούς τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Ξεκαθαρίζω: Δεν το αναφέρω αυτό διότι πήραμε, δύο χάλκινα μετάλλια, που στο κάτω της γραφής αυτά αξίζαμε και αυτά πήραμε.

Του Κώστα Μιαούλη

Το SOS εκπέμπεται γιατί σχεδόν όλοι οι αθλητές έκαναν υπέρβαση, τόσο οι ίδιοι, όσο και οι οικογένειες τους ή οι δικοί τους άνθρωποι για να βρεθούν σε αυτούς τους Αγώνες. Στους επόμενους διατηρώ ζωηρές αμφιβολίες, για το αν θα είμαστε σε θέση, να στείλουμε, καν, αθλητές. Απλούστατα γιατί αυτή τη στιγμή προέχει η επιβίωση και κανένας από τους αθλητές, δεν μπορεί κάτω από αυτές τις συνθήκες να προετοιμαστεί τα επόμενα τέσσερα χρόνια για τη Βραζιλία. Τα έξοδα για τον εξοπλισμό του και για τα οδοιπορικά του , μιας και για να φτάσει στους επόμενους Ολυμπιακούς θα πρέπει να παίρνει μέρος και σε αγώνες παγκοσμίου επιπέδου, τον γονατίζουν. Σε μια χώρα που διαλύεται, προφανώς δεν υπάρχει περιθώριο για αθλητισμό.

Ο αθλητισμός για κάθε χώρα, αποτελεί μια βιτρίνα. Αν τα μετάλλια στους Ολυμπιακούς Αγώνες είναι πολλά, το κράτος περνάει προς τα έξω ένα προφίλ ευημερίας. Βέβαια αυτή η βιτρίνα στην Ελλάδα – κάτι σαν τον μαγείρεμα των αριθμών για να μπούμε στο ζώνη του ευρώ – ήταν σε ένα μεγάλο βαθμό, τεχνητή. Τα προβλήματα στον αθλητισμό πάντα υπήρχαν. Οι ελληνοποιήσεις, αλλά και η κακή συνήθεια των «μαντζουνιών», απλά ήθελε να ενισχύσει μια εικόνα προσχηματικής και πρόσκαιρης ανόδου του αθλητισμού στη χώρα μας, προκειμένου να φανεί πως στην Ελλάδα τα πάντα πάνε ρολόι και υπάρχει ανάπτυξη. Υπήρξαν παλικαρίσιες επιτυχίες πολλών αθλητών, μιας χαρισματικής γενιάς. Αυτό όμως συνέβη γιατί η φουρνιά των αθλητών των 20 προηγούμενων ετών, είχε μεγάλο μεράκι για τον αθλητισμό και έτυχε και σε μια επαρκώς υποφερτή εποχή, από κάθε άποψη. Η σήψη και η αποσύνθεση προχώρησαν με γοργούς ρυθμούς σε όλους τους τομείς μετά το 2004, οπότε άρχισε σταδιακά να κατρακυλά κι ο αθλητισμός. Πόσα στάδια και πόσες υποδομές δεν έμειναν αναξιοποίητες μετά το 2004, πράγματα που δημιουργήθηκαν από το υστέρημα των ανθρώπων αυτής της χώρας. Τώρα που βιτρίνες και καθρέφτες έσπασαν από τις ασχήμιες που έχουν γίνει σε αυτή τη χώρα, ο αθλητισμός είναι αχρείαστος.

Το κράτος στην Ελλάδα, ουδέποτε είδε τον αθλητισμό, ως ένα στήριγμα και σαν ένα μέσο στο οποίο θα διαπαιδαγωγούσε σωστά τους νέους. Σαφώς και όλα τα παιδιά, δεν θα μπορούσαν να γίνουν πρωταθλητές και Ολυμπιονίκες μέσα από την ενασχόληση τους με τα σπορ. Ωστόσο θα μπορούσαν να βασιστούν στον αθλητισμό για να μπορούν να διαμορφώνουν μια πιο ολοκληρωμένη παιδεία για τη νεολαία. Μετά τον ευνουχισμό της ιστορικής παιδείας των νέων Ελλήνων με τα όσα δεν μαθαίνουν στα σχολεία, ευνουχίζεται στην Ελλάδα και ο αθλητισμός. Οπότε, μοναδικό αποκούμπι για την νεολαία που δεν έχει που να στραφεί είναι τα αποχαυνωτικά μέσα κοινωνικής δικτύωσης.

Για το ποιοι φταίνε που έχει περιέλθει σε αυτή την κατάσταση ο ελληνικός αθλητισμός; Γιατί πολλοί αθλητές μας δεν είχαν ούτε τα οδοιπορικά για να μπορέσουν να προπονηθούν όπως θα ήθελαν; Νομίζω πως τα ερωτήματα είναι ρητορικά. Από τα 3.25 εκ ευρώ που πληρώνει η ΓΓΑ ετησίως για το ενοίκιο της, το 1/4 αυτού του ποσού, θα αρκούσε για να έχει 8.000 ευρώ κατά μέσο όρο ο κάθε αθλητής από αυτούς που μας εκπροσώπησαν στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Για να μπορέσει για παράδειγμα ο Λεμπέσης να έρχεται στην Αθήνα για να κάνει προπονήσεις και να μην χρειάζεται να προπονείται στα χωράφια. Ή για να μπορούν άλλοι αθλητές που δεν έτυχε να έχουν έστω και κάποιον χορηγό να τους στηρίξει, να αποκτούσαν κάποια στοιχειώδη πράγματα για να μπορούν να προετοιμαστούν καλύτερα για τους αγώνες.

Ασφαλώς στις καλές εποχές, ειδικά τις εποχές πριν τους Ολυμπιακούς της Αθήνας, όπου οι επιχορηγήσεις ήταν αρκετά παχυλές, άνθρωποι που κάθονται επί χρόνια σε καρέκλες ομοσπονδιών (πάνε περίπου όπως οι φαμίλιες στην πολιτική), θα μπορούσαν να έχουν κάνει καλύτερη διαχείριση. Κι είναι πραγματικά κουραστικό να βλέπεις άτομα που είναι φανερό πως δεν έχουν τίποτε παραπάνω να προσφέρουν, να επιβάλλουν την παρουσία τους σε ομοσπονδίες αθλημάτων. Άνθρωποι που σε πλείστες περιπτώσεις, δεν αξιοποίησαν ούτε στο ελάχιστο τα χρήματα των επιχορηγήσεων. Βέβαια δεν τους θυμάμαι και ποτέ να μην γκρινιάζουν, πως δεν τους δίνουν αρκετά.

Από την άλλη έστω και κάτω απ’ αυτές τις συνθήκες, έχω ένα παράπονο από τους αθλητές που δεν έπιασαν τα ρεκόρ τους. Σε έναν μεγάλο αγώνα, τουλάχιστον έχω την απαίτηση, ο αθλητής να είναι κοντά στα στάνταρ του. Πολλοί δεν το πέτυχαν αυτό με αποτέλεσμα να απογοητεύσουν. Ατυχίες υπήρξαν, όπως και άσχημη αντιμετώπιση σε αρκετά αγωνίσματα από κριτές ή διαιτητές. Ωστόσο αρκετοί αθλητές δεν είχαν συνολικά το κουράγιο να το παλέψουν και με τι ψυχολογία να το παλέψεις. Ωστόσο υπήρξαν και κάποιες ατυχείς δηλώσεις για τα περί δέους και ικανοποίησης για την χαρά της συμμετοχής.

Από την άλλη το να ξέρεις πως διαφόρων ειδών «μαϊντανοί» μπορεί να τρέξουν να καρπωθούν τυχόν επιτυχία σου, ενώ δεν έχουν ασχοληθεί καν μαζί σου, το δύσκολο και επίπονο διάστημα της προετοιμασίας, σου δημιουργεί ως αθλητή, ακόμα πιο άσχημη προδιάθεση.