Το ντέρμπι του Μαντσίνι και του Τουρέ

Δεν θυμάμαι στα χρόνια της παντοκρατορίας της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ να μην έχει κάνει ούτε μια ευκαιρία σε ολόκληρο αγώνα.

Δεν θυμάμαι τον Άλεξ Φέργκιουσον να έχει πραγματοποιήσει τόσο αποτυχημένες επιλογές σε μια αναμέτρηση.

Οι «κόκκινοι διάβολοι» πήγαν ίσως για πρώτη φορά, τόσο εμφανώς να κλέψουν παιχνίδι, αντί να το χτυπήσουν στα ίσια σε παιχνίδι μέσα στο Νησί. Φυσιολογικό ήταν, λοιπόν, να υποστούν την ήττα και να χάσουν ένα προβάδισμα, οκτώ πόντων, στο οποίο είχαν φτάσει πριν από τρεις εβδομάδες.

Του Κώστα Μιαούλη

Από την άλλη, η Σίτι κρατάει την τύχη στα χέρια της. Νίκησε δύο φορές την μεγάλη αντίπαλο της και συμπολίτισσα. Στον Μαντσίνι έχω σούρει ουκ ολίγα, αλλά οφείλω να πω πως σε αυτό το ματς είχε συμβολή. Διότι φρόντισε να εκμηδενίσει κάθε πιθανότητα να απειληθεί από την Γιουνάιτεντ.

Από εκεί και μετά, πόνταρε στο γεγονός πως χάρη στην ποιότητα των παικτών του, κάποια στιγμή ένα γκολ θα το έβρισκε. Το πέτυχε από μια στημένη φάση που η αδυναμία του Ντε Χέα κόστισε έναν (ακόμη) τίτλο.

Στο ματς Κυπέλλου με την Λίβερπουλ ο Ισπανός πορτιέρο κολλάει πίσω από τον Κάρολ, δεν βγαίνει και ο Σκρτελ ανοίγει το σκορ σε ένα ματς που τελείωσε 2-1. Πανομοιότυπη φάση με τον Ντε Χέα να κολλάει πίσω από τον Τέβες και το 1-0 του Κομπανί κάνει τη διαφορά.

Ο Γκάρεθ Μπάρι αναδείχθηκε πολυτιμότερος του ματς, αλλά για μένα ο Γιάγια Τουρέ έκανε ένα πραγματικά πολύ μεγάλο παιχνίδι -ένα από τα τρία καλύτερα της καριέρας του έχω την αίσθηση σε αυτή την αναμέτρηση. Όπως συγκλονιστικός και κλειδί για τη νίκη ήταν και ο Ζαμπαλέτα.

Από την άλλη, Γκιγκς και Σκόουλς δεν μπόρεσαν να προσφέρουν το παραμικρό για την ομάδα τους, ενώ η έμπνευση του Παρκ ήταν εντελώς ανεπιτυχής. Ο Γιανγκ θα μπορούσε να έχει προσφέρει πολλά περισσότερα σε αυτό το ματς ή ακόμα και ο Βαλέντσια. Το ματς ήταν σούπα, αλλά αυτό λίγο ενδιαφέρει τον Μαντσίνι. Τώρα αρκεί στην Σίτι να πάρει το ματς με την Νιουκάστλ για να πάρει το 3ο πρωτάθλημα της ιστορίας της.