Old school basketball

Γράφει ο Κώστας Μιαούλης

Για όλους αυτούς που αγαπήσαμε το ΝΒΑ όταν τηλεοπτικά έμπαινε δειλά-δειλά στα ελληνικά σπίτια, μόνο με τους τελικούς, στη δεκαετία του 1980, η επικράτηση των Μάβερικς ήταν πολύ γλυκιά. Όπως ήταν για τους αληθινούς φίλους όχι μόνο του μπάσκετ, αλλά όλων των ομαδικών σπορ. Εκείνων που βάζουν το σύνολο πάνω από τα πρόσωπα, που τους αρέσει το παιχνίδι, όπως ήταν τον παλιό καλό καιρό. Όταν οι παρέες που είχαν συγκεκριμένους ρόλους έκαναν διαφορά. Όπως η παρέα του Γερμανού έπαιξε για πάρτι του στο πρώτο ημίχρονο, όταν αυτός έσπαγε τα καλάθια με 1 στα 12. Νίκησε το μπάσκετ του ένας για όλους και όλοι για έναν και όχι του μπάσκετ που παίζει ο καθένας μόνος του. Κι αυτό αποτελεί ένα ακόμα δείγμα πως η καλύτερη ομάδα επικράτησε. Φαντάζεστε ομάδα, με τον κορυφαίο παίκτη της να σημειώνει δύο πόντους σε ένα ημίχρονο, να επιβιώνει σε τελικό ΝΒΑ; Το Ντάλας το κατάφερε γιατί όπως είπε ο Καρλάιλ « Είμαστε μια πραγματική ομάδα. Παίζουμε το μπάσκετ του παλιού καιρού, με τους παίκτες μου να μην πηδούν ψηλά ή να τρέχουν γρήγορα, όμως προσέχει ο ένας τα νώτα του άλλου».

Οι Ντάλας Μάβερικς, κατατρόπωσαν, παρά τις απουσίες (Μπάτλερ, Μπουμπουά και του μπακ – απ του Τσάντλερ σε τέσσερις τελικούς, Μπρένταν Χέιγουντ) και την προχωρημένη ηλικία πολλών άσων τους, το μπάσκετ του ενός, το μπάσκετ του σταρ-σίστεμ, που τόλμησε να βάλει σε σύγκριση τον Λεμπρόν Τζέιμς με τα ιερά τέρατα του παρελθόντος, του μακρινού, αλλά και του πιο πρόσφατου. Ο συγκεκριμένος παίκτης, φαινόταν σαν παιδαρέλι μέσα στο γήπεδο μετά τους γρήγορους εννέα πόντους που σημείωσε και στον τελευταίο τελικό. Όποιος ξανατολμήσει να τον συγκρίνει, όχι μόνο με το μεγάλο Τζόρνταν, αλλά και με τους Μάτζικ, Μπερντ, Dr J, τον Χακίμ, τον «Ναύαρχο» και τα παλιότερα μυθικά τέρατα του ΝΒΑ, είναι απλά ιερόσυλος.

Επειδή είμαι άνθρωπος που το ΝΒΑ, το έχω αγαπήσει από μικρό παιδί, έμαθα να σέβομαι και να θαυμάζω, ακόμα και «χαμάληδες» από μικρές ομάδες. Ο καθένας στο ΝΒΑ, γράφει την ιστορία του, μικρή ή μεγάλη, με έναν τρόπο μοναδικό. Δυστυχώς οι δύο μεγάλοι σταρ δεν σεβάστηκαν, τον μεγάλο τους αντίπαλο και έτσι η ιστορία τους τιμώρησε όπως τους άξιζε. Ειλικρινά θεωρούσα και θεωρώ τον Γουέιντ σοβαρό αθλητή και άνθρωπο και δεν αποκλείω πως σε αυτό το «αστειάκι» με τον βήχα του Γερμανού λόγω του πυρετού του, παρασύρθηκε από τον «βασιλιά». Ο Τζέιμς, το «κατασκεύασμα» των αμερικανικών media, που όπως τον γιγάντωσαν, τώρα έχουν αρχίσει την αποκαθήλωση του και μάλιστα με πολύ απότομο και συνοπτικό τρόπο, ήταν –ουσιαστικά - απών από τους τελικούς και αυτή η απώλεια θα τον στοιχειώνει για καιρό, ακόμα και αν πάρει μπόλικους τίτλους από εδώ και μπρος. Γιατί μετά απ’ αυτούς τους τελικούς οποιαδήποτε σύγκριση του με τους μεγάλους του ΝΒΑ, ουσιαστικά τελείωσε ήδη!

Υπάρχει μια σημειολογική σκηνή στον 2ο τελικό, όπου το Μαϊάμι με 1-0 υπέρ του στα παιχνίδια, προηγείται 88-73 περίπου ένα επτάλεπτο και κάτι πριν τελειώσει το ματς. Ο Γουέιντ έχει σημειώσει ένα τρίποντο εκτός ισορροπίας από τη γωνία εκτοξεύοντας τη διαφορά στο +15 για την ομάδα του. Ο «Flash» πηγαίνει σοβαρός και προσηλωμένος προς τον πάγκο για το τάιμ-άουτ, αλλά ο Λεμπρόν παριστάνοντας τον πυγμάχο, προσποιείται πως δίνει γροθιές στο στομάχι του –κανονικού - ηγέτη των Χιτ. Ο Λεμπρόν βιάστηκε να στήσει το πανηγυράκι του και από εκεί και μετά είναι σα να τους κάνει πλάκα όλος ο πλανήτης, ο θεός του μπάσκετ και βέβαια οι Μάβερικς που τους γύρισαν εκείνο το ματς από το -15 και τα πράγματα πήραν τον δρόμο τους, έστω και αν έκαναν το 1-2 στο πρώτο ματς στο Ντάλας οι Χιτ.

Για τον Νοβίτσκι αυτός ο τίτλος ήταν μια μεγάλη δικαίωση και πλέον στη κουβέντα για το ποιος είναι ο κορυφαίος Ευρωπαίος του ΝΒΑ, το όνομα του θα μπαίνει πάντα πρώτο αν και μια αδικία που δεν θα αποκατασταθεί μάλλον ποτέ, είναι πως ο Γκασόλ πέρσι, δικαιούταν τον τίτλο του κορυφαίου των τελικών, περισσότερο από τον Κόμπε. Για μένα, όσο τον άξιζε αυτόν τον τίτλο ο Γερμανός, τον δικαιούταν ο πλέι-μέικερ που αποτελεί την προσωποποίηση του μπασκετικού θάρρους και του μυαλού, που ακούει στο όνομα Τζέισον Κιντ. Όπως το άξιζε ο μεγάλος Τέρι και ο Matrix, Σον Μάριον και ο Τάισον Τσάντλερ.

Ένα καλό μάθημα πρέπει να πήραν και οι δικοί μας άσοι ωστόσο. Ο Μπαρέα ειδικά στους δύο τελευταίους τελικούς έπαιξε καταλυτικό ρόλο, ήταν βασικός ή και όταν δεν ήταν τέτοιος, βρισκόταν στους επτά-οκτώ κύριους παίκτες του ροτέισον. Στη θέση των δικών μας θα αισθανόμουν και λίγο ντροπή, για το ότι ο Πορτορικάνος του 1.75 μπορεί και πρωταγωνιστεί στο ΝΒΑ γιατί δούλεψε και το κυνήγησε. Σε αντίθεση με τους δικούς μας, που όσοι πήγαν εκεί δεν το πάλεψαν πραγματικά. Αν τα καταφέρει ο Καλάθης με την φετινή πρωταθλήτρια κάποτε, η ιστορία θα το δείξει, με τη διαφορά πως ο Νικ, ξέρει τη διαδικασία και ήρθε εδώ για να πάρει τα στοιχεία εκείνα που θα τον κάνουν να ξεχωρίσει πραγματικά. Το μονοπάτι για την επιτυχία, έχοντας μεγαλώσει εκεί το γνωρίζει και πιστεύω ότι όταν έρθει η ώρα να κάνει το άλμα θα το ακολουθήσει. Αναφέρομαι όμως στους Έλληνες που μεγαλώνουν εδώ και μέχρι στιγμής, είτε δεν κυνηγούν καθόλου το όνειρο, αλλά κι όσοι δοκίμασαν, δεν το πάλεψαν όσο έπρεπε.

Οι Χιτ έδειξαν για τελευταία φορά ζωή στο παιχνίδι, όταν το πρώιμο προβάδισμα των 12 πόντων με 40-28 του Ντάλας στην αρχή της δεύτερης περιόδου, το εξανέμισαν με τον Λεμπρόν εκτός γηπέδου. Αυτό δε νομίζω πως ήταν τυχαίο. Ο «βασιλιάς», πήγε στην ομάδα ενός άλλου «βασιλιά», που τουλάχιστον έχει κι ένα δαχτυλίδι και τα έκανε μαντάρα. Για την ώρα θ’ αρκεστεί να βλέπει τα κατορθώματα στην κανονική περίοδο γιατί εκεί μπορεί να ξεχωρίσει. Όσο για το κατόρθωμα των Χιτ στους Μπουλς: Μην ξεχνάτε πως οι τελευταίοι και πρωτάρηδες –σχετικά – ήταν και κουβαλούσαν τον τίτλο του φαβορί, έχοντας έναν σταρ που τώρα μεγαλώνει και μαθαίνει τα κατατόπια, αλλά δεν έχει άλλον πραγματικά μεγάλο δίπλα του και αναφέρομαι στον Ρόουζ.

Προς το παρόν το ταλέντο του, που το πήρε από το Κλίβελαντ και το πήγε στο Μαϊάμι, δεν οδήγησε τον Τζέιμς στον τίτλο. Αν δεν αλλάξει μυαλά ή δεν κατανοήσει γιατί τον κράζει το μεγαλύτερο μέρος του μπασκετικού κόσμου, είναι πιθανό ν’ αργήσει να δει δαχτυλίδι φορεμένο στα χέρια του. Ίσως και ποτέ…

ΥΓ: Ο Σπόελστρα έχασε την ευκαιρία να περάσει στην ιστορία, ως ο πιο μάγκας προπονητής. Τα κότσια του άντεξαν μόνο για μερικά λεπτά τον Τζέιμς στον πάγκο, που ωστόσο ήταν αρκετά για να ανατρέψει το μείον δώδεκα η ομάδα του. Αλήθεια χωρίς τον «βασιλιά» για όλο το υπόλοιπο ματς, πόσο χειρότερα θα τα κατάφερναν οι Χιτ; Αν έπαιρναν το ματς, δίχως τον Τζέιμς, ο Σπόελστρα θα γινόταν πρώτος μάγκας όχι μόνο στον πλανήτη Γη, αλλά στον…γαλαξία ολόκληρο.

ΥΓ1:Οι πραγματικοί πρωταθλητές, όταν το παιχνίδι στραβώνει κάνουν και λίγο… ροντέο το ματς με κανένα καυγαδάκι. Οι Χιτ λίγο μετά τον τσαμπουκά, έχασαν το προβάδισμα και δεν ξαναπέρασαν ποτέ μπροστά…

ΥΓ2: Ο Λεμπρόν μετά τους οκτώ πόντους που είχε βάλει στο 4ο ματς, έκανε κήρυγμα στους δημοσιογράφους πως δεν προσέχουν την άμυνα που παίζει. Την είδαμε την καλή του άμυνα, με τον Τέρι να κάνει τον ίδιο και τον Τσάλμερς σουρωτήρι με 48 πόντους συνολικά, στα δύο τελευταία ματς.