Η Αργεντινή, η Ελβετία και τα μπαράζ δίχως Κυργιάκο

Παρακολούθησα σχεδόν όλη την αναμέτρηση της Ουρουγουάης με την Αργεντινή και ομολογώ πως μια μόνο φορά θυμάμαι την δεύτερη να παίζει τόσο "ταμπούρι" (βέβαια δεν λησμονώ πως την βόλευε και η ισοπαλία εκτός αν νικούσε το Εκουαδόρ 5-0 στη Χιλή). Ήταν πριν 19 χρόνια, που με το γκολ του Κανίγια, είχε στείλει τη Βραζιλία στο καναβάτσο και άνοιξε το δρόμο για να φτάσει ως τον τελικό στο Μουντιάλ της Ιταλίας, σ‘ ένα ματς που το έβγαλε όλο στο ένα τρίτο του γηπέδου. Οι ευκαιρίες της Ουρουγουάης βέβαια σε σύγκριση με αυτές που είχε χάσει τότε η «σελεσάο» σ’ εκείνο το ματς ήταν ελάχιστες ως ανύπαρκτες, αλλά ξεπερνά τη λογική σου να βλέπεις την Αργεντινή να παίζει ταμπούρι όλο το δεύτερο μέρος, ενώ φαινόταν από την αρχή πως είχε αμυντικούς προσανατολισμούς και με γνώμονα αυτούς έπαιξε και στο πρώτο μέρος. Στο δεύτερο σπάνια άλλαξε 3η μπαλιά. Όμως ο πονηρός Γιόνας Γκουτιέρες κατάφερε να νικήσει τον Κάσερες σε μια φάση και να του πάρει τη δεύτερη κάρτα, μιας και ο δεύτερος τον άρπαξε από το πόδι για να τον ανατρέψει, ενώ αυτός έμπαινε από δεξιά. Από εκεί προήλθε το γκολ του Μπολάτι που εκμεταλλεύτηκε τις κόντρες και σκόραρε. Η ουσία είναι πως η Αργεντινή πήρε το εισιτήριο. Όλα τα υπόλοιπα και η γκρίνια που προηγήθηκε για το συγκρότημα του Μαραντόνα, είναι κάτι, που προφανώς στην Αργεντινή έχουν ήδη ξεχάσει μέσα στο μεθύσι της πρόκρισης.

Η Ελβετία έπαιξε ένα άθλιο ματς χθες με το Ισραήλ που αγωνίστηκε με αξιοπρέπεια ακόμα και αν έμεινε με δέκα παίκτες νωρίς στο δεύτερο μέρος και είχε μάλιστα μια μεγάλη ευκαιρία στο α’ να ανοίξει το σκορ. Οι Ελβετοί θυμίζω πως πριν από 13 μήνες είχαν χάσει από το Λουξεμβούργο σε μια από τις πλέον ταπεινωτικές στιγμές που μπορεί να γνωρίσει μια ομάδα που έχει στόχο την πρόκριση στο Μουντιάλ. Κέρδισαν εμάς δύο φορές και πάνε Νότιο Αφρική. Θυμίζω πως όταν εμείς φάγαμε τα τέσσερα τόπια από τους Τούρκους στο Καραϊσκάκη, στο ματς στην Πόλη νικήσαμε και περάσαμε στο περασμένο EURO. Οι Τούρκοι πήγαν στα μπαράζ για να προκριθούν. Πέρα απ’ αυτά υπάρχουν και εκατοντάδες άλλα παραδείγματα και μάλιστα στην ίδια διοργάνωση. Με το στανιό, έχουν περάσει πολλάκις Ιταλοί και Γερμανοί από τους ομίλους σε τελικές φάσεις Μουντιάλ για να πάνε στα νοκ-άουτ ή το 1982 για να περάσουν στη β’ φάση που είχε επίσης ομίλους και στο τέλος πάνε και τελικό. Οπότε αυτό που μετράει είναι το αποτέλεσμα. Σαφώς είναι αποκρουστικό να βλέπεις τέτοιο θέαμα από την Αργεντινή. Όπως αποκρουστικό και ανορθόδοξο, γάντι με τις επιλογές του Γερμανού είναι και αυτό που παίζουμε εμείς. Όμως αυτό που μετράει για μας τουλάχιστον, είναι να βρεθούμε στο μεγάλο ραντεβού.

Η Ελλάδα θα πρέπει να παίξει στα μπαράζ με μια μεγάλη απώλεια. Ο Σωτήρης Κυργιάκος θα μείνει εκτός για 4 μήνες, πράγμα που μας κάνει ευάλωτους μιας και ο κατά τεκμήριο πιο μπαρουτοκαπνισμένος στόπερ θα είναι εκτός μάχης. Η κατάσταση, όσο κι αν προσπάθησαν οι διεθνείς να την μαζέψουν στα αποδυτήρια δεν είναι η ιδανικότερη. Την Δευτέρα θα μάθουμε τον αντίπαλο. Αυτό που θα κληθεί να κάνει ο Ρεχάγκελ είναι να αποφασίσει νωρίς τις επιλογές του και να καταστρώσει τα δύο παιχνίδια, με γνώμονα τη φόρμα και την ετοιμότητα. Από τη στιγμή που ο Κυργιάκος ήταν τιμωρημένος για το ένα ματς (αυτό με τη Λετονία) και τα παιχνίδια γίνονται στην Ελλάδα, συνιστά κουταμάρα να τον καλέσεις. Έγκλημα συνιστά το να βάζεις σε ένα ματς, που κατά τα άλλα ρίχνεις τα δεύτερα, τον καλύτερο αμυντικό σου. Αν φοβάσαι τόσο το Λουξεμβούργο, που αναγκάζεσαι να ρίξεις στη μάχη έναν παίκτη που δεν αντικαθίσταται εύκολα και τον χρησιμοποιείς στο θεωρητικά πιο εύκολο ματς τότε μην σκέφτεσαι Μουντιάλ. Οι τρέλες του Ρεχάγκελ δεν θα έβγαιναν όλες. Μπορεί ο Γιούρκας να μην έπαθε κάτι αν και ανέτοιμος, μπορεί ο Τζιόλης να μην έπαθε κάτι επίσης, στο προηγούμενο ματς, αλλά έναν παίκτη που σου δινόταν η ευκαιρία να μην τον καλέσεις καν για τώρα κι ενώ γνωρίζεις πως έναν μεγάλο τραυματισμό σχεδόν τον έχει κάθε χρόνο, τον ρίχνεις μέσα με το... θεριό που λέγεται Λουξεμβούργο. Τώρα θα πρέπει να πορευθεί με αυτή την απώλεια. Πλέον το λάθος απαγορεύεται. Η επιτυχία θα του πιστωθεί, όπως θα του χρεωθεί και η αποτυχία, ανάλογα με την έκβαση. Κι αφού αρκετοί συνάδελφοι μου (ευτυχώς όχι όλοι), έχουν «βαφτίσει» όλους τους πιθανούς αντιπάλους μας στα μπαράζ, περίπου... «καφενεία» δεν έχουμε παρά να περάσουμε. Ας προκριθούμε και όλες οι ανορθογραφίες του Γερμανού θα ξεχαστούν για το ευρύ κοινό. Αν δεν πάμε Νότια Αφρική όμως, ο Γερμανός, καλά θα κάνει να πάρει κάποια στιγμή την ευθύνη πάνω του και να μην αρχίσει να βγάζει στη σέντρα τους παίκτες που θα παίξουν, ούτε να μας πει για απουσίες. Π.χ αν μας πει ότι έλειπε ο Κυργιάκος, αποτελεί μόνο δική του ευθύνη το συγκεκριμένο. Την πάτησε από εκεί που δεν το περίμενε, αν και θα μπορούσε να το πάθει με τον Γιούρκα το περασμένο Σάββατο...

ΥΓ: Επειδή οι Άγγλοι το ψάχνουν πολύ σε τέτοια θέματα, δεν αποκλείω να κυνηγήσουν αποζημίωση για τον Σωτήρη Κυργιάκο. Κι άμα δικαιωθούν και πρέπει να αποζημιωθούν με σεβαστό ποσό εκεί να δω πως θα τρέχει ο πρόεδρος της ΕΠΟ, που τόσο πολύ στηρίζει τον Γερμανό...

YΓ1: Τα νέα τρέχουν και ο τραυματισμός του Κυργιάκου προφανώς εκτιμήθηκε ως λιγότερο σοβαρός ως προς το χρονικό εύρος της απουσίας του. Αυτό βέβαια με βάση ότι οι τρεις-τέσσερις εβδομάδες είναι οριακό χρονικό διάστημα μέχρι τα μπαράζ, μπορεί να κάνει την κατάσταση ακόμα πιο περίπλοκη. Αν ήταν για περισσότερο καιρό έξω, θα ήξερες πως δεν θα τον έχεις και τέλος. Τώρα που θα κάνει προσπάθεια να είναι παρών ο ποδοσφαιριστής, μπορεί να ζοριστεί και να μην είναι σε θέση να παίξει στην πραγματικότητα αν και θα το θέλει. Με τόσο διάστημα εκτός μέχρι τότε, θα είναι έτοιμος ή θα είναι τόσο έτοιμος όσο ήταν και την περασμένη σεζόν στο τελευταίο ματς των μπαράζ της ΑΕΚ με τον Παναθηναϊκό, όταν καλά - καλά δεν μπορούσε να πατήσει το πόδι του;