Μπάσκετ vs Ποδόσφαιρο στην Ελλάδα : Πολλά με λίγα...

Πρώτα απ’ όλα να ξεκαθαρίσω ότι λαμβάνω υπόψη μου την τεράστια διαφορά του πόσοι παίζουν ποδόσφαιρο στον κόσμο και πόσες χώρες διαθέτουν καλό μπάσκετ. Από εκεί και μετά όμως, όπως είχα γράψει πρόσφατα όταν ακόμα η Ελλάδα πορευόταν στην πρώτη φάση ομίλων, το παράδειγμα του μπάσκετ θα πρέπει να το ακολουθήσουν πολλοί τομείς και όχι μόνο αθλητισμός. Ασφαλώς και υπάρχουν μεγάλα προβλήματα, πολλοί σύλλογοι της Α1 δεν τα φέρνουν εύκολα βόλτα. Όμως το μπάσκετ κατάφερε να αξιοποιήσει τις μεγάλες επιτυχίες. Απόδειξη γι’ αυτό; Το μπάσκετ βγάζει συνέχεια φουρνιές. Βέβαια λόγω του ότι πολλά παλικάρια καβαλάνε το καλάμι με τις πρώτες επιτυχίες, λίγοι σε σύγκριση με την πληθώρα τους, καταφέρνουν να φτάσουν ψηλά. Είναι φυσικό ότι δύσκολα όλοι οι παίκτες μιας επιτυχημένης ομάδας Νέων ή Ελπίδων σε οποιοδήποτε άθλημα θα συνεχίσουν όλοι σε ψηλό επίπεδο. Πάντως το μπάσκετ αξιοποιεί τους κορυφαίους εξ’ αυτών και τα αποτελέσματα είναι ολοφάνερα. Όπως είπε ο Κώστας Μίσσας στην τηλεόραση μετά το 2005 και την κατάκτηση του Ευρωμπάσκετ τα δελτία εκκολαπτόμενων αυριανών άσων στο μπάσκετ είχαν αύξηση 30%. Οι μπασκετικοί έχουν πλήρη επίγνωση για το τι συμβαίνει στο άθλημα τους, ειδικά όσοι εμπλέκονται στις Εθνικές ομάδες. Μήπως ξέρει κάποιος να μας πει ποιά ήταν η αντίστοιχη αύξηση στο ποδόσφαιρο μετά την επιτυχία της Εθνικής το 2004;

Όταν όλοι πανηγύριζαν για τον θρίαμβο της Πορτογαλίας λίγοι καταλάβαιναν τι ευκαιρία είχε στα χέρια του το ελληνικό ποδόσφαιρο. Θυμάμαι μόνο φωνές σαν του Σωτηρακόπουλου ή του «Κάρπετ» να προσπαθούν να δώσουν μια λογική διάσταση στο πράγμα, με τον Χρήστο να επιμένει στο πως θα πρέπει να γίνει η επένδυση πάνω σε αυτή την επιτυχία. Πέντε χρόνια μετά ήταν λογικό να έρθει η παρακμή, αλλά αυτό που για μένα είναι το πλέον ανησυχητικό είναι πως δεν υπάρχει ένα λογικό πλάνο για την αξιοποίηση των ταλέντων και την Εθνική ομάδα. Κάποιος που θα καταστρώσει ένα σχέδιο για το πως θα πρέπει να δουλεύουν οι Εθνικές ομάδες και πως οι μικροί μπορούν ν’ αξιοποιούνται άμεσα. Ο Γερμανός έδωσε ευκαιρία στο Νίνη σε ένα φιλικό στην Πάτρα για παράδειγμα, αλλά έκτοτε δεν τον έχουμε ξαναδεί. Τον έκανε βόλτα μέχρι την Ελβετία πρόσφατα για να τον στείλει πίσω στον Νιόμπλια και να παίξει στην Τρίπολη. Για να πάρουν πραγματικές ευκαιρίες τα παιδιά των μικρών Εθνικών θα πρέπει να περάσουν πολλά χρόνια και ενίοτε τους θυμούνται να παίξουν στα 27-28. Κάποιοι της παλιάς φρουράς κατάλαβαν μόνοι τους ότι πρέπει να αποσυρθούν. Για μένα το τάιμινγκ του να αποφασίζει καθένας προσωπικά για το πότε θ’ αποσυρθεί αποτελεί άλλο ένα δείγμα για το πόσο στην τύχη γίνονται όλα στο ποδόσφαιρο. Ο Ρεχάγκελ ξεκίνησε με Μπασινά και Δέλλα στην ομάδα, αλλά στη μέση της διοργάνωσης για την ώρα τους τελείωσε πριν τα πλέον κρίσιμα ματς. Σπασμωδικές κινήσεις δίχως καμία λογική. Την ανανέωση την κάνεις από την αρχή μιας προσπάθειας, όπως αυτή που κάνει τώρα για να προκριθεί στο Μουντιάλ η Εθνική του ποδοσφαίρου και όχι στη διαδρομή. Παρακάτω θα δείτε για ποιό λόγο έπρεπε να μην γίνει με αυτόν τον τρόπο το «καθάρισμα» των δύο παλιών.

Που οφείλεται η συνοχή του 2004

Νομίζω πως δεν χρειάζεται μεγάλη ανάλυση στο γιατί πετύχαμε το 2004. Δεν υπήρχε κανένα άγχος μετά το «διπλό» με την Πορτογαλία. Στη συνέχεια όμως αυτοί που αποτελούσαν τη «ραχοκοκκαλιά» της Εθνικής κατάλαβαν ότι μέσα απ’ αυτό το τουρνουά είχαν πολλά να αποδείξουν σε όλους μας και στις ομάδες που τους είχαν βαφτίσει loosers μιας και έχαναν για πολλά χρόνια τον τίτλο στην Ελλάδα. Ακόμα λίγοι έπαιζαν τότε έξω και η έκρηξη έγινε με την κατάκτηση του Ευρωπαϊκού. Μετά το πρώτο ματς με την Πορτογαλία ο στόχος είχε επιτευχθεί. Εκεί που πηγαίναμε για να μην γίνουμε «χριστιανοί» στον λάκκο με τα «λιοντάρια» είχαμε κάνει και την πρώτη νίκη σε τελική φάση μεγάλης διοργάνωσης. Όμως η συνοχή ήρθε με την παρέα ανθρώπων που είχαν έναν κοινό στόχο. Και η βάση της Εθνικής αποτελείτο από παίκτες που έπαιζαν σε δύο ομάδες. Άλλη μια σημαντική παράμετρος. Ήταν η μόνη φορά στην ιστορία που έκατσε το σωστό τάιμινγκ. Ένα κράμα τριών φουρνιών της Ελπίδων είχε βρεθεί στην Εθνική, έχοντας αρκετές παραστάσεις και με τους «μεγάλους» ηλικιακά να είναι σε μια φάση ωριμότητας. Με τα χρόνια αυτό που έπρεπε να γίνει είναι η σταδιακή ανανέωση με ορισμένους στάνταρ από την παλιά ομάδα που θα μπορούσαν να σηκώσουν το βάρος. Και να γινόταν από την αρχή μιας προσπάθειας κι όχι στη μέση ή στο τέλος. Πράγμα βασικό για να μην χαλάνε οι ισορροπίες σε μια ομάδα. Δεν θα μου ακουγόταν καθόλου άσχημο να έλεγαν μερικοί ενίοτε πως δεν θα συμμετείχαν για ένα διάστημα ή σε κάποιο τουρνουά για να δοκιμάσουν και οι μικροί της δυνάμεις τους. Δεν τόλμησαν όμως να κάνουν τέτοιο πράγμα στο ποδόσφαιρο.

Τι συνέβη στο μπάσκετ

Στο μπάσκετ αντίθετα με το ποδόσφαιρο τόλμησαν περισσότερες φορές και έκαναν πράγματα με μεγάλη λογική. Θεωρώ πως η αλλαγή του Γιαννάκη στον πάγκο έγινε την κατάλληλη στιγμή όσο μεγάλες και αν ήταν οι επιτυχίες με εκείνον στον πάγκο. Μπορεί η μια δικαιολογία να ήταν πως δεν μπορεί να είναι σε Ολυμπιακό και Εθνική μαζί κόουτς, αλλά από την άλλη με την λογική που υπάρχει στην Ελλάδα, ο «Δράκος» με ένα ευρωπαϊκό και μια δεύτερη θέση σε Παγκόσμιο Πρωτάθλημα με το σκεπτικό του ποδοσφαίρου έπρεπε να μείνει εσαεί. Ποτέ δεν σκέφτηκαν όμως έτσι οι άνθρωποι του μπάσκετ. Όλα κάνουν έναν κύκλο, πράγμα που στο ποδόσφαιρο δεν εννοούν να το αντιληφθούν. Μπορεί το «τρικ» του 2004 να έπιασε, όμως ήταν για μια πρόσκαιρη επιτυχία και όχι για να χτίσεις ένα ποδόσφαιρο. Είτε από άποψη στιλ ποδοσφαίρου, είτε από άποψη αξιοποίησης ταλέντων. Ακόμα και οι παρωχημένοι για πολλούς πρώην Ομοσπονδιακοί προπονητές είχαν αναδείξει μέσα από την Εθνική ομάδα ταλέντα και τους κάλεσαν νωρίς. Ο Ρεχάγκελ έκανε ποτέ κάτι τέτοιο με κάποιον παίκτη; Ρητορικό το ερώτημα.

Μαθήματα στους «νεοσύλλεκτους»

Ο Νικ Καλάθης έκανε μια συγκλονιστική ομολογία που νομίζω αποτελεί και το σήμα κατατεθέν της Εθνικής μπάσκετ. Πιθανολογώ πως ο Νίκος Ζήσης ένας παίκτης που ανέλαβε μαζί με τον Σπανούλη το βαρύ φορτίο, τον βούτηξε τον νεαρό και το έκανε το παρακάτω πολύ γρήγορα. Τον έβαλε μπροστά στο youtube και του έδειξε τις ανατροπές που έχει κάνει η Εθνική μπάσκετ. Ο 20χρονος γκαρντ ομολόγησε πως τα έβλεπε και δεν τα πίστευε. Όμως είχε την ευκαιρία να το ζήσει στο πρώτο μεγάλο τουρνουά που συμμετείχε. Αλήθεια υπάρχει μεγαλύτερο μάθημα; Για να παίξεις στην Εθνική ομάδα μπάσκετ, πέρα από τα προσόντα πρέπει να το λέει η καρδούλα σου. Ο Ζήσης και ο Σπανούλης είμαι βέβαιος και χωρίς να υπήρχε σχετική ομολογία από κάποιον ότι ανέλαβαν την μύηση των «νεοσύλλεκτων». Για να παίξεις στην Εθνική μπάσκετ πρέπει να είσαι γαλανόλευκος «Ταλιμπάν». Ο Μπασινάς και ο Δέλλας καλώς ή κακώς για την Εθνική ήταν προσωπικότητες που δεν ξέρω αν κάθισαν ποτέ κανέναν στο youtube όπως έκανε ο Ζήσης, αλλά τουλάχιστον μπορούσαν να μιλήσουν και να πουν τι είναι Εθνική ομάδα. Και να είστε βέβαιοι πως είχαν τον τρόπο να κρατάνε και τα «γκέμια» στα αποδυτήρια. Το ίδιο θα μπορούσε να κάνει και ο Λύμπε, αλλά ο Γερμανός τον τελείωσε και αυτόν με τον τρόπο του. Ποιός θα αναλάβει την χειραγώγηση των νεαρών που έρχονται στην Εθνική; Άραγε κάποιος από τους νυν παλιούς έχει τη «φλόγα» να κάνει κάτι αντίστοιχο; Θεωρώ πως η «τυπάρα» μόνο από τους τωρινούς θα μπορούσε να κάνει κάτι τέτοιο. Όμως για να είμαστε ειλικρινείς. Ποτέ και οι ίδιοι οι διεθνείς δε νομίζω πως είδαν την Εθνική, όπως έχουν οι μπασκετικοί τη δική τους. Αυτό νομίζω πως δεν χρειάζεται ποδοσφαιρικές γνώσεις για να το καταλάβει κανείς. Φαίνεται από μόνο του.


Συμπέρασμα

Στην Εθνική ομάδα, εδώ και χρόνια υπάρχει μια συστηματική δουλειά. Από κάθε φουρνιά καλών μικρών στα νεότερα κλιμάκια αντιπροσωπευτικών συγκροτημάτων των προηγούμενων ετών στην Εθνική μπάσκετ υπάρχουν αυτή τη στιγμή από 3-4. Για παράδειγμα ο Ζήσης, ο Σπανούλης, ο Μπουρούσης και ο Καϊμακόγλου ήταν μαζί στους κάτω των 21 (χρυσοί στο Ευρωμπάσκετ Νέων Ανδρών στο Βίλνιους το 2003), όπως και μαζί ήταν οι Βασιλόπουλος (απών σε αυτό το τουρνουά, αλλά βασικότατο στέλεχος), «Σόφο», Περπέρογλου στο Μουντομπάσκετ Εφήβων στη Θεσσαλονίκη (σε αυτή την ομάδα ήταν και οι Βασιλειάδης, Μαυροκεφαλίδης) και ήρθαν 3οι. Τετράδες και τριάδες που με τα χρόνια και επειδή παίζουν από μικροί μαζί έχουν αποτέλεσμα, εισέρχονται στο σώμα της Εθνικής μπάσκετ. Όταν αποφασίσουν ότι κάπως έτσι χτίζονται στα ομαδικά αθλήματα Εθνικές ομάδες, πάντα με τις απαραίτητες προσθήκες όσων εξελίσσονται καλά στην πορεία ίσως να έχουμε αποτελέσματα και αλλού. Το σίγουρο είναι πως για την ώρα ένας που παίζει στην Ελπίδων για να παίξει Αντρών μεσολαβούν κάμποσα χρόνια και αυτή η συνοχή πάει περίπατο. Με Μήτρογλου, Νίνη, Κουτσιανικούλη, Πλιάτσικα, τον Παπασταθόπουλο (εξαίρεση στα παραπάνω λόγω τεράστιας εξέλιξης) που ήδη παίζει στους Άντρες και τον μικρότερο αλλά ελπιδοφόρο Ταχτσίδη, τον Μπουκουβάλα και τους άλλους μικρούς των Ελπίδων αν μια φουρνιά πάει μαζί να παίξει στους μεγάλους και μετά ακολουθήσει μια άλλη καλή, μπορεί να υπάρχει ελπίδα για το αύριο. Πως τουλάχιστον σε 5-6 χρόνια θα μπορέσουμε να κάνουμε μια καλή ομάδα με συνοχή στο ποδόσφαιρο.

ΥΓ: Για μένα και 30 πόντους να φάμε σήμερα από την Ισπανία, η Εθνική είναι σαν να το πήρε. Πήγε ανανεωμένη και λαβωμένη από πολλά προβλήματα με εννέα πρόσωπα που δεν ήταν καν στο προηγούμενο Ευρωμπάσκετ και πέτυχε την απευθείας πρόκριση για το Παγκόσμιο. Δεν είναι ντροπή να χάνεις από τους Ισπανούς, από τους οποίους δεχτήκαμε 23 στον τελικό της Ιαπωνίας και 15 στους Ολυμπιακούς όντας κομπλέ.