Δεν ευθύνεται μόνον ο Βέλγος «χασάπης»…

Στη χώρα της διαιτητολαγνείας μου έκανε εντύπωση που ελάχιστα ασχολήθηκε ο Τύπος με την περίπτωση του Ντε Μπλέκερε πριν το ματς. Επειδή πάντα λέω ότι την πατάς απ’ αυτό που είσαι παθιασμένος, εμείς που συζητάμε νυχθημερόν για βιογραφικά διαιτητών, δεν υπολογίσαμε σωστά την παράμετρο πως σε αυτό το ματς θα μας «έστηναν» στην ψύχρα. Ο Μπουζάκα είχε κάνει πολύ χειρότερα με τη Νορβηγία, αλλά εκεί καταφέραμε και τους χαλάσαμε τη μαγιονέζα με τα γκολ του Κυργιάκου. Το βράδυ του Σαββάτου ο Βέλγος φρόντισε να κάνει την «τομή» σε σημείο που δεν θα άφηνε περιθώριο στην ελληνική ομάδα να διεκδικήσει το ματς. Τουλάχιστον έτσι πίστευε γιατί οι Ελβετοί ακόμα και με παίκτη παραπάνω δεν ήταν καμία ομάδα της προκοπής για να μας καθαρίσουν με συνοπτικές διαδικασίες.

Από εκεί και πέρα όμως αρχίζουν και οι ευθύνες που υπάρχουν σε αυτή την ομάδα και σε αυτόν που έχει επιλέξει να παίζει με τέτοιον τρόπο. Γιατί η «σφαγή» του Βέλγου μπορεί να έκανε τον κόσμο να δει με συμπαθητικό μάτι την προσπάθεια της Εθνικής που πάντοτε είναι ευαίσθητος και επηρεάζεται από τέτοιου είδους καταστάσεις και αδικίες. Από εκεί και μετά υπάρχει όμως μια σειρά από πράγματα που κάνουν τον κόσμο, ολοένα και περισσότερο να απομακρύνεται απ’ αυτή την ομάδα. Και προσωπικά σαν άνθρωπος που δεν έχει κανένα πρόβλημα να γράψει και ούτε στήριξε ποτέ αυτό το πανηγύρι που έχει στηθεί εδώ και χρόνια γύρω από την Εθνική, πιστεύω πως πρέπει να σταθώ σε ορισμένα σημεία.

Πριν κάποιος πει ότι οι ποδοσφαιριστές ξέρουν καλύτερα και στηρίζουν με όλες τους τις δυνάμεις αυτόν τον προπονητή, ας ρίξει κάποιος μια ματιά στο που παίζει ο καθένας τους για να καταλάβει. Σαφώς λοιπόν και όποιος ισχυρίζεται ότι οι ποδοσφαιριστές μπορούν ν’ αποτελέσουν τους μόνους και αντικειμενικούς κριτές, μάλλον κατοικεί σε άλλον πλανήτη. Το ποδόσφαιρο που παίζει τώρα η Ελλάδα, έστω και αν έχει την ίδια φιλοσοφία του 2004, δείχνει ακόμα χειρότερο ακόμα και αν σήμερα υπάρχουν πιο ταλαντούχοι ποδοσφαιριστές. Αυτό έχει να κάνει και με τις προσωπικότητες, αλλά έχει να κάνει και με το γεγονός πως πολλοί παίκτες συχνά παίρνουν ρόλους που δεν αντιστοιχούν σε αυτούς που πραγματικά παίζουν. Όλα αυτά μαζί με το πάμε πάντα για το αποτέλεσμα κάνουν την ομάδα, όλο και πιο αποκρουστική σαν θέαμα. Και γι’ αυτό όσοι παραπονιούνται ότι ο κόσμος δεν στηρίζει την Εθνική όπως παλιά, ας σκεφτούν δύο φορές τι λένε.

Έπρεπε να μην έχει το ανορθόδοξο αριστερό μπακ που βάζει συνήθως ο Γερμανός για να ρίξει σε ματς ο Σπυρόπουλος. Ο οπισθοφύλακας του Παναθηναϊκού χθες εξέθεσε τον Γερμανό για τα ματς που δεν τον έβαζε προτιμώντας να έχει μια ομάδα με 11 παίκτες που έχουν μόνο δεξί πόδι. Ακόμα και για αριστερό χαφ σε ένα συγκρότημα που δεν έχει αριστεροπόδαρο παίζει με κλειστά μάτια. Ο Γερμανός επιμένει σε έναν τερματοφύλακα με πολλά μείον, την ώρα που υπάρχουν τούτη τη στιγμή τουλάχιστον πιο φορμαρισμένοι. Κι αν θα είχε την δικαιολογία πως ο Ελευθερόπουλος και ο Μιχαηλίδης παίζουν σε μικρότερες ομάδες που δεν έχουν ευρωπαϊκές παραστάσεις, δεν μπορεί να υποστηρίξει το ίδιο και για τον Χιώτη που πήρε τη μισή πρόκριση του ΑΠΟΕΛ μόνος του στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ. Για τις αλλαγές δεν θέλω να κάνω τον έξυπνο μετά το τέλος του ματς, αν και ακόμα δεν μπορώ να κατανοήσω την αλλαγή του Αβραάμ.

Πάμε στον τομέα προετοιμασίας για το ματς τελικό. Από τη στιγμή που παίζεις ένα παιχνίδι καθοριστικό, στο οποίο παίζει ρόλο και η τελευταία λεπτομέρεια δεν μπορεί να είσαι αδιάβαστος για το τι μπορεί να αντιμετωπίσεις από έναν διαιτητή. Την ίδια ώρα δεν μπορείς να καλέσεις σε καμία περίπτωση ποδοσφαιριστή με την ψυχολογία που έχει αυτή τη στιγμή ο Βύντρα και ακόμα και ο προπονητής του γι’ αυτή την περίοδο τον αφήνει εκτός. Εξακολουθώ να πιστεύω πως παρότι τραβηγμένο από τα μαλλιά το περιστατικό της δεύτερης κίτρινης με την εμπειρία που έχει ο συγκεκριμένος ποδοσφαιριστής μπορούσε να το αποφύγει. Εδώ βέβαια, στην αναγκαιότητα του να παίξει ο Βύντρα δεξιά παίζει ρόλο και η ανυπαρξία αυτή τη στιγμή δεξιών μπακ στην Ελλάδα. Όμως παίκτη με τέτοια ψυχολογία και με τέτοια κακοτυχία δεν καλείς να παίξει όσο και αν δεν έχεις άλλη λύση. Εδώ που τα λέμε ο «Πάτσα» πήγε πολύ καλύτερα κι ας παίζαμε με δέκα. Αυτός υπήρξε κάποτε ένας από τους πλέον εξελίξιμους δεξιούς μπακ.

Αν κόντρα στους Ελβετούς, μια από τις πλέον αργές ευρωπαϊκές ομάδες αποφασίζεις να παίξεις με τρεις στο κέντρο της άμυνας και να κουβαλήσεις όλον τον κόσμο στην περιοχή σου περιμένοντας, αδικείς τον εαυτό σου. To γκολ δεν το δεχτήκαμε όταν υπήρχαν ακόμα παίκτες να κρατάνε λίγο μπάλα μπροστά αλλά όταν πλέον παίζαμε με έξι αμυντικούς και αυτό κάτι λέει. Ταυτόχρονα παίζοντας ταμπούρι δίνεις την ευκαιρία στον κάθε Ντε Μπλέκερε και τον κάθε Μπουζάκα να σου κάνει τη στραβή, αφού το τόπι παίζεται κυρίως στην περιοχή σου. Ο πονηρός Χίτσφελντ μπορεί να παραδέχτηκε χθες πως ήταν αυστηρή η αποβολή, αλλά νωρίτερα είχε φροντίσει να πει ότι οι Έλληνες πέφτουν εύκολα. Στην Ελλάδα ή δεν πήραν χαμπάρι τι τους περίμενε ή δεν ζύγισαν σωστά τον Βέλγο «χειρούργο».

ΥΓ: Από το Μουντιάλ του Μπλάτερ πιθανώς να λείψουν σοβαρά ονόματα ως ομάδες. Πάντως σίγουρα μέχρι να τελειώσει η διαδικασία των προκριματικών είναι πιθανό να δούμε ακόμα πολλά μαγειρεία. Ας χαίρεται το Μουντιάλ ο πρόεδρος της FIFA εκεί που θα το κάνει και με όσο κόσμο θα πάει (μια ιδέα πήραμε όλοι στο Κονφεντερέισονς που δεν γέμιζε μισό γήπεδο ούτε με αίτηση). Επιπλέον, έχοντας και την απειλή ότι όποιος θα βγαίνει από τις ασφαλισμένες περιοχές μπορεί να βρεθεί στα…θυμαράκια. Είμαι βέβαιος πως από διαιτησίες θα δούμε τέρατα ανάλογα με αυτά του 2002 στο Μουντιάλ, στην Άπω Ανατολή. Έτσι θα επιβεβαιωθεί ο κανόνας που λέει ότι Παγκόσμιο Κύπελλο που δεν γίνεται σε Ευρώπη ή Νότια Αμερική μπορεί να θεωρηθεί και ως μη γενόμενο.