Σάλπι, Κατσούρ κι ολίγη από Λέτο

Αυτή τη φορά ο Τεν Κάτε άφησε κατά μέρους τα πειράματα και αποφάσισε να βάλει αυτούς που δοκίμαζε εδώ και μέρες. Αν ο Σισέ από το πρώτο μέρος είχε πάει στην κορυφή πιθανότατα το ματς να ήταν ιστορία από το 45λεπτο, απέναντι σε μια Σπάρτα που επιβεβαίωσε την αισιοδοξία όσων πίστευαν ότι το σκορ του πρώτου αγώνα μπορούσε ν' ανατραπεί. Βέβαια για να είμαστε δίκαιοι αν ο Σισέ είχε ευστοχήσει σε μια από τις δύο «πάρε και βάλε» σέντρες του Λέτο, τώρα ίσως να μιλούσαμε για την μαγική έμπνευση του Τεν Κάτε να βάλει τον Σισέ από δεξιά για να συγκλίνει προς τα μέσα και να απειλεί πιο αποτελεσματικά ερχόμενος διαγώνια προς τα μέσα .

Ο Παναθηναϊκός, να μην γελιόμαστε δεν έπιασε κάποια τρομερά στάνταρ απόδοσης για να φτάσει στο 3-0 κι άλλωστε είναι δύσκολο αυτό τέτοια εποχή. Όμως είχε απέναντι του μια ομάδα από την οποία ήταν καλύτερος και κόντρα στην οποία θα είχε καθαρίσει την πρόκριση από το πρώτο παιχνίδι αν ο Ολλανδός είχε επιλέξει να βάλει τη σωστή σύνθεση. Την «γκίνια» του Σισέ στην τελική προσπάθεια ήρθε να ρεφάρει το γκολ του Σαριέγκι στο τέλος του πρώτου μέρους κι έτσι τα πράγματα πήραν τον δρόμο τους στο πιο καθοριστικό σημείο. Δεν θα ήταν το ίδιο με την κλεψύδρα να αδειάζει, αν άρχιζε η επανάληψη με 0-0.

Αν θέλουμε να σταθούμε σε πρόσωπα τρία ήταν αυτά στα οποία μπορεί να μνημονεύσει ιδιαίτερα κανείς για την ανατροπή του ΠΑΟ. Ο Κώστας Κατσουράνης μας υπενθύμισε ποιός είναι ο πληρέστερος Έλληνας παίκτης αυτή τη στιγμή. Αυτός που θα συγυρίσει το παιχνίδι από κάθε άποψη και θα κάνει ότι χρειαστεί σε οποιοδήποτε σημείο του αγώνα. Θα αγωνιστεί για να δημιουργήσει, θα κόψει, θα έχει πάντα σωστή ισορροπία ανάμεσα σε άμυνα και επίθεση, θα κάτσει μπροστά από τα στόπερ όταν υπάρχει τρικυμία. Με λίγα λόγια θα είναι ο δεύτερος προπονητής μέσα στην ομάδα, όπως τον έχει χαρακτηρίσει ο ίδιος ο Ολλανδός. Ο Σάλπι αρχίζει και διαπρέπει κάθε φορά που αγωνίζεται από τη δεξιά μεριά. Μία ασίστ, ένα γκολ μετά από ένα κακό πρώτο μέρος του ιδίου, όπου πάντως δεν το χρεώνω στον ίδιο.

Ο «Σάλπι» μάλλον θυσιάστηκε στο πρώτο μέρος για το καλό της ομάδας, αλλά στο δεύτερο είχε την ευκαιρία να βάλει τη δική του σφραγίδα και δικαιούται να λέει πως ίσως κάτι παραπάνω από το μισό εισιτήριο στο σύνολο των δύο αγώνων του ανήκει. Όσο για τον Λέτο, όσο είχε δυνάμεις οι τραβέρσες του ήταν κίνδυνος θάνατος. Αν μάθει να παίζει ακόμα περισσότερο για το καλό της ομάδας και πειθαρχήσει στα «θέλω» του συνόλου και όχι τα δικά του, μπορεί να φανεί ακόμα πιο χρήσιμος απ' όσο στον Ολυμπιακό.

ΥΓ: Νικητής και επιζών δεν είναι έννοιες που αποκλείουν πάντα η μία την άλλη. Στην Ελλάδα για να επιβιώσεις άλλωστε πρέπει να νικάς καθημερινά σε κάθε επίπεδο. Ο Ολλανδός ξέσπασε και ήταν δικαίωμα του. Για να μην μοιάζει όμως με επιζώντα σε άλλες περιπτώσεις, ας φροντίσει να μην φέρνει ο ίδιος τον εαυτό και την ομάδα του σε δύσκολη θέση. Τουλάχιστον όταν δεν είναι απαραίτητο να γίνει κάτι τέτοιο.