Παίκτες σαν τον Μπελούτσι και τον Εστογιανόφ διχάζουν τη λογική

Αφορμή για το συγκεκριμένο κείμενο, αποτέλεσε μια συζήτηση πρώτα με το Μάκη (Διόγο), για τον Εστογιανόφ, στη μεσημεριανή εκπομπή της Κυριακής, αλλά και αυτή που είχα κατόπιν με τον Τάσο (Νικολογιάννη) για τον Ουρουγουανό στην εφημερίδα. Στο Μάκη είπα πως τον συγκεκριμένο ποδοσφαιριστή, θα τον ήθελα στην ΑΕΚ. Παρακάτω θα εξηγήσω γιατί προσωπικά θα ήταν χρήσιμος στην ομάδα που υποστηρίζω. Δεν μπορώ να μην βάλω όμως στην κουβέντα και την άλλη όψη του νομίσματος που πρεσβεύει η άποψη του Τάσου.

Ο «μπαρουτοκαπνισμένος» Νικολογιάννης με όσα έχουν δει τα μάτια του τόσα χρόνια στο ρεπορτάζ του Παναθηναϊκού, είχε μια άποψη, με την οποία μπορεί να διαφωνώ εκ πρώτης όψεως, αλλά καταλαβαίνω τι ακριβώς εννοεί. Κι αυτή αφορά πολλές περιπτώσεις παικτών που μπορεί να φαίνονται μια χαρά και για μεγάλη ομάδα, επειδή παίζουν καλά σε κάποια μικρότερη, αλλά σε πλείστες περιπτώσεις έχουν υπερεκτιμηθεί. Το ίδιο ισχύει και για παίκτες που είναι αρκετά φαντεζί για να κοστίζουν πολλά, αλλά η ουσία στο παιχνίδι τους λείπει, οπότε ξεκινάει η αποτίμηση σε λεφτά από διαφορετική σκοπιά. Με αφορμή και την πιθανότατη πλέον μετακίνηση του Μπελούτσι στην Πόρτο, η προοπτική για κουβέντα πάνω στο συγκεκριμένο θέμα, μοιάζει ακόμα πιο ελκυστική.

Ο Εστογιανόφ για μένα αποτελεί παίκτη που θα ήθελα στην ΑΕΚ, γιατί δεν έχω πολλούς που να μπορούν να ντριπλάρουν στο ένας-εναντίον-ενός. Στην πραγματικότητα η «Ένωση» έχει τον Σκόκο και τον Τζεμπούρ όταν είναι στα καλά του να μπορούν να το κάνουν αυτό. Άντε να βάλω στο λογαριασμό και τον Μαντούκα όταν επιταχύνει με τη μπάλα στα πόδια. Ο Τάσος όμως ισχυρίζεται πως ένας τέτοιος παίκτης, που «αράζει» δηλαδή και δεν μαρκάρει, δεν μπορεί να σταθεί σε μεγάλη ομάδα. Κι η αλήθεια είναι πως δεν έχει άδικο.

Σε μια ομάδα που έχει υψηλές απαιτήσεις και πρέπει να μαρκάρουν και να παίξουν όλοι για το καλό της ομάδας, τέτοιοι παίκτες πιθανώς να προξενούν περισσότερο κακό, παρά καλό. Για κάθε τέτοιου στιλ παίκτη θα πρέπει στην πλευρά να έχεις μπακ που να τρέχει για δύο ή έναν αμυντικό χαφ, που θα έχει συνεχώς το νου του να πηγαίνει στην αδύναμη, από μαρκάρισμα, πλευρά. Από την άλλη όμως ο φίλαθλος που έχει ανάγκη να δει τον παικταρά να σκάει δύο ντρίπλες, σου λέει, «ποσώς με ενδιαφέρει αν μαρκάρει, τουλάχιστον βλέπω κάτι». Ούτε και σε αυτόν μπορείς στην αντιπαρατάξεις επιχείρημα σε αυτό που προβάλλει, γιατί στο κάτω της γραφής ο φίλαθλος πληρώνει.

Ο Μπελούτσι αποτελεί μια λίγο διαφορετική περίπτωση, γιατί ήρθε από Αργεντινή κατευθείαν σε έναν από τους τρεις μεγάλους. Όμως και αυτός ανήκει στην ίδια κατηγορία με τον Ουρουγουανό κατά μία έννοια. Κάνει περισσότερο καλό ή κακό η παρουσία σε μια ομάδα, όπως ο Ολυμπιακός, όταν αυτός έχει ξοδέψει 7.5 για το... ένα του πόδι;

Πιθανώς στους φίλους των «ερυθρολεύκων», που ξεσηκώνονται με τις φαντεζί ενέργειες, θα λείψει. Από ουσία πάντως, για τα λεφτά που δαπάνησε ο νταμπλούχος, ούτε συζήτηση. Ο Κάλστρομ (ή Σέλστρεμ στα σουηδικά), μπορεί να μην κάνει το ίδιο εντυπωσιακό παιχνίδι, αλλά για ένα πράγμα που μπορώ να βάλω το χέρι μου στη φωτιά πως θα αποτελεί πιο ουσιαστική μονάδα. Αφήστε που και ο Σουηδός στα καλά του, μπορεί να γίνει και θεαματικός, με κάπως διαφορετικό τρόπο από τον «Λάτιν», Μπελούτσι.

Στις συγκεκριμένες περιπτώσεις, το δίκιο του προπονητή, έρχεται σε σύγκρουση με αυτό του «μερακλή» φιλάθλου, που πάει στο γήπεδο για να δει δυο φάσεις να θυμάται και να έχει αντικείμενο συζήτησης στη δουλειά και το καφενείο. Για μένα σωστό και λάθος σε αυτή την κουβέντα είναι δύσκολο να διακριθεί και να αποδοθεί κιόλας.