Η πιο χρυσή σελίδα στην ιστορία της

Eίναι λίγο μετά τα μεσάνυχτα στο αεροδρόμιο της Βουδαπέστης και το καραβάνι της ειρήνης έχει φτάσει αποκαμωμένο στην ουγγρική πρωτεύουσα για να ολοκληρώσει την επιστροφή του μετά το φιλικό με την Παρτίζαν. Ο Δημήτρης Μελισσανίδης, ο άνθρωπος που είχε την ιδέα γι’ αυτό το ταξίδι στο φλεγόμενο και μισογκρεμισμένο από τους βομβαρδισμούς Βελιγράδι, στέκεται για λίγο μόνος.

Ενα βλέμμα ικανοποίησης αλλά και συνάμα απορίας υπήρχε στο πρόσωπό του. Θαρρώ πως προσπαθούσε κι εκείνος να συνειδητοποιήσει το μέγεθος της σημασίας των στιγμών που όλη η αποστολή είχε ζήσει. Πως αυτή ήταν η στιγμή που φανερωνόταν σε όλο το μεγαλείο της η διαφορετικότητα της ΑΕΚ. Πιο απλά πως ΑΕΚ σημαίνει Αλλη Εντελώς Κατάσταση, όπως συνηθίζουν να λένε οι φανατικοί φίλοι της.

Θυμάμαι και το Σάββατο πριν από το μεγάλο εκείνο ταξίδι. Οταν ο Μελισσανίδης μαζί με τον Ντέμη Νικολαΐδη, ως παίκτη τότε, παρουσίασαν τη φανέλα με τον στόχο, το έμβλημα αυτού του μεγάλου ταξιδιού. Η απόφαση για το ταξίδι είχε ληφθεί και σε συνέντευξη Τύπου η ΑΕΚ ανακοίνωνε την πρόθεσή της. Οταν ρώτησαν τον «τίγρη» αν υπάρχουν εγγυήσεις για την ασφάλεια του ταξιδιού, η απάντησή του ήταν χαρακτηριστική: «Ποιες εγγυήσεις, εδώ μιλάμε για πόλεμο».

Ο Ντέμης ήταν ο μπροστάρης, εκείνος που παρακίνησε και τους υπόλοιπους ποδοσφαιριστές να πάνε να δώσουν αυτό το παιχνίδι. Αλλωστε η μενταλιτέ του δεν θα μπορούσε να τον καταστήσει κάτι λιγότερο από τον άνθρωπο που θα ξεσήκωνε και τους υπόλοιπους να συμμετέχουν σε μια τέτοια πρωτοβουλία.

Το ταξίδι της 7ης Απριλίου 1999 στο Βελιγράδι θεωρώ ότι είναι η μεγαλύτερη στιγμή στην ιστορία της ΑΕΚ. Μπορεί οι τίτλοι (που πάντοτε είναι απαραίτητοι για να μεγαλώνει μια ομάδα) να δημιουργούν κόσμο, αλλά υπάρχουν ξεχωριστές στιγμές στην ιστορία κάθε συλλόγου που τον κάνουν ακόμα πιο μεγάλο. Εκείνο το ταξίδι ανέδειξε όλα όσα πρεσβεύει η «Ενωση» και έδειξε γιατί ο κόσμος της έχει επιλέξει να υποστηρίζει αυτή την ομάδα.

Η δημιουργία της έγινε από ανθρώπους που ήξεραν τι είναι ξεριζωμός, πόνος, προσφυγιά. Με τις αρχές της ανθρωπιάς, έχοντας δημιουργηθεί μέσα από τις στάχτες μιας μεγάλης καταστροφής, ήταν αυτή που προχώρησε σε μια τόσο ξεχωριστή κίνηση.

Οι σκηνές που έζησαν οι άνθρωποι της αποστολής στο Νόβι Σαντ, με τον κόσμο να βγαίνει με ψωμί και αλάτι στα χέρια, πράξη που συμβολίζει τη φιλία, αλλά και άλλους να βγαίνουν με εικόνες της Παναγίας στα χέρια, είναι εκείνες που φανερώνουν το μεγαλείο αυτού του ταξιδιού.

Οπως και οι σκηνές μέσα στο γήπεδο της Παρτίζαν σε εκείνο το φιλικό που διακόπηκε από την επίθεση αγάπης των φίλων της σερβικής ομάδας. Αλλωστε είχε πάει απογευματάκι και η αποστολή έπρεπε να φτάσει στα σύνορα πριν σουρουπώσει... Ο,τι κουνιόταν μετά τη δύση του ηλίου σε δρόμο ήταν στόχος.

Πέρα από τους ανθρώπους που ήταν σε αυτή την ανθρωπιστική αποστολή, θέλω να κάνω μια ξεχωριστή αναφορά στους 47 (τόσοι ήταν, αν δεν με γελά η μνήμη μου) Originalίστες που ταξίδεψαν οδικώς μέσω Βουλγαρίας. Αυτοί που δεν αφήνουν την ΑΕΚ ποτέ μόνη και ασφαλώς τη συντρόφευσαν με τεράστια δόση ρίσκου και στη μεγαλύτερη στιγμή της ιστορίας της.

Τα δικά τους μάτια, αφού τους πρόλαβε το σκοτάδι, είδαν τη λάμψη και τα δικά τους αυτιά άκουσαν τους ήχους των συμμαχικών βομβαρδισμών που έπλητταν μια περιοχή λίγο μακρύτερα από εκεί που το δικό τους πούλμαν είχε σταματήσει με σβηστά φώτα και μηχανές προκειμένου να μη δώσει στόχο στον δρόμο για την επιστροφή.