Κακός σύμβουλος η μεταγραφική υστερία

Σε ένα ποδόσφαιρο που πρυτανεύει ο λαϊκισμός και οι εντυπώσεις, δεν μπορεί να υπάρχει μέτρο. Κάτι ανάλογο είναι επόμενο να συμβαίνει και στα ποδοσφαιρικά δρώμενα της χώρας, όπου με ελάχιστες εξαιρέσεις ή θα γίνονται μεταγραφές με το τσουβάλι ή δεν θα γίνονται καθόλου. Πριν πιάσει το καλοκαίρι και αρχίσουμε ο καθένας το μακρύ και το κοντό του, τι λείπει στον έναν, τι θέλει ο άλλος, τι πρέπει να ξοδέψει ο καθένας, θα πρέπει να λάβει κανείς υπόψη του μια σοβαρή παράμετρο. Ομάδα που αλλάζει κάθε χρόνο ένα καράβι παίκτες και προπονητή δεν πρόκειται να δει προκοπή στον αιώνα τον άπαντα. Ξεκαθαρίζω λοιπόν ότι ειδικά στην περίπτωση που υπάρχει καλή μαγιά σε μια ομάδα περισσότερο, αλλά κι εκεί που μπορεί κάποιος να θεωρεί ότι δεν υπάρχουν σπουδαίοι παίκτες, δεν μπορείς να ξεκληρίζεις ή ν’ αλλάζεις όλη την ομάδα. Όταν συμβαίνει κάτι τέτοιο, είναι μάταιο να περιμένεις συνέχεια και πρόοδο στην ομάδα. Ασφαλώς, σε αυτό το φαινόμενο δεν είναι άμοιρος ευθυνών ο Τύπος. Οι εφημερίδες ξέρουν πως για να πουλήσουν το Γενάρη, αλλά κυρίως το καλοκαίρι, πρέπει να γράφουν ονόματα για να πουλήσουν. Αφού έτσι έμαθαν το κοινό τους και ασφαλώς θα ήταν αντιεμπορικό να πουν ότι και στις μεταγραφές πρέπει να υπάρχει ένα μέτρο, σέρνουν τον χορό της μεταγραφικής υστερίας.

Βασικό συστατικό που επιδεινώνει την κατάσταση που περιγράφω παραπάνω δεν είναι άλλο από τις αλλαγές προπονητών. Προτεραιότητα του νέου προπονητή είναι να φέρει τους παίκτες που πιστεύει ότι εκείνοι είναι καλοί γιατί θα βολεύουν περισσότερο τη δική του φιλοσοφία. Αυτό είναι κατανοητό. Ασφαλώς αυτό που δεν πιστεύει κανείς είναι ότι μπορεί ένας προπονητής να κρίνει τους ποδοσφαιριστές από τις κασέτες και τα dvd που είναι πλέον στην τεχνολογία, γι‘ αυτό και προκαλείται στη συνέχεια ένας πανικός μπλεξίματος με απρόβλεπτες συνέπειες στις ομάδες. Αυτό που γράφεται για τους νεοφερμένους προπονητές, πως τρώνε όλη τη μέρα βλέποντας dvd με το υλικό της ομάδας, προσωπικά το θεωρώ μέγιστη κοροϊδία. Κανένας πλέον σε όλο τον κόσμο δεν μπορεί να κρίνει τον ποδοσφαιριστή από ένα βίντεο, από τη στιγμή που έτσι δεν μπορεί να δει όλη την κίνησή του στο γήπεδο. Ακόμα και για τον τερματοφύλακα που στέκεται σε ένα σημείο, θεωρητικά, αν δεν δεις πώς κατευθύνει την άμυνά του, πράγμα που αντιλαμβάνεσαι μόνο μέσα από το γήπεδο, τότε δεν έχεις ιδέα.

Στη συνέχεια έρχεται η μανία του κόσμου να πάρουμε τον έναν, τον άλλον, τον... παράλλον. Συνήθως, το αποτέλεσμα είναι να έρχονται κάποιοι που δεν είναι καλοί, αφού δεν φτάνει το χρήμα για να πάρεις όσους πιστεύεις ότι σου λείπουν. Για παράδειγμα, αν μια ομάδα χρειάζεται παίκτες σε δύο θέσεις, είναι προτιμότερο να πάρεις έναν πιο ακριβό, που σου κάνει τη διαφορά όμως στη θέση που πονάς, παρά να πάρεις δύο με τον κίνδυνο πως δεν θα σου πιάσουν. Πέρα απ’ αυτό, όμως, τα χειρότερα γίνονται με τις μαζικές αλλαγές ανά χρόνο σε κάθε ομάδα. Εκεί λοιπόν που αρχίζουν τα άσχημα αποτελέσματα για οποιαδήποτε ομάδα, αρχίζουν όλοι ν’ αναδεικνύονται παλτά και κακοί παίκτες, χωρίς κανένας να σκέφτεται πως για να λειτουργήσει μια ομάδα, οφείλει να έχει συνέχεια. Το να πετύχει από την αρχή και να ταιριάξουν ιδανικά οι ποδοσφαιριστές μεταξύ τους, όπως και να κάτσουν τα πάντα στον προπονητή, έχει τόση τύχη όσο να πιάσεις εξάρι η εφτάρι στο ΚΙΝΟ. Επειδή στην Ελλάδα ακόμα έχουμε μείνει στην εποχή των ρωμαϊκών αρένων και κάποιος πρέπει να φαγωθεί, ο Τύπος εξυπηρετεί την επιθυμία του κοινού και κρεμάει στα μανταλάκια όποιον να ‘ναι. Κάπως έτσι (δεν) προχωράει το ποδόσφαιρο στην Ελλάδα...

Αύριο θα μοιραστώ τις δικές μου σκέψεις πάνω στο τι χρειάζεται καθένας από τους τρεις μεγάλους, με την υπόσχεση πως θα προσπαθήσω, όσο θα πηγαίνουμε προς το καλοκαίρι, να πράξω κάτι ανάλογο και για τις υπόλοιπες ομάδες.

Για παρατηρήσεις, σχόλια και δικές σας ιδέες πάνω σε θέματα που θα θέλατε να αναπτύξει η στήλη, μπορείτε να στείλετε e-mail στη διεύθυνση: miaourismata@yahoo.gr