Ωραία μπάλα η Πορτογαλία

Οι Πορτογάλοι όχι μόνο επαλήθευσαν όσα διαπιστώσαμε στο πρώτο ματς με την Τουρκία, αλλά έδειξαν ακόμα περισσότερα στο δεύτερο παιχνίδι τους. Με δεδομένο πως ο αντίπαλος στη δεύτερη αγωνιστική είναι θεωρητικά ανώτερος από τον πρώτο η Πορτογαλία μπορώ να πω ότι τα τελευταία χρόνια είναι απόλυτα συνεπής στα μεγάλα ραντεβού. Δεν έχει φτάσει στο σημείο να δροσιστεί με το νέκταρ μιας κούπας, αλλά είναι πιο απολαυστική ποιοτικά από τις προηγούμενες διοργανώσεις. Αν ο Νούνο Γκόμες είχε βρεθεί σε μια στοιχειώδη βραδιά αποτελεσματικότητας θα είχε σημειώσει πολλά περισσότερα από τα πέντε γκολ που μετράει ήδη. Παίζει πολύ πιο ομαδικά από άλλες φορές, χωρίς βέβαια να λείπουν ορισμένες υπερβολές στην προσπάθεια για θέαμα κυρίως από τον Κριστιάνο Ρονάλντο, τον Ντέκο και τον Σιμάο που θέλουν να κάνουν και το κομμάτι τους. Επίσης οι Πορτογάλοι διαθέτουν και πολυφωνία στην επίθεση. Πέντε διαφορετικοί σκόρερ στα δύο πρώτα ματς. Το κέφι του Ντέκο, παρά το γεγονός ότι MVP αναδείχθηκε ο Κριστιάνο Ρονάλντο, έκανε μεγάλη διαφορά, ενώ ο Μουτίνιο απέδειξε πως η εμφάνιση του στον πρώτο αγώνα δεν ήταν τυχαία. Βέβαια εξακολουθεί να ταλαιπωρείται και από ορισμένες αδυναμίες, που εστιάζονται κυρίως στην άμυνα. Οι αντιδράσεις στα στημένα εξακολουθούν να είναι παιδικές και αυτό της έχει στοιχίσει σημαντικές διακρίσεις και στο πρόσφατο παρελθόν. Συμπερασματικά πιστεύω πως οι Πορτογάλοι, δεν ξέρω αν θα φτάσουν μέχρι τελικό ή αν θα το πάρουν, ωστόσο παρουσιάζουν ένα πολύ ελκυστικό θέαμα.

Η Τουρκία είναι μια ομάδα που το παλεύει πάντα ως το τέλος. Από τη στιγμή που οι Ελβετοί δεν τελείωσαν την αντίπαλο τους στο διάστημα ειδικά από το 25ο μέχρι το τέλος του ημιχρόνου με τον Γιακίν που σε κενό τέρμα είχε την ευκαιρία να γράψει το 2-0, το ματς γύρισε τούμπα. Τώρα οι Τούρκοι με τους Τσέχους θα παίξουν την πρόκριση στο μεταξύ τους παιχνίδι. Κι αυτό θα είναι σίγουρα ένα από τα πλέον σκληρά και αδυσώπητα ματς του τουρνουά.