Μία διαδρομή ανάμεσα στον παράδεισο και την κόλαση!

Από την ποδοσφαιρική ηδονή που πρόσφεραν οι «αστέρες» της Μίλαν, στην επική ανατροπή βγαλμένη από επιστημονική φαντασία και από εκεί, στον παθιασμένο πανηγυρισμό του Στίβεν Τζέραρντ με το τρόπαιο του Champions League. Η συμπλήρωση 15 χρόνων από τον τελικό που «ράγισε» καρδιές για την κορυφαία διασυλλογική διοργάνωση, γεμίζει με μελαγχολία όσους την έζησαν και με απορία για όσους την μαθαίνουν τώρα.

«Ήταν έξι λεπτά ανεξήγητης τρέλας» ανέφερε ο Ράφαελ Μπενίτεθ για το διάστημα που το σκορ μεταμορφώθηκε από 3-0 σε 3-3 και ένας κατεστραμμένος τελικός, μετατράπηκε σε ένα ονειρικό επίλογο. Ήταν 25 Μαΐου του 2005, όταν η Λίβερπουλ θα παρουσιαστεί στο χορτάρι, δίπλα σε μία από τις μεγαλύτερες δυνάμεις του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου, την Μίλαν. Ένας αγώνας με γνήσιο φαβορί και αναμενόμενο νικητή στην συμπλήρωση του πρώτου ημιχρόνου, κατέληξε να αποτελέσει μία από τις πιο «χρυσές» σελίδες στην ιστορία του θεσμού. Η ανατροπή που άξια, επισκίασε τις πιο όμορφες διηγήσεις!



Όταν η εμπειρία κοντραρίστηκε με το πάθος!

Μπορεί η Μίλαν μετά τον τελικό του 2007 στην Αθήνα να μην έχει ξαναεμφανιστεί σε τελικό ευρωπαϊκής διοργάνωσης, ωστόσο εκείνη την περίοδο, αποτελούσε ένα σύνολο «αστέρων» και φυσικά, αποτελούσε φόβητρο για όποιον την έβρισκε μπροστά του. Η κατάκτηση του τροπαίου δύο χρόνια πριν, κόντρα στην Γιουβέντους στο «Όλντ Τράφορντ» του Μάντσεστερ αλλά και οι 10 συμμετοχές της σε τελικούς (6 νικήτρια), συμπλήρωναν την ομάδα-όνειρο που είχε δημιουργήσει ο ιταλικός σύλλογος. Τα ονόματα των Ντίντα, Κακά, Σεβτσένκο, Μαλντίνι, Πίρλο και Γκατούζο, ήταν μερικά από αυτά που προκαλούσαν ηδονή και τριγμούς σε κάθε ποδοσφαιρόφιλο. Ταυτόχρονα, ο Κάρλος Αντσελότι μέτραγε τρεις παρουσίες σε αυτή την φάση των ευρωπαϊκών διοργανώσεων, έχοντας, μάλιστα, το απόλυτο των νικών (τρία στα τρία). Η ομάδα του Μπενίτεθ, από την άλλη, γνώριζε τι είχε να αντιμετωπίσει αλλά η αποχή της από το μακρινό 1985 σε τελικό, είχε προσθέσει ένα επιπλέον άγχος στις τάξεις των «κόκκινων». Μπορεί το πάθος και το ταλέντο να ήταν πλήρες αλλά σίγουρα δεν άγγιζε αυτό των «ροσονέρι», χωρίς αυτό να αναιρεί την τρομερή φιλοσοφία που υπήρχε μέσα στην συνείδηση των ποδοσφαιριστών της Λίβερπουλ, αφού η πορεία τους μέχρι εκεί, αποδείκνυε για το τι ήταν ικανοί να πετύχουν.

Ο αγέραστος Μαλντίνι και το 45λεπτό που θύμισε… Βαρκελώνη!

Ένα από τα πρόσωπα του αγώνα, ήταν αδιαμφησβήτητα, ο Πάολο Μαλντίνι. Ένας αρχηγός-υπόδειγμα, που παρότι ήταν έτοιμος να κλείσει τα 37 του χρόνια, καταφέρνει μόλις στα 51 δευτερόλεπτα (!), να ανοίξει το σκορ του τελικού. Μέσα σε δεκάδες ρεκόρ, ο κάπταιν των «ροσονέρι» προσθέτει δύο ακόμα. Το ένα, ήταν φυσικά για το γρηγορότερο γκολ μπροστά στην θέα του τροπαίου του Champions League αλλά το δεύτερο, μόνος ένας τέτοιος ποδοσφαιριστής θα μπορούσε να το έχει σημειώσει. Καταφέρνει να γίνει ο γηραιότερος που βρίσκει δίχτυα, παρότι ήταν αμυντικός, δίνοντας το προβάδισμα στην ομάδα του αλλά και το έναυσμα για ένα από τα καλύτερα 45λεπτά της Μίλαν στην τεράστια ιστορία της. Η «μαγεία» των Ιταλών συνδυάστηκε άψογα με την αδυναμία της Λίβερπουλ να βγει από τα σχοινιά. Το τελευταίο σφύριγμα του πρώτου μέρους, συνοδεύεται με ένα «τρομακτικό» 3-0 και οι αναμνήσεις από το παιχνίδι με την Στεάουα (έληξε 4-0) έχουν ξυπνήσει για τα καλά, αφού η πορεία του σκορ ήταν σχεδόν η ίδια.

Ο αρχηγός απάντησε και η άμυνα έδωσε την… ασίστ!

Με την πλάτη στον τοίχο και την Λίβερπουλ να μην ξέρει πως να αντιδράσει, ο Ράφα Μπενίτεθ κάνει αλλαγή συστήματος και ο Στίβεν Τζέραρντ «απαντάει» στον Μαλντίνι. Στο 54ο λεπτό, ο αρχηγός των «κόκκινων» ξεκινάει την μεγαλύτερη ανατροπή στην ιστορία του θεσμού κάνοντας το 3-1 και ο Σμίτσερ, μαζί με τον Τσάμπι Αλόνσο απλώς θα ακολουθήσουν το παράδειγμά του. Μέσα σε 6 λεπτά, ο γύρος του θριάμβου έχει μετατραπεί σε μία κόλαση για την Μίλαν και οι «εφιάλτες» από τον περσινό αποκλεισμό τους στα προημιτελικά από την Λα Κορούνια (από 4-1, ανατροπή σε 4-0), έχουν κάνει την εμφάνισή τους. Οι επισκέψεις στα καρέ του Ντούντεκ ήταν ατελείωτη ακόμα και στην παράταση, όμως η άμυνα των «κόκκινων» έμενε αλύγιστη. Στόχος ήταν οι ομάδες να οδηγηθούν στα πέναλτι, εκεί όπου οι ισορροπίες θα ήταν στο απόλυτο, όμως η πίεση της Μίλαν με τα μεγάλα επιθετικά της όπλα, έδειχναν ότι αυτό το 6λεπτό του «τρόμου» θα γινόταν παρελθόν. Το τελευταίο σφύριγμα της λήξης, έκανε τον τελικό να ζωντανέψει για τα καλά και μετά από δύο χρόνια, η άσπρη βούλα να πρέπει να κρίνει ακόμα ένα τελικό.



Ο Ντούντεκ θα έβαζε την «τελεία»!

Μπορεί όλα να κυλούσαν καλά για την Λίβερπουλ, όμως στο 119’, ο Γέρζι Ντούντεκ, θα αποδείξει γιατί ήταν κάτω από τα δοκάρια της μετέπειτα πρωταθλήτριας Ευρώπης. Εξ’ επαφής κεφαλιά του πρώτου σκόρερ της χρονιάς για την ιταλική ομάδα, Άντριου Σεβτσένκο και ενστικτώδη απόκρουση του διεθνή τερματοφύλακα. Η μπάλα στρώνεται και πάλι στον ταλαντούχο επιθετικό και όλα έδειχναν ότι ο τίτλος «έσβηνε» για την Λίβερπουλ. Ωστόσο, η μπάλα δεν αγγίζει το πλεκτό αφού ο πορτιέρο της Λίβερπουλ θα σηκωθεί άμεσα και θα αποκρούσει ένα πολύ δυνατό σουτ σε απόσταση αναπνοής. Η ευκαιρία ανεπανάληπτη και οι φίλοι της Μίλαν δεν ήξεραν από τι πρέπει να συνέλθουν πρώτα, όμως, αυτή η απόκρουση, ήταν το μήνυμα για την «ρώσικη ρουλέτα». Οι κινήσεις του Ντούντεκ που θύμισαν Γκρόμπελαρ θα προκαλέσουν την αστοχία των Σερζίνιο, Πίρλο και θα προσφέρουν στον ουκρανό επιθετικό να πάρει μία δεύτερη ευκαιρία για να εκδικηθεί τον τερματοφύλακα των Άγγλων, αναλαμβάνοντας την πιο «ψυχρή» εκτέλεση του αγώνα. Ο Σμίτσερ ευστοχεί και το σκορ γίνεται 3-2 προτού, ο ποδοσφαιριστής που έδωσε τον τίτλο με τα «μεγάλα αυτιά» στην ομάδα του Μιλάνου σταθεί μπροστά από τον Ντούντεκ. Ένα σουτ στο κέντρο και μία επέμβαση με τα πόδια, θα κάνει τον Τζέραρντ να πανηγυρίσει με τον πιο παθιασμένο τρόπο στην ιστορία του θεσμού, την κατάκτηση του Champions League, μέσα στο «Κεμάλ Ατατούρκ». Τα πάντα είχαν ολοκληρωθεί και η ανατροπή της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ επί της Μπάγερν το 1999, στον τελικό της Βαρκελώνης είχε αρχίσει να φθείρει.



Μία (παραλίγο) ελληνική… τρικλοποδιά!

Πίσω από τις κατακτήσεις, συνήθως οι περισσότεροι αναιρούν τι έχει συμβεί μέσα στην σεζόν και κρατάνε μόνο το αποτέλεσμα και το γεγονός ότι ο τίτλος βρίσκεται το μουσείο της πρωταθλήτριας. Ωστόσο, ο μεγαλύτερος τελικός του θεσμού, ίσως να μην είχε συμβεί, αν ο Ολυμπιακός απλώς κρατούσε το προβάδισμα που είχε την τελευταία αγωνιστική των ομίλων κόντρα στην Λίβερπουλ. Συγκεκριμένα, οι «ερυθρόλευκοι» είχαν συγκεντρώσει 10 βαθμούς πριν τον αγώνα του Άνφιλντ, σε αντίθεση με την πέντε φορές κάτοχο του τροπαίου, που είχε μόλις 7. Η νίκη με 1-0 στην Ελλάδα έδινε πολλές πιθανότητες στους πειραιώτες να πάρουν μία ιστορική πρόκριση και να πετάξουν εκτός μία από τις μεγαλύτερες δυνάμεις της διοργάνωσης. Το μοναδικό σενάριο που έδινε το «εισιτήριο» για την επόμενη φάση στον σύλλογο του Τζέραρντ, ήταν η νίκη με δύο γκολ διαφορά και πάνω. Το τέρμα του Ριβάλντο «διαλύει» κάθε όνειρο και οι οπαδοί έχουν αρχίσει να κλαίνε, όπως και στο παιχνίδι της Τουρκίας όταν αντίκρισαν το 3-0. Ωστόσο και εκεί, ο αρχηγός είχε να μιλήσει τελευταίος. Οι Σιναμά Πονγκόλ και Νιλ Μέλλορ έχουν ανατρέψει τον αγώνα (αμφότεροι, δεν υπήρχαν στην αποστολή του τελικού) και ο Στίβεν Τζέραρντ με ένα εκπληκτικό γκολ θα κάνει το Άνφλιντ να δονηθεί και να ετοιμάζει ήδη τα καλά του για την φάση των «16». Ο Ολυμπιακός έγινε από τις λίγες ομάδες που μένει εκτός συνέχειας με συγκομιδή 10 βαθμών και οι «κόκκινοι» έχουν αρχίσει το ταξίδι τους προς την πολυπόθητη κορυφή.



Η παρουσία του φετινού τελικού του Champions League, στο ίδιο γήπεδο όπου σημειώθηκε ο ομορφότερος αγώνας στην ιστορία του θεσμού, δημιουργεί πολλές αναμνήσεις από τις αμέτρητες εναλλαγές συναισθημάτων. Το ποδόσφαιρο διαφημίστηκε στο απόλυτο και παρέδωσε την καλύτερη απάντηση στο αιώνιο ερώτημα που υπάρχει για την ύπαρξή του. Δύο σύλλογοι από διαφορετικούς κόσμους, που ένιωσαν την πραγματική διαδρομή ανάμεσα στον παράδεισο και την κόλαση.

Επιμέλεια: Νότης Χάλαρης