Μας πάει ο κλειστός στίβος (pics/video)

Η Ελλάδα έφτασε αισίως τα 12 μετάλλια σε παγκόσμια πρωταθλήματα κλειστού στίβου με τα δύο χάλκινα που κατέκτησαν στο Πόρτλαντ πριν λίγες μέρες η Κατερίνα Στεφανίδη και η Βούλα Παπαχρήστου.

Οι δυο Ελληνίδες πρωταθλήτριες συνέχισαν την καλή παράδοση που έχει δημιουργήσει η χώρα μας στη συγκεκριμένη διοργάνωση από το 1987 όταν ξεκίνησε η διοργάνωση στην Ινδιανάπολις, χωρίς να υπολογίζουμε τη δοκιμαστική διοργάνωση του 1985 στο Παρίσι.



Από το 1987 στην πρώτη αμερικανική πόλη του θεσμού μέχρι το 2016 στη δεύτερη πόλη των ΗΠΑ, οι Έλληνες σταρ έδειξαν πως ενδιαφέρονται περισσότερο από πολλούς Ευρωπαίους συναθλητές τους από χώρες με παράδοση στη «γηραιά «ήπειρο» στον κλασικό αθλητισμό και πρωταγωνίστησαν στις 16 προηγούμενες διοργανώσεις, χαρίζοντας μεγάλες επιτυχίες στους φίλους του αθλήματος στη χώρα μας.

Βέβαια, η Ελλάδα άργησε να φτάσει τα μετάλλια στα παγκόσμια πρωταθλήματα κλειστού στίβου, αφού οι αθλητές μας πολλές φορές «έφτασαν στην πηγή και δεν ήπιαν νερό» από διάφορες συγκυρίες, όταν η χώρα μας δε συγκαταλεγόταν ακόμα στις κορυφαίες δυνάμεις στο στίβο.

Ο Λάμπρος Παπακώστας εξελίχθηκε σε έναν εκ των πρωταγωνιστών, κατακτώντας το πρώτο μετάλλιο μας, ήτοι το ασημένιο στο ύψος το 1995 στη Βαρκελώνη και συνέχισε το σερί του 1997 στο Παρίσι, αποτυγχάνοντας την ίδια εποχή στις σημαντικές διοργανώσεις του ανοιχτού.



Από κοντά και η Πηγή Δεβετζή, η οποία τη χρυσή εποχή καμία δεκαετία μετά τον Καρδιτσιώτη άλτη μάζευε μετάλλια σε κλειστό και ανοιχτό στίβο στο τριπλούν και κατέκτησε δύο χάλκινα το 2004 στη Βουδαπέστη και το 2008 στη Βαλένθια, λίγο πριν τους Ολυμπιακούς Αγώνες σε Αθήνα και Πεκίνο, όπου, επίσης, πρωταγωνίστησε.



Όταν το 1997, η Ελλάδα κατάφερε να κατακτήσει τρία μετάλλια στη γαλλική πρωτεύουσα, τα δύο χρυσά στα σπριντ με Παπαδιά και Κόφφα και το αργυρό του Παπακώστα, άρχισε να διαφαίνεται πως η μικρή βαλκανική χώρα έχει τους αθλητές να πρωταγωνιστήσει στις επόμενες διοργανώσεις, κάτι που φάνηκε το 1999 στο Μαεμπάσι με το χρυσό της Κατερίνας Θάνου στα 60 μέτρα, που έβαλε τη 41χρονη σταρ πλέον στη λίστα με τις κορυφαίες πιο γρήγορες αθλήτριες σε Ευρώπη και κόσμο την επόμενη πενταετία στις διοργανώσεις του ανοιχτού, χωρίς τότε η Θάνου να θεωρείτο το μεγαλύτερο φαβορί, όπως συνέβη από την Ιαπωνία και έπειτα.



Ο Χάρης Παπαδιάς με το χρυσό στο Παρίσι στα 60 μέτρα μπορεί να μην προξένησε και τη μεγαλύτερη έκπληξη στους περισσότερους που περίμεναν κάτι καλό από τον ίδιο στη διοργάνωση, όμως εκείνη την εποχή «άνθιζαν» οι επιτυχίες στον κλειστό στίβο και ο Έλληνας σπρίντερ απέδειξε την επόμενη χρονιά στο Ευρωπαϊκό ανοιχτού της Βουδαπέστης με το χάλκινο μετάλλιο πως βρίσκεται στους κορυφαίους της χώρας.



Το ίδιο ισχύει και για την Κατερίνα Κόφφα, που έφτασε στο απόγειο της δόξας της με το χρυσό στα 200 μέτρα στο Παρίσι, αφού το κατάφερε κοντά στα 30 της και μετά από τόσες προσπάθειες σε ανοιχτό και κλειστό, οπότε και δικαιώθηκε για τις προσπάθειες τόσων χρόνων.



Η επιτυχία του Γιώργου Θεοδωρίδη το 2004 με το χάλκινο στα 60 μέτρα τη χρονιά των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας έδειξε πως οι Έλληνες εμφανίζονται εκεί που δεν τους περιμένει κανείς και ο Μακεδόνας σπρίντερ πως ήταν ένας από τους κορυφαίους της γενιάς του.

Και το 2012 ήρθε το «ξεπέταγμα» του Δημήτρη Χονδροκούκη και με το χρυσό που κατέκτησε στην Κωνσταντινούπολη, απέδειξε πως ο ίδιος αδικούσε και αδίκησε τον εαυτό του τα προηγούμενα και τα επόμενα χρόνια.

Μέχρι να έρθει το 2014 το Σόποτ και το χρυσό του Κώστα Φιλιππίδη στο επί κοντώ που δικαίωσε την προσπάθεια τόσων χρόνων για τον πανελλήνιο ρέκορντμαν του αγωνίσματος στην Ελλάδα και τον ανέδειξε ως έναν εκ των κορυφαίων αθλητών την τελευταία δεκαετία και, ενώ στην αρχή της καριέρας του, αμφισβητήθηκε και πέρασε αρκετές περιπέτειες.



Η πρώτη μεγάλη άτυχη της παρέας ήταν η Νίκη Ξάνθου στο μήκος, η οποία δεν κατάφερε να κατακτήσει ένα μετάλλιο σε παγκόσμιο πρωτάθλημα κλειστού, έχοντας πολλές καλές απόπειρες, μένοντας στην τέταρτη και πέμπτη θέση στις διοργανώσεις σε αντίστοιχες παρουσίες, έχοντας επιτυχίες στον ανοιχτό με τα ασημένιο το 1997 στην Αθήνα και την τέταρτη θέση στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Ατλάντα, όπως και το χρυσό στο Ευρωπαϊκό της Βιέννης το 2002 και μπήκε στο «πάνθεον» των κορυφαίων όλων των εποχών στην Ελλάδα στο αγώνισμα.



Ο δεύτερος άτυχος ήταν ο Λούης Τσάτουμας, ο οποίος δεν κατάφερε στις πέντε συμμετοχές, τις περισσότερες από οποιοδήποτε Ευρωπαίο αθλητή στην ιστορία, να φτάσει στην κατάκτηση ενός μεταλλίου, παίρνοντας την τέταρτη θέση στο Σόποτ το 2014 και στη Μόσχα το 2006, έχοντας την κατάρα των άκυρων αλμάτων και των τραυματισμών πριν τις μεγάλες διοργανώσεις, όμως με τον Καλαματιανό άλτη να έχει σημειώσει μια από τις μεγαλύτερες επιδόσεις όλων των εποχών και να έχει καθιερωθεί ως ένας από τους κορυφαίους.



Επίσης, η Όλγα Βασδέκη στο τριπλούν δεν κατάφερε να κατακτήσει ένα μετάλλιο στον κλειστό, έχοντας μια τέταρτη θέση στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του 1996, όμως με το χρυσό στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα της Βουδαπέστης το 1998 και την τέταρτη θέση στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Ατλάντα, κατάφερε να βοηθήσει την Ελλάδα να πρωταγωνιστήσει στις μεγάλες διοργανώσεις.

Παναγιώτης Βλαχαδάμης