Ο Χρηστάρας, οι κορίτσαροι και μια ομάδα όνειρο: Αυτό είναι το εθνικό μας σπορ!

Η κουβέντα έχει ανοίξει χρόνια τώρα. Δεκαετίες πιθανότατα. Όχι ότι έχει κάποια σημασία το πού θα καταλήξει.

Αφενός διότι δεν θα καταλήξει πουθενά. Ο καθένας θα συνεχίσει να υποστηρίζει τη δική του άποψη, έχοντας τα δικά του -σεβαστά και αποδεκτά- κριτήρια. Αφετέρου γίνεται για να γίνει. Διότι και να καταλήγαμε, για παράδειγμα, ότι, πράγματι, το πόλο και όχι το μπάσκετ είναι, τελικά, το εθνικό μας σπορ, μάλλον αποκλείεται να σταματήσουμε, κράτος και κοινωνία, να ασχολούμαστε μαζί του κάθε τέσσερα χρόνια. Σαν κλασικοί Έλληνες πανηγυρτζήδες.

Εδώ, ωστόσο, δεν θα βάλουμε τέτοιο δίλημμα. Θα παραθέσουμε γεγονότα. Ένα γεγονός για την ακρίβεια: Το 2021 ήταν μία ονειρεμένη, μαγική, βγαλμένη από βιβλίο φαντασίας χρονιά για την ελληνική υδατοσφαίριση, που, τέλος πάντων, και το εθνικό μας σπορ να μην είναι, μικρή σημασία έχει. Σημασία έχει ότι με βάση τη στήριξη που ΔΕΝ έχει, και από την Πολιτεία και από τον κόσμο, την προβολή που ΔΕΝ έχει, και τις υποδομές που ΔΕΝ παρέχονται σε αυτό, όχι τώρα, αλλά τα τελευταία 50 χρόνια, το πόλο έχει φέρει τις αντιστρόφως ανάλογες επιτυχίες. Και η φετινή χρονιά ήταν το αποκορύφωμα, τόσο σε συλλογικό όσο και σε εθνικό επίπεδο. Επιτέλους!

Το 2021 ήταν πραγματικά μία εκπληκτική χρονιά για την ελληνική υδατοσφαίριση. Μία χρόνια, βέβαια, που ήταν μαθηματικά βέβαιο πως κάποια στιγμή θα έρθει η ρημάδα. Και όμως, ξεκίνησε σαν ταινία θρίλερ!

Ομάδα-όνειρο

Τον περασμένο Φεβρουάριο, πολλούς μήνες προτού η Εθνική ομάδα πόλο των ανδρών μάς σηκώσει την τρίχα κάγκελο με την προσπάθειά της στο Τόκιο, έπρεπε να περάσει πρώτα από την ψυχοφθόρα διαδικασία του προολυμπιακού. Η Ελλάδα, λοιπόν, στον προημιτελικό του τουρνουά έφτασε να χάνει 10-7 και 12-10 από τους Γάλλους, ωστόσο κατάφερε να κάνει μία επική ανατροπή και στα πέναλτι να πάρει την πρόκριση. Θα μπορούσαν, δηλαδή, όλα να τελειώσουν εκεί, τον περασμένο Φεβρουάριο!

Ο Μάνος Ζερδεβάς έγινε ήρωας, καθώς απέκρουσε δύο πέναλτι και χάρισε το «εισιτήριο» στην ομάδα του Θοδωρή Βλάχου, που μετά απλά δεν γινόταν να χάσει το «τρένο» για τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Η τρομερή νίκη επί της Ρωσίας στον ημιτελικό με σκορ 13-10 «σφράγισε» ότι η Ελλάδα στο ραντεβού της θα παρέμενε πιστή! Ένα ραντεβού, δε, που κλεινόταν για 11η διαδοχική χρονιά, από το 1982(!) και 16η συνολικά.

Για να φτάσουμε στο πιο ωραίο καλοκαίρι.

Στο Τόκιο η Ελλάδα πήγε με έναν ξεκάθαρο στόχο: Το μετάλλιο. Η Εθνική μας ομάδα έχει μετάλλια από Μεσογειακούς Αγώνες, Παγκόσμια Κύπελλα και Πρωταθλήματα και World League. Της έλειπε μια ζωή ένα. Σε Ολυμπιακούς Αγώνες. Ήταν το μεγάλο απωθημένο.

Τα μετάλλια της Ελλάδας πριν το Τόκιο:

Μεσογειακοί Αγώνες 1951: Χάλκινο
Μεσογειακοί Αγώνες 1991: Χάλκινο
Μεσογειακοί Αγώνες 1993: Χάλκινο
Παγκόσμιο Κύπελλο 1997: Αργυρό
World League 2004: Χάλκινο
Παγκόσμιο Πρωτάθλημα 2005: Χάλκινο
World League 2006: Χάλκινο
Μεσογειακοί Αγώνες 2013: Χάλκινο
World League 2016: Χάλκινο
Παγκόσμιο Πρωτάθλημα 2015: Χάλκινο
Μεσογειακοί Αγώνες 2018: Αργυρό
World League 2020: Χάλκινο

Οι μάγκες του Θοδωρή Βλάχου, λοιπόν, το έφεραν! Μετά από μία επική διαδρομή, η Ελλάδα έφτασε μέχρι τον τελικό, εκεί όπου τα έδωσε -και πάλι- όλα, χάνοντας, ωστόσο, το χρυσό από την πανίσχυρη Σερβία και κατακτώντας το ασημένιο μετάλλιο. Η πιο μεγάλη στιγμή στην ιστορία της ελληνικής υδατοσφαίρισης!

Για μερικές ημέρες αυτά τα παιδιά είχαν κάνει όλη την Ελλάδα να ασχοληθεί και να συγκινηθεί μαζί τους. Και ακόμη περισσότερο, μας συγκλόνισαν όλους όταν, λίγο μετά τη μεγάλη νίκη στον ημιτελικό με τους Ούγγρους, ο αρχηγός της ομάδας, Γιάννης Φουντούλης, βγήκε και ζήτησε συγγνώμη που πανηγύριζαν, ενώ η χώρα καιγόταν από τις καταστροφικές πυρκαγιές!

Η Εθνική μάς είχε χαρίσει ένα μοναδικό ταξίδι. Κόσμος ξυπνούσε αξημέρωτα, προκειμένου να δει τις προσπάθειές της στη μακρινή Ιαπωνία. Δύο φορές νικήσαμε την Ουγγαρία. Δύο! Μία στον όμιλο και άλλη μία στον ημιτελικό. Φέραμε ισοπαλία με την Παγκόσμια Πρωταθλήτρια Ιταλία, κερδίσαμε τους διοργανωτές Ιάπωνες, συντρίψαμε ΗΠΑ και Νότια Αφρική, ενώ διαλύσαμε το Μαυροβούνιο στον προημιτελικό (10-4). Και κάτι μας λέει πως έρχονται και άλλα ταξίδια, με τον αρχιτέκτονα της επιτυχίας, Θοδωρή Βλάχο, να παραμένει στον πάγκο, τουλάχιστον μέχρι τους Ολυμπιακούς Αγώνες στο Παρίσι.

Δεν πρέπει να ξεχνάμε, επίσης, ότι στις αρχές Ιουλίου, τρεις εβδομάδες πριν την πρεμιέρα στους Ολυμπιακούς Αγώνες, η Ελλάδα επικράτησε 10-8 της Ιταλίας στον μικρό τελικό του World League της Τιφλίδας και κατέκτησε το 4ο χάλκινο μετάλλιο της στη διοργάνωση μετά από εκείνα του 2004, 2006 και 2016.

Αλλά πέρα από το ιστορικό ασημένιο της Εθνικής ανδρών στο Τόκιο και το χάλκινο της ομάδας του Θοδωρή Βλάχου στο World League της Τιφλίδας, η χώρα μας «φόρεσε» στο στήθος άλλα τέσσερα μετάλλια, σύνολο έξι μέσα σε έναν χρόνο! Τον Οκτώβριο, η Εθνική Νέων Γυναικών της Αλεξίας Καμμένου και της Ευτυχίας Καραγιάννη προκρίθηκε στον τελικό του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος, κατακτώντας το ασημένιο μετάλλιο μετά την ήττα από την Ισπανία! Στο βάθρο, δε, των αντίστοιχων Ευρωπαϊκών Πρωταθλημάτων ανέβηκαν επίσης τα αντιπροσωπευτικά εφήβων (ασημένιο), νεανίδων (ασημένιο) και παίδων (χάλκινο), ενώ οι κορασίδες στη δική τους διοργάνωση ήταν τέταρτες! Καταλαβαίνει κανείς τι έρχεται από πίσω...

Κορίτσαροι

Το 2021, ωστόσο, είχε μεγάλες επιτυχίες για την ελληνική υδατοσφαίριση και σε συλλογικό επίπεδο, όπως παραδοσιακά συμβαίνει τα τελευταία χρόνια.

Τα κορίτσια του Ολυμπιακού, μετά τους χαμένους τελικούς στη Euro League το 2017 και το 2019, επέστρεψαν τον περασμένο Μάιο στην κορυφή της Ευρώπης για πρώτη φορά από το 2015 και δεύτερη συνολικά στην ιστορία του τμήματος! Έξι κατακτήσεις έχει, πλέον, η ελληνική γυναικεία υδατοσφαίριση και με τις «ερυθρόλευκες» να είναι φαβορί και τη φετινή σεζόν, βάζει πλώρη για ακόμα μία.

Το εκπληκτικό είναι πως στη Euro League της σεζόν 2021-22 είχαμε τέσσερις ελληνικές ομάδες στη φάση των ομίλων -τον Ολυμπιακό, τον Εθνικό, τη Βουλιαγμένη και τη Γλυφάδα, με τους δύο πρώτους να προκρίνονται στα προημιτελικά της διοργάνωσης! Ελπίζουμε του χρόνου τέτοια εποχή να γράφουμε για back-to-back κούπα για τον Ολυμπιακό, κάτι, θυμίζουμε, που έχει κάνει η Βουλιαγμένη με σερί κατακτήσεις το 2009 και το 2010. Υπάρχει το ενδεχόμενο, δε, να «σηκώσει» την Ευρωλίγκα και στους άντρες ο -τρομερά ενισχυμένος- Ολυμπιακός, με τον Θοδωρή Βλάχο στο «τιμόνι» του.

Χρηστάρας

Για φινάλε αφήσαμε το φινάλε ενός μύθου.

Το 2021 ήταν μια χρονιά ορόσημο και για άλλον έναν λόγο. Ο Χρήστος Αφρουδάκης, ένα τεράστιο κεφάλαιο της ελληνικής υδατοσφαίρισης, κρέμασε το θρυλικό σκουφάκι του με το Νο.7, στα 37 του χρόνια.

Ένας μυθικός πολίστας, ο Χρηστάρας, αυτή η αθλητική ιδιοφυΐα, αποφάσισε να βάλει τίτλους τέλους σε μια σπουδαία καριέρα, που ξεκίνησε στα 6 του χρόνια στον Ναυτικό Όμιλο Βουλιαγμένης και μόλις στα 15 του κλήθηκε στις μικρές Εθνικές ομάδες. Δύο χρόνια μετά ήταν Παγκόσμιος Πρωταθλητής, όταν Εθνική ομάδα Νέων Ανδρών είχε νικήσει στην Κωνσταντινούπολη την Κροατία, και το 2001 ντεμπούταρε με την Ανδρών υπό τις οδηγίες του Κούλη Ιωσηφίδη.

«Έγραψε» από τότε 371 συμμετοχές με το εθνόσημο! Ήταν 20 ετών στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας το 2004, όπου η Εθνική μας τερμάτισε στην 4η θέση. Για να έρθει, τελικά, με δική του υπογραφή το πολυπόθητο μετάλλιο στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του Μόντρεαλ το 2005.

Απόσπασμα από το μήνυμά του στο «αντίο» του τον περασμένο Μάιο τα λέει όλα για το ποιος ήταν ο Χρήστος Αφρουδάκης: «Δεν θα κουράσω κάνοντας αναφορές και αναλύοντας την καριέρα μου σε επιτυχίες, αποτυχίες, δυσκολίες, θυσίες, οικογένεια, ομάδες, προπονητές κ.α. παρόλο που αντικειμενικά τα παραπάνω αποτελούν βασικό πυλώνα, αλλά και «καύσιμο» για κάθε αθλητή, ώστε να μάθει να βάζει καθημερινά νέους στόχους και να μπορεί να τους πετυχαίνει αργά ή γρήγορα.

Θα ήθελα να εστιάσω αλλού! Σε αυτό που μένει όταν η αυλαία πέφτει και σβήσουν όλα τα φώτα. Δεν είναι άλλο από τις αξίες και τις αρχές όπως ήθος, ειλικρίνεια, σεβασμός, πειθαρχεία, δικαιοσύνη, ομαδικότητα, με τις οποίες πορεύτηκα και θα συνεχίσω να πορεύομαι και εκτός αγωνιστικών χώρων.

Με αυτές τις αξίες και τις αρχές ελπίζω να αποτέλεσα και να συνεχίσω να αποτελώ ένα υγιές αθλητικό πρότυπο για τους συμπαίκτες μου και τα νέα παιδιά. Όχι μόνο για τις διακρίσεις και τις ικανότητές μου στο άθλημα της υδατοσφαίρισης, αλλά κυρίως για την ανθρώπινη στάση μου όλα αυτά τα χρόνια».