Τον Μάιο του 1987 γράφτηκε έξω από το νεκροταφείο της Νάπολη η ατάκα «E non sanno che se so perso». Σε απλή μετάφραση «δεν ξέρετε τι χάσατε». Αφιερωμένη σε όλους τους ανθρώπους που έφυγαν από τη ζωή και δεν κατάφεραν να πανηγυρίσουν ποτέ το πρώτο ιστορικό πρωτάθλημα της Νάπολι, υπό την ηγεσία του Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα.
36 χρόνια αργότερα, η ατάκα αυτή παραμένει πιο επίκαιρη από ποτέ. Με τη Νάπολι να καταφέρνει να βάλει τέλος σε μια ξηρασία 33 ετών και να ράβει το τρίτο της σκουντέτο. Έχοντας έναν τύπο από τα βάθη της Γεωργίας που φόρεσε τη στολή του «Ντιεγκίτο», έναν Νιγηριανό που ντύθηκε Καρνεβάλε και ένα σύνολο ανανεωμένο που έβγαλε από πάνω του τα βαρίδια των περασμένων σεζόν. Όλα αυτά, υπό την καθοδήγηση ενός προπονητή, ο οποίος κουβαλούσε για χρόνια τη ρετσινιά του «looser» και του τύπου που δεν θα πάρει ποτέ ένα πρωτάθλημα. Το πήρε, έκλεισε στόματα και πανηγύρισε με δάκρυα στα μάτια, σαν να είναι ένας βέρος Ναπολιτάνος που έχει ζήσει στο πετσί του τη φτώχεια, την αδικία και τη μείωση επειδή προέρχεται από μια γειτονιά που… σνομπάρουν οι κάτοικοι από τις φανταχτερές πόλεις του ιταλικού βορρά.
Η Νάπολη δεν έχει τη φινέτσα του Μιλάνου, του Τορίνο, ούτε καν της Ρώμης. Είναι μια περιοχή απλή και λαϊκή. Η «δύσκολη» Νάπολη με τα στενά και σκοτεινά σοκάκια, τα πολύ παλιά κτήρια, η πόλη που εδρεύει η Καμόρα. Οι Νότιοι της Ιταλίας ήταν πάντα στην... απ' έξω. Οι φτωχοί «συγγενείς», που ακόμη και τώρα τους βλέπουν και τους αντιμετωπίζουν πολλές φορές μειονεκτικά.
«Benvenuti in Italia», δηλαδή «καλώς ήρθατε στην Ιταλία» θεωρώντας τους Ναπολιτάνους... ξένους τραγουδούν με χαρά οι οπαδοί της Γιουβέντους. Οι Ναπολιτάνοι χαρακτηρίζονται από αρκετούς ως άνθρωποι βρώμικοι, που μυρίζουν. Απλώς γιατί αποτελεί μια πόλη φτωχή, μια πόλη που πολλές χιλιάδες άνθρωποι είναι εργάτες και κάνουν «δύσκολες» δουλειές, γιατί έχει λιμάνι. «O Vesuvio, lavali col fuoco» δηλαδή «Βεζούβιε πλύνε τους με φωτιά», είναι ένα από τα πιο γνωστά συνθήματα στην Ιταλία για τους οπαδούς της Νάπολι και της κατοίκους της περιοχής. Δεν μένουν, όμως, μόνο εκεί και τους εύχονται ακόμη και χειρότερα που ξεπερνούν τα όρια.
«Μυρίστε τη δυσοσμία, ακόμη και τα σκυλιά φεύγουν. Οι Ναπολιτάνοι φτάνουν. Μακάρι να πληγείτε από τον σεισμό και την χολέρα. Δεν έχετε δει ποτέ σαπούνι στη ζωή σας. Η Νάπολη είναι σκ@τ@, η Νάπολη έχει χολέρα. Είστε ντροπή για την Ιταλία. Ναπολιτάνοι, βρώμικοι Αφρικανοί. Αργά ή γρήγορα θα σας μαχαιρώσουμε»… Το μίσος, η ταξική διαφορά, ο κοινωνικός ρατσισμός είναι φαινόμενα που υπάρχουν ακόμη στην Ιταλία. Είναι τα απόνερα που άφησε στη χώρα η εποχή της δικτατορίας και του Μπενίτο Μουσολίνι.
«Noi siamo Partenopei» δηλαδή «εμείς είμαστε από την Παρθενόπη (σσ. ελληνική αποικία)», απαντάνε οι Ναπολιτάνοι και… διαχωρίζουν τη θέση τους από την υπόλοιπη Ιταλία. Και το βράδυ της 4ης Μαΐου του 2023, μπήκαν στο «μάτι» ακόμη περισσότερων ανθρώπων. Αλλά… ποιος νοιάζεται;
Ήταν εκείνη η ιστορική ημέρα που θα θυμούνται για πάντα στη Νάπολη. Έπρεπε να ταξιδέψουν 842 χιλιόμετρα. Άλλοι, πηγαίνοντας σε σύντομο χρονικό διάστημα, με αεροπλάνα και άλλοι με πούλμαν και αυτοκίνητα να βρεθούν στους δρόμους για 8 και πλέον ώρες ώστε να φτάσουν ως το Ούντινε και το «Dacia Arena». Το γήπεδο στο οποίο στέφθηκε και επίσημα πρωταθλήτρια μετά από 33 χρόνια, σε εκείνο το 1-1 με την Ουντινέζε, με πέντε αγωνιστικές να απομένουν για το φινάλε. Με το τελευταίο σφύριγμα του διαιτητή να είναι ένα σφύριγμα ανακούφισης και ένα έναυσμα ώστε οι 15 χιλιάδες που βρέθηκαν στο γήπεδο και άλλα 3 εκατ. άνθρωποι στην «πατρίδα» να πανηγυρίσουν με την ψυχή τους.
Για να φτάσει ως εκεί αυτό το υπέροχο σύνολο που δημιούργησε ο Λουτσιάνο Σπαλέτι, έπρεπε να περάσει την καλοκαιρινή αμφισβήτηση από το δύσκολο κοινό του «Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα». Είχε προηγηθεί μια νορμάλ σεζόν με τον πολύπειρο τεχνικό στον πάγκο, όπου η Νάπολι τερμάτισε στην 3η θέση, πίσω από τη δεύτερη Ίντερ και την πρωταθλήτρια Μίλαν. Ο Σπαλέτι προχώρησε σε ορισμένες ρισκαδόρικες επιλογές, αφού αποφάσισε να τελειώσει τους μέχρι πρότινος ηγέτες Ινσίνιε, Μέρτενς αλλά και ορισμένους ακόμη παίκτες με παρελθόν στην ομάδα, όπως οι Οσπίνα, Γκουλάμ, Φαμπιάν Ρουίθ, Μίλικ και Κουλιμπαλί. Ιδιαίτερα το «αντίο» στους δύο πρώτους, δεν ήχησε τόσο καλά σε αρκετό κόσμο στην πόλη της Νάπολη.
Πώς αντικατέστησε τα κενά των δύο ηγετών, του Κουλιμπαλί, του Φαμπιάν Ρουίθ και του Μίλικ; Προχώρησε σε ορισμένες κινήσεις που πέρασαν επίσης από το… κόσκινο του κόσμου! Διότι δεν θεώρησαν πως ένας Νοτιοκορεάτης στόπερ από τη Φενέρμπαχτσε, ο Αγκισά από τη Φούλαμ, ο δανεικός Εντομπελέ από την Τότεναμ, ο επίσης δανεικός Ρασπαντόρι από τη Σασουόλο, ο Σιμεόνε από τη Βερόνα, ο Ολιβέρα από τη Χετάφε αλλά και ο… άσημος Κβαρτσκέλια που ήρθε από τη Ντινάμο Μπατούμι και τα βάθη της Γεωργίας, θα μπορούσαν να ανεβάσουν επίπεδο την ομάδα. Έλα, όμως, που αυτό έγινε, με την ομάδα να δένει σε μικρό χρονικό διάστημα και να απλώνει τις αρετές της στο χορτάρι.
Η αρχή έγινε με ένα εντυπωσιακό 5-2 στην έδρα της Βερόνα και στα καπάκια μια «τεσσάρα» εντός έδρας απέναντι στη Μόντσα (4-0). Δύο ισοπαλίες κόντρα σε Φιορεντίνα, Λέτσε επανέφεραν άπαντες στις θέσεις τους και περιόρισαν τους πανηγυρισμούς, αλλά αυτό που θα ακολουθούσε ήταν βγαλμένο από τα όνειρα του… Τομάσο Σταράτσε. Ναι, του ιστορικού φροντιστή των «παρτενοπέι», ο οποίος έδωσε ρεσιτάλ στη φιέστα του τίτλου. Πριν φτάσουμε εκεί, έπρεπε λοιπόν η Νάπολι να κάνει 11 διαδοχικές νίκες και να φτάσει τους 41 βαθμούς μετά από 15 αγωνιστικές! Τέλειος απολογισμός, στο +11 από τους διώκτες της και η διακοπή για το Παγκόσμιο Κύπελλο ήρθε στο καλύτερο σημείο για να υπάρξει απόλαυση των… καρπών που κερδήθηκαν μέσα στο γήπεδο!
Μέχρι τότε, ο Οσιμέν με τον Κβαρατσκέλια είχαν πάρει στις πλάτες τους την ομάδα. Ο πρώτος με τον διψήφιο αριθμό τερμάτων του, ο δεύτερος κάνοντας σμπαράλια με διάφορα σόλο τις αντίπαλες άμυνες και… σωριάζοντας τους αμυντικούς με τις απίθανες ντρίμπλες του. Στην άμυνα, ο Κιμ ήταν ο απόλυτος ηγέτης και πραγματικά απροσπέλαστος, ο Ανγκισά κατάπινε χιλιόμετρα στο κέντρο και τα πράγματα ήταν κάτι παραπάνω από ιδανικά για τα «παιδιά» του Σπαλέτι. Η πρώτη ήττα, ήρθε την 15η αγωνιστική, αμέσως μετά την επανέναρξη. Στις 4 Ιανουαρίου, η επίδοξη πρωταθλήτρια ηττήθηκε 1-0 στο «Μεάτσα» από την Ίντερ. Σατανική σύμπτωση που έδειχνε κούπα και ίσως να μετρίασε την πίκρα; Ότι στο παρθενικό σκουντέτο της Νάπολι, είχε γνωρίσει την πρώτη ήττα την ίδια ακριβώς ημερομηνία, αλλά το 1987.
Αρκετοί σκέφτηκαν πως εκείνη η ήττα ήταν αρκετή για να αρχίσουν να τρέμουν πάλι τα πόδια των «παρτενοπέι». Αυτή τη φορά, όμως, δεν υπήρχε τέτοια διάθεση, ούτε χαρακτήρες που θα λύγιζαν από την πίεση. Όσο άσχημο και να ακούγεται, αυτό γινόταν άλλες σεζόν που η Νάπολι πλησίαζε το πολυπόθητο τρόπαιο: Παίκτες τεράστιας ποιότητας, όπως ο Χάμσικ, ο Ιγκουαΐν, ο Κουλιμπαλί, ο Ινσίνιε, ο Μέρτενς, ο Αλμπιόλ και ο Ρέινα, δεινοπαθούσαν μπροστά στο φάσμα του τίτλου. Ναι, ο τίτλος αυτός που ερχόταν, ήταν και μια δικαίωση των προσπαθειών όλων αυτών των παιδιών που αγαπήθηκαν (και μισήθηκαν όπως ο Ιγκουαΐν) στον ιταλικό Νότο, αλλά αποχώρησαν άπαντες με άδεια χέρια.
Η ήττα έφερε νέα αντεπίθεση και ένα ακόμα σερί, με το οποίο η Νάπολι έβαλε και τα δυο χέρια στην κούπα. Το πιο απολαυστικό, όμως, για τα… παιδιά του Βεζούβιου ήταν εκείνο το παιχνίδι στις 13 Ιανουαρίου. Το ντέρμπι μίσους απέναντι στη Γιουβέντους, όπου περισσότεροι από 51 χιλ. οπαδοί έζησαν ένα βράδυ που στα μάτια τους… ισοβαθμούσε με τίτλο. Οσιμέν και Κβαρατσκέλια έκαναν άνω-κάτω την «μπιανκονέρο» άμυνα, ο Ελμάς έβαλε το κερασάκι στην τούρτα και η Γηραιά Κυρία υπέστη μια ταπεινωτική ήττα με 5-1! Το πάρτι τίτλου είχε ξεκινήσει από εκείνη την ημέρα και επίσημα.
Ο Κβαρατσκέλια συνέχιζε να σπάει τα άλατα σε κάθε αντίπαλο, να θυμίζει αμυδρά σε κινήσεις τον μεγάλο Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα και να αποτελεί τον φυσικό ηγέτη της ομάδας, στο πλάι του «μασκοφόρου φονιά», Οσιμέν, ο οποίος έψαχνε τη μισή φάση για να την κάνει γκολ. Τον Νιγηριανό τον γνώριζαν όλοι, τον Γεωργιανό λιγοστοί. Αυτός ο τύπος που επέλεξε ο Σπαλέτι να φέρει από την Ντινάμο Μπατούμι, o οποίος σαν άλλος προφήτης μετά την υπογραφή του συμβολαίου του με τη Νάπολι, τραγούδησε on camera το Live is Life. Τραγούδι συνυφασμένο με τον «Ντιεγκίτο». Ο Κβαρατσκέλια, ένα αγόρι από τη Γεωργία, που γεννήθηκε μόλις 12 χρόνια μετά το διάσημο funky warmup, ερμήνευσε αυτό το τραγούδι στην τελετή μύησής του. Ο αγωνιστικός χώρος ήταν ο καμβάς του, στον οποίο έβαζε τις πινελιές του για να ομορφύνει το συνολικό έργο. Αν αντιληφθεί, μάλιστα, κανείς πως ο Κβίτσα έβλεπε μικρός τα βίντεο του Γκούτι και τον είχε για ίνδαλμα, μάλλον τότε αντιλαμβάνεται από πού προέρχονται οι «ζωγραφιές» του.
«Τον κάλεσα στο σπίτι μου για ένα φλιτζάνι τσάι το απόγευμα που υπέγραψε το συμβόλαιο», θυμάται ο Σπαλέτι και προσθέτει: «Είναι σε θέση να ελέγχει οποιαδήποτε μπάλα και να την κάνει καθαρή, έχει αυτόν τον πολύ ντροπαλό τρόπο να κάνει πράγματα, δεν θέλει ποτέ να είναι το επίκεντρο της προσοχής, αλλά όταν παίζει ποδόσφαιρο, έχει τόση αυτοπεποίθηση». Ένας τύπος απλός, που συνεχίζει να κάνει παρέα με τους παλιούς του φίλους. Απολαμβάνει τον ελεύθερό του χρόνο βλέποντας μπάσκετ και παίζοντας τένις, ενώ του αρέσει να πηγαίνει για πεζοπορία στα βουνά. Λατρεύει την απλότητα και τον μινιμαλισμό και δεν τον ενδιαφέρουν τόσο οι πολυτέλειες όπως τα φανταχτερά αυτοκίνητα. Αξίζει να αναφέρουμε ότι προς το παρόν δεν έχει σημαντικές εγκρίσεις ή συμφωνίες επωνυμίας. Αλλά όσον αφορά το φαγητό, δεν μπορεί να αντισταθεί στο να του σερβίρουν μια φέτα πίτσα στο Luciano Sorbillo στη Νάπολη. Την ίδια ώρα, η κοπέλα του, Νίτσα Ταβάτζε, παραμένει στη Γεωργία όπου σπουδάζει ιατρική και οι δυο τους παραμένουν σε σχέση, όντας ερωτευμένοι!
Η προσαρμογή του στη Serie A, πάντως, ήταν εύκολη. Τόσο εύκολη που έγινε ο πρώτος στην ιστορία του πρωταθλήματος, ο οποίος στην παρθενική του σεζόν έχει 10+ σε γκολ και ασίστ! Και όλα αυτά μέχρι τον Μάρτιο, με την παρουσία του να είναι καταλυτική και ο Σπαλέτι να τον… ξεζουμίζει, παίρνοντας κάθε ικμάδα των δυνάμεών του και ο ίδιος να ανταποδίδει την εμπιστοσύνη προς το πρόσωπό του.
Τα ματς περνούσαν και αφού η Νάπολι πέταξε ορισμένες ευκαιρίες για να κλειδώσει και μαθηματικά το σκουντέτο, έφτασε τελικά στην πολυπόθητη κούπα στο Ούντινε, όπως προείπαμε. Η πόλη, μάλιστα, είχε βάλει τα καλά της εδώ και αρκετούς μήνες. Μπλε και άσπρες κορδέλες παντού, γκράφιτι με τον Κβαρατσκέλια και τον Οσιμέν, σημαίες, πορτρέτα, ακόμη και ομοιώματα των «ηρώων» του 2022. Και στο τελευταίο ματς της σεζόν με αντίπαλο τη Φιορεντίνα στο «Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα», καμια 60αριά χιλιάδες στοιβαγμένοι οπαδοί και ίσως άλλοι τόσοι έξω από αυτά και υπερδιπλάσιοι στα σοκάκια της πόλης, γλεντούσαν με την ψυχή τους.
Όταν μπήκε στο γήπεδο, όμως, το αγαπημένο τους παιδί, ο Κβαραντόνα, σείστηκε όλη η πόλη και οι ιαχές ακούστηκαν σε όλη την Ιταλία.
Δεν χρειάστηκε πολύς χρόνος στη Νάπολι για να μετονομαστεί με… στοργή σε Κβαραντόνα. Βλέπετε, υπήρξαν πολλοί σπουδαίοι παίκτες που φόρεσαν τη φανέλα των «παρτενοπέι», όπως ο κορυφαίος σκόρερ όλων των εποχών του συλλόγου, Ντρις Μέρτενς, ο τοπικός ήρωας Λορέντσο Ινσίνιε, ο Μάρεκ Χάμσικ και ο Εζεκιέλ Λαβέτσι. Κανένας όμως δεν ήταν πιο διάσημος -ή αγαπητός στους οπαδούς της Νάπολι- από τον Ντιέγκο Μαραντόνα, ο οποίος είναι μια θεότητα στη Νάπολη.
Η κληρονομιά του Μαραντόνα στον σύλλογο ήταν τέτοια που μετά τον θάνατό του το 2020, το γήπεδο πήρε το όνομά του, καθώς τους οδήγησε στα μοναδικά σκουντέτο, το 1986/87 και το 1989/1990, αλλά και στη μοναδική ευρωπαϊκή επιτυχία του συλλόγου με το Κύπελλο UEFA το 1988/89. Έτσι, η σύγκριση με τον Μαραντόνα από τους πιστούς της Νάπολι ήρθε με την ελπίδα ότι θα φέρει την επιτυχία που έφερε μαζί του ο Αργεντινός. Και ο Κβραντόνα το έκανε, οδηγώντας τους στο τρίτο πρωτάθλημα της ιστορίας τους.
«Προφανώς μου αρέσει το παρατσούκλι», είπε ο Κβαρατσκέλια σε μια συνέντευξη. «Δεν μπορώ να πλησιάσω τον Μαραντόνα, αλλά θα δώσω τα πάντα για να γίνω μεγάλος παίκτης για αυτόν τον σύλλογο», απάντησε με τιμιότητα ταπεινότητα.
Στο πρόσωπο του Κβίτσα, έβλεπαν το παιδί από τις φτωχογειτονιές της Νάπολη που κατάφερε να αναδειχτεί μέσα από το ταλέντο του. Έβλεπαν τα πρόσωπά τους στο δικό του, έναν… Ναπολιτάνο που σήκωνε το τρόπαιο. Και ας ήταν ένας απλός τύπος από τη Γεωργία, ο οποίος στην πρώτη του χρονιά «εξισώθηκε» μέσα σε πάρα πάρα πάρα πολλά εισαγωγικά με τον Ντιέγκο Μαραντόνα.
Οι ντρίμπλες του και τα μαγικά του, ήταν αυτές που επανέφεραν ορισμένες μνήμες από την εποχή του Ντιέγκο. Η ηγετική του προσωπικότητα, επίσης! Ήταν αυτός που... διασκέδαζε το κοινό και δεν έβλεπε τους αντιπάλους του. Και ήταν αυτός που έστρεψε και πάλι όλα τα φώτα πάνω στην αγαπημένη τους «πατρίδα», ολοκληρώνοντας ένα θαύμα που στην αρχή της σεζόν έμοιαζε να έχει τις ίδιες πιθανότητες με αυτό του 1987.
Γιατί ο «Ντιέγκο» από τη Γεωργία έβαλε μια φτωχογειτονιά στον κόσμο των πλουσίων…
Ακολουθήστε τον bwinΣΠΟΡ FM 94.6 στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι τα τελευταία νέα από την Ελλάδα και τον κόσμο.
