Στα παραμύθια όταν όλα μοιάζουν χαμένα έρχεται ο πρίγκιπας που σώζει το κορίτσι.
Βγάζει από τη μέση τους «κακούς», το λυτρώνει από την απελπισία και βρίσκει τον τρόπο να το κάνει ευτυχισμένο.
Περίπου αυτό που έκανε ο Carnation (όταν οι Γκλούτον θέλανε ν’ αρπάξουνε τη Λόλα) στη θρυλική διαφήμιση της δεκαετίας του ’90.
Και ακριβώς αυτό που κατάφερε ο Ματίας Αλμέιδα στην ΑΕΚ από την πρώτη κιόλας χρονιά που την πήρε στα χέρια του!
Μπορεί στο κιτρινόμαυρο παρελθόν τον τίτλο του «πρίγκιπα» να τον είχε άλλος (ή τουλάχιστον να τον είχε ομόφωνα μέχρις ότου φορέσει κόκκινη φόρμα), ωστόσο δεν είναι καθόλου υπερβολή να το πεις:
Ο Αργεντινός μοιάζει ήδη ικανός να ξεπεράσει τον Ντούσαν Μπάγεβιτς και ν’ αφήσει ακόμα μεγαλύτερο αποτύπωμα στην ιστορία της ΑΕΚ.
Από τις πρώτες του κιόλας δηλώσεις, ο «Pelado» είχε εξηγήσει ότι προπονεί, όπως ζει. Είχε εστιάσει τη φιλοσοφία του σε τέσσερις λέξεις:
Αγάπη, πάθος, αυτοθυσία και ένωση!
Παρόλο όμως που η τελευταία είναι… εξ ονόματος συστατικό του συλλόγου, κανείς δεν περίμενε ότι θα την πετύχαινε σε τόσο απόλυτο βαθμό.
Και ότι συνδυάζοντας αυτή την αθεράπευτα ρομαντική μενταλιτέ με μια αντιφατικά aggressive αγωνιστική νοοτροπία, θα μεταμόρφωνε τόσο άμεσα τον σύλλογο.
Γιατί ο Αλμέιδα δεν μεταμόρφωσε απλώς την ομάδα της ΑΕΚ. Μετατράπηκε σε σημείο αναφοράς όλου του club, το έκανε να συσπειρωθεί γύρω του, να δουλέψει ξανά σαν οικογένεια. Με αποτελέσματα μέσα στο γήπεδο που έκαναν εχθρούς και φίλους να τρίβουν τα μάτια τους!
Όταν ο Αργεντινός έφτασε στην Ελλάδα αυτό που παρέλαβε αγωνιστικά ήταν ο ορισμός της «καμένης γης»: Μια ΑΕΚ εκτός Ευρώπης, απαξιωμένη, ποτισμένη με κόμπλεξ και ηττοπάθεια…
Με ένα αφεντικό που μεγάλωνε τον σύλλογο σε όλα τα άλλα επίπεδα (γήπεδο, προπονητικό, εγκαταστάσεις), αλλά έψαχνε μάταια τον κατάλληλο για ν’ αναστήσει και την ομάδα.
Διαψεύδοντας λοιπόν το κλισέ ότι οι προπονητές δεν έχουν μαγικό ραβδάκι, ο Αλμέιδα πέτυχε… πράματα και θάματα από την πρώτη του κιόλας σεζόν.
Δεν είναι μόνο ότι οδήγησε την ΑΕΚ στο δεύτερο νταμπλ της ιστορίας της και το πρώτο μετά από 45 ολόκληρα χρόνια. Είναι και ο τρόπος που το έκανε:
Παρουσίασε ένα στιλ ποδοσφαίρου που πλησιάζει πιθανότατα περισσότερο από κάθε άλλο στην ψυχοσύνθεση των φιλάθλων της. Που κούμπωσε ιδανικά με τη δυναμική του νέου γηπέδου, την ορμητικότητα, την αυτοπεποίθηση και το «πνίξιμο» του αντιπάλου.
Έφερε την ομάδα πρώτη σε όλες τις στατιστικές κατηγορίες, να καταγράφει αριθμούς-ρεκόρ σε επιθετική παραγωγή.
Τη μετέτρεψε από «πελάτισσα» των ντέρμπι σε αφεντικό. Ποτέ άλλοτε (ακόμα και στις εποχές του Μπάρλου ή τη δεκαετία του ’90 που έκρυβε το τόπι) η ΑΕΚ δεν έκανε τέτοιο… μπούλινγκ ακόμα και στους μεγάλους της αντιπάλους.
Δεν έμπαινε να παίξει ως φαβορί ακόμα και μέσα στις έδρες τους. Δεν αντιμετώπιζε ευρωπαϊκούς αντιπάλους ανώτερου επιπέδου ακομπλεξάριστα και με νοοτροπία «ποιοι είστε εσείς, εγώ θα κάνω το παιχνίδι μου».
Στην ΑΕΚ του Αλμέιδα παίκτες βελτιώθηκαν (Ρότα, Σιμάνσκι). Παίκτες αναγεννήθηκαν (Χατζισαφί). Παίκτες βρήκαν τον σωστό τους ρόλο (Μάνταλος), βρήκαν κίνητρο (Άμραμπατ) ή την ευκαιρία με αλλαγή θέσης να εκτοξευτούν (Γκαρσία, Αραούχο, Τσούμπερ).
Ανεξαρτήτως, δε, του αν, πόσοι και ποιοι εξ αυτών απουσιάζουν, η φιλοσοφία της ομάδας παραμένει αδιαπραγμάτευτη: Ίδια μαχητικότητα, ίδια προσήλωση στο πλάνο, ίδια επιθυμία για νίκη.
Χάρη στον Αργεντινό και το απόλυτα αφοσιωμένο του τιμ (που λειτουργεί με την ίδια λογική οικογένειας) τα αποδυτήρια είναι άψογα. Όλοι νιώθουν σημαντικοί, ακόμα κι αν δεν παίζουν πολύ. Όλοι νιώθουν ετοιμοπόλεμοι (με το συγκεκριμένο στοιχείο ν’ αποδεικνύεται κομβικό στην τελική ευθεία της περσινής σεζόν).
Πώς να μην παίζουν και για τον προπονητή τους, εξάλλου, όταν βλέπουν ότι δεν κρύβεται ποτέ. Ότι δεν ψάχνει για δικαιολογίες. Ότι τους καλύπτει στα λάθη τους και αναλαμβάνει την ευθύνη στις (όποιες) αποτυχίες.
Ότι αντιμετωπίζει με τον ίδιο σεβασμό τους πάντες: Από τον Δημήτρη Μελισσανίδη (που πίνει νερό στ’ όνομά του πλέον), μέχρι τον κηπουρό που κουρεύει το γκαζόν στις εγκαταστάσεις των Σπάτων.
Κι όλα αυτά ενώ έχει αναπτύξει και μια μοναδική σχέση με τους φίλους της ΑΕΚ: Χωρίς να πουλάει οπαδιλίκι, επικαλούμενος απλά τις καταβολές και τα ιδανικά που θέλει να πρεσβεύει ο σύλλογος, του έχει κάνει να τον αισθάνονται έναν απ’ αυτούς.
Τον ακούν ν’ αποθεώνει σε κάθε ευκαιρία τη βοήθειά τους και τη στήριξη στα δύσκολα. Μιλάει στην καρδιά τους με τους έντονους πανηγυρισμούς, τις δηλώσεις αφοσίωσης, τις χειρονομίες όπως ο πανηγυρισμός με τη φανέλα του Μιχάλη απέναντι στη Ντινάμο.
Αυτό εξάλλου είναι και το σημαντικότερο στο συνολικό απολογισμό της ως τώρα παρουσίας του Ματίας Αλμέιδα στην ΑΕΚ:
Ότι έκανε τον κόσμο της (από ‘κει που είχε απομακρυνθεί ή βασανιζόταν να παρακολουθεί τα παιχνίδια) να έρθει ξανά κοντά της. Να περιμένει με ανυπομονησία να την ξαναδεί.
Ν’ απολαμβάνει αυτό που βλέπει, ακόμα κι αν δεν συνοδευτεί στο τέλος με το επιθυμητό αποτέλεσμα. Να ερωτευτεί ξανά την ομάδα του.
Κι επειδή αυτό αξίζει τουλάχιστον το ίδιο μ’ ένα πρωτάθλημα κι ένα Κύπελλο, μπορεί να καυχιέται (πίνοντας χαμογελαστός το μάτε του) ότι είναι ο πρώτος που κατέκτησε… τρεμπλ στην «Ένωση»!
Ακολουθήστε τον bwinΣΠΟΡ FM 94.6 στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι τα τελευταία νέα από την Ελλάδα και τον κόσμο.
